Morgunblaðið - 04.04.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristín IngibjörgElíasdóttir fædd-
ist á Hellissandi á
Snæfellsnesi 29. sept-
ember 1910. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans, Landakoti
í Reykjavík 23. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sól-
veig Friðriksdóttir, f.
18. september 1874,
d. 25. júní 1963, og
Elías Guðmundsson,
f. 17. október 1868, d.
28. apríl 1927, búsett
á Hellissandi. Systk-
ini Kristínar voru Guðríður Elín,
f. 19. júní 1900, d. 1. apríl 1935,
Kristín Ingibjörg, f. 29. ágúst
1903, d. 17. desember 1908, Jens
Guðni, f. 17. nóvember 1906, d. 18.
desember 1908, Ragnar, f. 15. júní
1908, d. 4. nóvember 1908, og Ró-
bert Alexander, f. 21. september
1913, d. 6. febrúar 1942. Kristín
giftist 5. október 1935 Pétri Otte-
sen Jónssyni rakarameistara, f. 6.
nóvember 1904, d. 14. maí 1991.
Einkabarn Kristínar og Péturs er
Elsa, f. 14. mars 1936, gift Stein-
ari Guðjónssyni, bóksala og bóka-
útgefanda, f. 1. desember 1933 og
eiga þau fjórar dætur. Þær eru: 1)
Kristín kennari, f. 1. maí 1959,
gift Sigurbirni Magnússyni hæsta-
réttarlögmanni. Börn þeirra eru
Magnús, f. 6. maí 1987, Áslaug
Arna, f. 30. nóvem-
ber 1990, og Nína
Kristín, f. 6. október
1993. 2) Björg við-
skiptafræðingur, f.
10. mars 1961, gift
Gísla V. Guðlaugs-
syni, framkvæmda-
stjóra. Börn þeirra
eru Guðlaugur
Steinarr, f. 13. apríl
1984, Kristín Alex-
andra, f. 1. júní 1998,
og Sverrir Haukur,
f. 11. apríl 2001. 3)
Rakel hönnuður, f. 4.
desember 1965, gift
Guðmundi Kristjánssyni útgerð-
armanni. Börn þeirra eru Agnes,
f. 4. ágúst 1990, Rebekka, f. 13.
júní 1992 og Kristján, f. 19. ágúst
1999. 4) Bryndís viðskiptafræð-
ingur, f. 5. nóvember 1968, gift
Hermanni Hermannssyni, fram-
kvæmdastjóra. Barn þeirra er
Herdís Eva, f. 26. júlí 1998.
Kristín fór í vist til Reykjavíkur
um fermingu. Hún vann síðan
lengi sem matráðskona á heimil-
um, í veiðihúsum og á hótelum.
Síðustu 20 ár starfsævinnar vann
hún í Sælgætisgerðinni Opal. Hún
bjó lengst af á Sogavegi 164 og
síðustu 9 árin á Vesturgötu 7 í
Reykjavík.
Útför Kristínar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Það er komið að kveðjustund.
Hjartkær tengdamóðir mín, Krist-
ín Ingibjörg Elíasdóttir, er látin 91
árs.
Margar minningar renna í gegn-
um hug minn. Við höfum verið
samferða í lífsins ólgusjó í 46 ár
eða frá því að ég kynntist Elsu,
einkadóttur þeirra Péturs. Mér
var nú stundum strítt á því að hafa
fengið matarást á Elsu í gegnum
Kristínu tengdó. Sagt er að leiðin
að hjarta mannsins liggi í gegnum
magann. Kristín var einstakur
listakokkur. Það var alveg sama
hvað hún matreiddi, allt varð gott
og glæsilegt í hennar höndum.
Hún hafði mikinn metnað fyrir því.
Það var gott að vera í nálægð
Kristínar, hún hafði svo létta lund
og átti mjög auðvelt með að kæt-
ast. Kristín naut þess að dansa eða
„taka sporið“ eins og hún sagði oft
og fylgjast með dægurlögum hvers
tíma. Þrátt fyrir létta lund Krist-
ínar fann maður að innst í sálinni
var biturleiki sem hún losnaði ekki
við frá erfiðum tímum í æsku.
