Morgunblaðið - 04.04.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Árni Árnason varfæddur á Vopna-
firði 26. nóvember
1924. Hann lést á
Landspítalanum 26.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Aagot Foug-
ner Johansen, f. 7.
apríl 1900, d. 15. okt.
1995, og Árni Vil-
hjálmsson héraðs-
læknir á Vopnafirði,
f. 23. júní 1894, d. 9.
apríl 1977. Árni var
sonur Vilhjálms
bónda á Ytri-Brekk-
um á Langanesi Guðmundssonar
og k.h. Sigríðar Davíðsdóttur b. á
Heiði á Langanesi Jónssonar. Aa-
got var dóttir Rolfs Johansens,
kaupmanns á Reyðarfirði og k.h.
Kitty f. Överland. Systkini Árna:
Snorri, f. 1921, d. 1972, Kjartan, f.
1922, d. 1978. Kristín Sigríður, f.
1926, Sigrún, f. 1927, Valborg, f.
1930, Vilhjálmur, f. 1933, Aagot, f.
1935, Rolf, f. 1937, Aðalbjörg, f.
1939 og Þórólfur, f. 1941.
Árni kvæntist 24. des. 1952 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Kristínu
Tómasdóttur, f. 14. nóv. 1924. For-
eldrar hennar voru hjónin Margrét
Þórðardóttir, f. 21. febr. 1891, d.
12. júní 1983, og Tómas Björnsson
kaupmaður á Akureyri, f. 8. jan.
1894, d. 27. okt. 1961. Árni og
Kristín eignuðust fjögur börn. Þau
lingsárunum. Hann nam ketil- og
plötusmíði við Iðnskólann á Akur-
eyri og hlaut meistararéttindi í
þeirri grein. Hann stundaði nám
við Stockholms Tekniska Institut
og lauk þaðan prófi í véltæknifræði
1951. Að loknu námi starfaði hann
sem framkvæmdastjóri Vélsmiðj-
unnar Odda á Akureyri 1951 til
1959, en frá þeim tíma var hann
framkvæmdastjóri Byggingaversl-
unar Tómasar Björnssonar á Ak-
ureyri til 1986.
Árni og Kristín bjuggu á Akur-
eyri þar til þau fluttu til Mosfells-
bæjar 1996.
Árni var mikill áhugamaður um
verklegar framkvæmdir og braut-
ryðjandi á því sviði. Hann átti
frumkvæði að byggingu fyrstu fjöl-
býlishúsanna á Akureyri og byggði
fyrirtæki hans um 200 íbúðir á ár-
unum 1963 til 1976. Hann stofnaði
ásamt fleirum verktakafyrirtækið
Norðurverk hf. og var stjórnarfor-
maður þess um langt árabil, en
meðal framkvæmda þess voru
stækkun Laxárvirkjunar og
Skeiðsfossvirkjunar, lagning Kísil-
vegar, hafnargerð og vegagerð
víða um land. Árni rak umfangs-
mikla skipaafgreiðslu fyrir Haf-
skip á Akureyri. Hann var einn af
stofnendum Verslanasamandsins
og átti sæti í stjórn Vinnuveitenda-
sambandsins og Verktakasam-
bandsins. Árni starfaði mikið fyrir
Sjálfstæðisflokkinn og sat m.a. í
bæjarstjórn á Akureyri fyrir flokk-
inn. Hann var virkur félagi í Rot-
aryklúbbi Akureyrar.
Útför Árna fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
eru: 1) Margrét, hjúkr-
unarfræðingur, f.
1950. Börn hennar eru
Guðmundur Árni Þór-
isson líffræðingur, f.
1974, kvæntur Lýdíu
Kristínu Sigurðardótt-
ur, f. 1978, og er dóttir
þeirra Dagbjört Ösp, f.
2000; Sigurður Tómas
Þórisson rafmagns-
verkfræðingur, f.
1977; Kristín Ása Þór-
isdóttir, f. 1987. 2)
Árni, byggingarverk-
fræðingur, f. 1953,
kvæntur Birnu Sveins-
dóttur snyrtifræðingi, f. 1951. Dæt-
ur þeirra eru Guðríður Sigurðar-
dóttir ráðningarstjóri, f. 1970,
sambýlismaður hennar er Grétar
Gunnarsson flugmaður, f. 1973;
Þórunn Árnadóttir nemi, f. 1982;
Elísabet Aagot Árnadóttir, f. 1988.
3) Auður, tannsmiður f. 1954. Dæt-
ur hennar eru Vigdís Kristín
Ebenesersdóttir nemi, f. 1975, og
Eva Þórdís Ebenesersdóttir nemi,
f. 1982. 4) Anna Þórdís, matvæla-
fræðingur, f. 1961, gift Leif Joh-
ansson tæknifræðingi, f. 1954.
Börn þeirra eru Tómas Árni Joh-
ansson, f. 1993, og Elín Auður Joh-
ansson, f. 1996.