Pétur, eiginmaður hennar, var
hæglátari og alvarlegri en mjög
traustur og sinnti sínu ævistarfi
sem hárskerameistari alveg fram
að bítlatískunni. Þá máttu margir
hárskerar pakka saman og hætta.
Hann hafði þá þegar undirbúið sig
undir annað verkefni enda aldur-
inn líka farinn að segja til sín.
Kristín og Pétur studdu okkur
Elsu í uppbyggingu á heimili okk-
ar, þegar við byggðum húsið okkar
í Kópavogi. Þau komu oft um helg-
ar eða á kvöldin til þess að aðstoða
okkur, en í þá daga reyndi fólk að
gera sem mest sjálft við eigin hús-
byggingar. Kristín og Pétur voru
ein af þeim sem voru alltaf til stað-
ar og maður gat treyst á og fundið
öryggi hjá. Þau héldu vel utan um
okkur og dætur okkar fjórar. Það
var auðvelt að leita til þeirra með
pössun í lengri eða skemmri tíma
og þau nutu samvista við stelp-
urnar.
Þau Pétur hófu búskap á Kára-
stíg 1, síðar í Miðstræti 5, en
keyptu svo íbúð á Flókagötu 54. Á
öllum þessum stöðum eignuðust
þau góða vini en þá var samkennd
fólks mjög sterk. Árið 1961 keyptu
þau Pétur lítið hús á Sogavegi 164.
Það var þeirra draumastaður með
stórri lóð, sem var ræktuð upp af
miklum áhuga. Þar stundaði Pétur
ánamaðkarækt af mikilli natni, svo
þar sóttust veiðimenn eftir bæj-
arins bestu ánamöðkum. Kristín
naut blómanna og laðaði fugla að
sér allt árið.
Kristín missti eiginmann sinn
1991 og varð það henni sárt. Það
reyndist henni erfitt að búa ein í
litla húsinu svo hún flyst á Vest-
urgötu 7 tveimur árum síðar. Þessi
breyting varð henni erfið en þar
eignaðist hún líka vinkonur, bæði
meðal íbúa og starfsfólks fé-
lagsmiðstöðvarinnar. Það reyndist
henni allt mjög vel og er óhætt að
segja það, að öllum ólöstuðum, þá
var Jóhanna Pálsdóttir sem með
sínum hressileika og glaðværð sá
styrkur sem hélt Kristínu uppi.
Við Elsa þökkum starfsfólki og
íbúum á Vesturgötunni fyrir hlý-
hug og umhyggju í garð Kristínar.
Einnig viljum þakka starfsfólki
líknardeildar Landspítala Landa-
koti þá aðhlynningu og virðingu
sem það veitti Kristínu síðustu
vikurnar og ekki síður fyrir allan
þann stuðning og uppörvun sem
það veitti aðstandendum.
Ég á Kristínu margt að þakka.
Guð blessi minningu hennar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Steinarr Guðjónsson.
Bingó, sagði amma og hló sínum
smitandi hlátri. Ekki að hún hafi
unnið stóra fjármuni í þeim leik en
hún kunni að meta þær gjafir sem
Guð hafði gefið henni og þær
færðu henni gæfu og gleði í lífinu.
Amma fæddist á Hellissandi þar
sem hún ólst upp ásamt tveimur
systkinum sínum. Tæpum tveimur
árum áður en amma fæddist höfðu
foreldrar hennar misst þrjú ung
börn sín á rúmum mánuði. Faðir
hennar dó er amma var 17 ára
gömul. Systkini hennar, Guðríður
og Róbert, veiktust ung af berkl-
um og dvöldu langdvölum á Vífils-
stöðum. Það kom í hlut ömmu að
fylgjast með þeim í veikindum sín-
um þar til þau dóu bæði ung að ár-
um. Það var henni mjög erfitt er
hún flutti systkini sín frá Vífils-
stöðum til greftrunar að Ingjalds-
hólskirkju á Snæfellsnesi árin 1935
og 1942. Þannig kynntist amma
sorginni snemma á lífsleiðinni.
Þetta setti vissulega sitt mark á
hana og hefur eflaust kennt henni
að meta þá dýrmætu Guðs gjöf
sem lífið er.
Um fermingu réð amma sig í
vist á heimili Lúðvígs Lárussonar
skókaupmanns og frú Ingu eig-
inkonu hans í Reykjavík. Þetta
varð heimili hennar til margra ára.
Þarna fékk hún tækifæri til að
þroskast og njóta margs sem hún
ella hefði farið á mis við. Hún
minntist þessa tíma ávallt með
mikilli hlýju. Í þessari vist kynnt-
ist hún mörgu fjölhæfu og kær-
leiksríku fólki og hlaut jafnframt
mikilvæga menntun á sviði heim-
ilishalds og matargerðarlistar.
Þessi vist átti eftir að nýtast henni
vel því í mörg sumur réð hún sig
sem ráðskona við veiðihús og hót-
el. Hún var á Lundarhólma við
Grímsá, á Víghóli við Þverá og á
Hótel Búðum. Hún sinnti starfi
sínu vel oft við afar frumstæðar
aðstæður. Allt sem sneri að mat-
argerð var athöfn og list og þar
skipti allt máli, hráefnið, með-
höndlunin, gleðin og framsetning-
in. Með snjakandi hvíta svuntu og
skuplu reyddi hún fram konung-
lega veislu. Veiðimenn kunnu að
meta góðan viðurgjörning ömmu
eins og þessi vísa frá Víghóli 1959
ber vott um:
Ó, Kristín mín góða,
við kveðjum þig öll
með kossi og þökkum beina
og vonum þú komir að vori upp á fjöll.
Viltu það taka til greina?
Amma og afi bjuggu lengst á
Sogaveginum en þaðan eigum við
systur margar góðar minningar.
Þar var ávallt gaman að koma
hvort sem um var að ræða stuttar
heimsóknir eða þegar gist var
næturlangt. Í litla fallega húsinu
þeirra var ekki mikill íburður en í
minningunni var það höll og heim-
sóknir þangað lítil ævintýri. Það
var þessi einstaka hjartahlýja og
gleði sem umvafði þá sem hana
sóttu heim. Í kringum litla húsið
þeirra ömmu og afa var blómlegt
um að litast. Þar ræktuðu þau upp
yndislegan garð sem bar eigend-
unum gott vitni. Þau voru vakin og
sofin yfir velferð fuglanna í garð-
inum og þegar harðnaði á dalnum
gátu fuglarnir í garðinum hennar
ömmu verið öruggir með sitt. Á 80
ára afmælinu hennar færðum við
henni páfagauk að gjöf. Hún tók
miklu ástfóstri við hann og eins og
ömmu einni var lagið gat hún
kennt honum að tala og gera ýms-
ar kúnstir. Hann hét Palli og var
henni mikill gleðigjafi svo og Jök-
ull og þeir sem á eftir komu.
Amma var alla tíð dugleg að bjóða
til veislu í litlu höllinni sinni og þó
maturinn væri góður þá var það
ekki síst þægileg nærvera hennar
sem gerði gæfumuninn. Það var
mikið hlegið og slegið á létta
strengi og eftir langt hláturskast
endaði amma oft á því að segja
„bingó“.
Síðustu 20 starfsárin vann
amma við Sælgætisgerðina Opal
eða allt til 70 ára aldurs. Þar eign-
aðist hún trausta vini. Hún stjórn-
aði lengst af Opal-vélinni sem virt-
ist þurfa sérstaklega góða með-
höndlun og amma lagði mikinn
metnað í starf sitt. Fyrir ungar
stúlkur var það að sjálfsögðu mjög
eftirsóknarvert að fá að heimsækja
ömmu í vinnuna og fylgjast með
sælgætisframleiðslunni. Þvílíkt
draumastarf.
Amma hafði gaman að tónlist og
dansi og þau voru ófá stangaveiði-
böllin sem hún fór á og tók nokkr-
ar sveiflur í einum af fallegu kjól-
unum sínum. Hún hafði gaman af
því að klæða sig upp og kaupa sér
fallegar flíkur. Það kom reyndar
fyrir að við fengum lánað hjá
henni ýmislegt s.s fatnað eða skó.
Þótt aldurinn færðist yfir var
amma oft tilbúin til að fara með
okkur út á lífið t.d. á 85 ára afmæl-
isárinu hennar þegar við fórum á
Brodway til að sjá Bjögga og svo
seinna á Hótel Sögu til að fá okkur
snúning með Ragga Bjarna. Ým-
islegt annað gátum við brallað með
ömmu og ógleymanleg er ferð okk-
ar systra með henni að Hótel Búð-
um þar sem við gistum eina nótt.
Þá var mikið hlegið eins og ætíð
þegar amma var með í för.
Amma gladdist við að gefa gjaf-
ir. Það voru leikföng og fatnaður
til að byrja með en síðar urðu það
fallegir og nytsamlegir hlutir til
heimilisins. En hin sanna gjöf er
að gefa af sjálfum sér og það
kunni amma alla tíð svo vel. Þess
nutum við í ríkum mæli.
Við þökkum elsku ömmu fyrir
það veganesti sem hún gaf okkur
út í lífið.
Minning þín verður ljós í lífi
okkar.
Kristín, Rakel og Bryndís.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þegar ég sest niður til að skrifa
minningarorð um elskulega ömmu
mína, Kristínu Ingibjörgu, er mér
litið út í garðinn. Er þar kominn
vorboðinn ljúfi, skógarþrösturinn
sem var einmitt í svo miklu uppá-
haldi hjá henni ömmu. Þessi ynd-
islegi fugl á alltaf eftir að minna
mig á hana ömmu. Hún tók svo vel
á móti honum á vorin sem og öll-
um öðrum fuglum. Alltaf átti hún
til eitthvað góðgæti handa þeim og
hún vissi svo vel hvað þeim þótti
gott, þess vegna voru fuglarnir í
garðinum hennar ömmu sælir og
bústnir.
En það voru fleiri en fuglarnir
sem fengu að njóta gestrisni
ömmu á Sogaveginum.
Mínar kærustu æskuminningar
eru frá þeim stundum er við syst-
urnar fengum að gista hjá ömmu
og afa. Litla húsið þeirra var sem
höll í okkar augum og garðurinn
þeirra var okkar ævintýraland.
Þegar amma fór í siglingu kom
hún heim hlaðin pökkum handa
okkur dekurrófunum og þegar við
hófum búskap var það henni mikið
kappsmál að við eignuðumst fal-
legan borðbúnað.
Við kunnum svo sannarlega að
meta það sem amma og afi gerðu
fyrir okkur en það sem upp úr
stendur eru ekki gjafirnar heldur
kærleikurinn sem að baki lá.
Eftir að amma varð ein eftir í
kotinu varð samband okkar enn
nánar. Við vorum nánast í daglegu
sambandi og byrjuðu símtölin
ósjaldan á því að amma sagði „ég
verð að segja þér brandara“. Svo
kom lýsing á einhverju sem fyrir
hafði komið og við hlógum og hlóg-
um. Grár hversdagsleikinn var
aldrei það grár að ekki væri hægt
að sjá úr honum eitthvað spaugi-
legt.
Hún amma lifði lífinu lifandi svo
unun var af því að vera í návist
hennar. Hún hafði einstakan frá-
sagnarhæfileika og var svo orð-
heppin að það var frábært að
hlusta á hana. Hún hafði mikinn
húmor og hennar brandarar voru
engu líkir því þeir voru ávallt ein-
hver spaugileg atvik úr umhverf-
inu. Hann lifði lengi brandarinn
hennar um ólánsmennina sem eina
bjarta vornóttina ákváðu að hvíla
lúin bein fyrir neðan svefnher-
bergisgluggann hennar á Vestur-
götunni. Ömmu þótti hávaðinn í
þeim helst til mikill en var þó
ýmsu vön og lét nokkrar vatns-
gusur fljúga út um gluggann. Ann-
ar þeirra leit þá upp í heiðan him-
ininn og sagði við hinn „Heldurðu
að það sé ekki farið að rigna“.
Við upplifðum svo skemmtilegar
stundir saman bara við það að
gera hversdagslega hluti. Okkar
reglulegu bæjarferðir sem byrjuðu
oftast á matarinnkaupum enduðu
oft á ótrúlegustu stöðum. Það var
varla til það kaffihús sem við höfð-
um ekki prófað og það var stund-
um leitað út fyrir bæinn að
skemmtilegum stöðum. Amma var
svo jákvæð og opin fyrir öllu og
alltaf skemmtum við okkur vel. Við
vorum eins og jafnaldrar þrátt fyr-
ir hálfrar aldar aldursmun því
amma var svo ung í anda.
Eftirminnilegust þessara ferða
okkar var þegar ég fór fyrir
nokkrum árum með ömmu að
kjósa niður í Miðbæjarskóla.
Amma var að sjálfsögðu svo flott
og fín eins og ávallt með hatt og
hanska. Þegar við ökum um Þing-
holtin dettur okkur í hug að kíkja
við í húsinu á Þingholtsstræti þar
sem amma vann svo lengi sem ung
stúlka. Þar er tekið svo vel á móti
okkur og við leiddar um húsið.
Þetta var mjög sérstök reynsla
fyrir okkur báðar því amma hafði
ekki komið þarna í áraraðir og
sögurnar sem hún hafði sagt mér
frá þessum tíma lifnuðu allar við.
Sérstaklega var gaman að koma í
eldhúsið þar sem allar stórveisl-
urnar höfðu orðið til.
Það var svo skemmtilegt hvern-
ig ömmu tókst að sameina heims-
konuna og náttúrubarnið. Heims-
konan sem var ávallt svo glæsilega
klædd og vel til höfð, þótti gaman
að fara í siglingu, skoða heims-
borgirnar og njóta lífsins. Og svo
náttúrubarnið sem hafði alist upp
við kröpp kjör á Hellissandi en
náð sérstöku sambandi við dýrin
og gróðurinn, sambandi sem hélst
ævilangt.
Þegar þú komst í heiminn gréstu en
þínir
nánustu voru glaðir. Lifðu þannig, að
þegar þú ferð gráti þínir nánustu en þú
sjálfur verðir glaður.
(Sören Kierkegaard.)
Síðustu mánuðir hafa verið okk-
ur ömmu erfiðir. Við fundum báð-
ar að kveðjustundin nálgaðist.
Samt áttum við oft góðar stundir
saman þegar hún lá á spítalanum
og við létum hugan reika. Við fór-
um í huganum vestur á Hellissand
og hún sagði mér frá því þegar
hún stalst niður í fjöru til að gefa
fuglunum brauðmola þegar hún
átti að fara að sofa. Þannig á ég
eftir að minnast hennar ömmu.
Það er sárt að kveðja hana
ömmu sem hefur alla mína ævi
verið til staðar, gefandi af sér
kærleik, ástúð og vináttu sem hef-
ur verið mér svo mikils virði.
Guð blessi minningu elsku
ömmu minnar og bestu vinkonu.
Björg Steinarsdóttir.
KRISTÍN INGIBJÖRG
ELÍASDÓTTIR
()


     

   
  
 6 6

3()$!5*

#! !3&
     
   *
  !   +& 
  

 
   !
,#

-.  !   '%
 &
# 23& !!" 7*$  ## 
&5# ! ## 
23& # !!"
% *$ # !!"
8 2 # !!"
83!# 1 )!!"
9'1 )! ## 
2 (83!# !!"
"5+