Árni ólst upp á Vopnafirði, gekk
þar í barna- og unglingaskóla og
stundaði sjósókn og útgerð frá
Vopnafirði og Þórshöfn á ung-
Í gær kom fjölskyldan saman í mat
hjá ömmu í Mosó. Við systurnar stóð-
um okkur að því að segjast vera að
fara til ömmu og afa í Mosó, en þar er
víst enginn afi lengur þótt hann lifi í
hjarta okkar og mun eflaust vera of-
arlega í huga okkar um ókomna tíð.
Þegar við settumst við matarborðið
kom í ljós að við höfðum án umhugs-
unar lagt á borð fyrir afa líka og erum
við þess fullvissar að hann var hjá
okkur í gær.
Afi gerði margt merkilegt um æv-
ina en það sem stendur þó uppúr hjá
okkur er langa og innilega faðmlagið
hans eða kremjan, eins og afi kallaði
það. Faðmlögin voru mislöng eftir því
hvort hann væri að fara til til útlanda
eða bara heim en alltaf voru faðm-
lögin jafn innileg. Önnur mynd af afa
sem skýtur upp í hugann er hvernig
hann iðaði af áhuga þegar við sögðum
honum af okkar högum, því sem við
vorum að upplifa eða fást við. Hann
hallaði sér áfram í stólnum og gat
ekki setið kyrr, gat ekki beðið eftir að
koma að fleiri spurningum, fræðast
meira og koma svo með skemmtilega
sögu.
Hann gat líka alltaf komið okkur á
óvart með því að tengja okkar reynslu
við eitthvað sem hann hafði gert á lífs-
leiðinni. Það sem afi hafði tekið sér
fyrir hendur í gegnum tíðina var sí-
felld uppspretta skemmtilegra frá-
sagna. Afi gat haldið uppi samræðum
við hvern sem er um hvað sem er,
hann virtist hafa jafn mikinn brenn-
andi áhuga á öllu og öllum.
Bestu minningarnar eru frá þeim
tíma sem amma og afi dvöldu í íbúð
sinni á neðri hæðinni hjá okkur í
Birkihlíðinni. Þá fengum við tækifæri
til að umgangast þau daglega. Farnir
voru göngutúrar á hverjum degi í
Öskjuhlíðinni. Alltaf gengum við
sömu leiðina en umræðuefnin voru
aldrei þau sömu. Afi sagði okkur ótal
margar sögur tengdar Öskjuhlíðinni,
flestar um tímann sem afi vann fyrir
Bretana á stríðsárunum.
Afi var mikill fréttafíkill, hann las
Moggann mjög skipulega, tók hann í
sundur og flokkaði og alltaf voru út-
varpsfréttir í bakgrunni. Gaman var
að liggja á maganum á honum og
hlusta á stóra hjartað hans og skýtnu
hljóðin í maganum á honum á meðan
við lásum Moggann saman. Afi sagði
alltaf að hann væri með hrærivél í
maganum.
Atorkusemi hans blés okkur í
brjóst eldmóði og mun halda áfram að
gera þótt hann sé horfinn frá okkur.
Afi gerði svo ótalmargt um ævina og
þegar hann fékk hugmynd þá dreif
hann í að framkvæma hana. Hann
kenndi okkur að allt væri mögulegt ef
vilji og áhugi væri fyrir hendi.
Ungt fólk í dag gefur sér alltof
sjaldan tíma til að hlusta á þá sem
eldri eru, við hefðum eflaust getað
gefið okkur meiri tíma með Árna afa
en þeim tíma sem við eyddum með
honum var vel varið. Þetta voru góðar
og innilegar stundir, hann kenndi
okkur margt og veitti okkur skemmti-
lega innsýn inn í líf annarrar kynslóð-
ar, sagði okkur reynslusögur sem
munu reynast okkur gott veganesti í
lífinu.
Við kveðjum afa með miklum sökn-
uði en þó fyrst og fremst með miklu
þakklæti fyrir þær góðu stundir sem
við fengum að njóta með honum.
Guðríður, Þórunn
og Elísabet Aagot.
Í dag kveðjum við Árna Árnason,
góðan og tryggan vin til margra ára.
Andlát hans kom sannarlega óvænt,
eins og dauðinn kemur stundum.
Hann virtist enn eiga svo mikinn
kraft og þrótt sem einkenndi hann
alla tíð. Já, kynnin eru orðin löng.
Kristínu, hans góðu konu, hef ég
þekkt frá því að við vorum í barna-
skóla. Seinna urðu kynnin við Árna
þegar við fórum að byggja hlið við hlið
í Hamarsstígnum á Akureyri. Nábýl-
inu lauk eftir nokkur ár þegar þau
fluttu til móður Kristínar til að geta
annast hana því hún var orðin ein.
Eftir það fækkaði samverustundun-
um. Seinna var tekinn upp þráðurinn
og var yndislegt að eiga þau að vinum.
Við söknuðum þeirra mikið þegar þau
fluttu suður því þau voru sannkallaðir
vinir vina sinna. Hjálpsemin og greið-
viknin var einstök. Árna fylgdi mikið
öryggi og kraftur. Hann var maður
framkvæmdanna. Einstakur heimilis-
faðir og klettur fjölskyldunnar, en
hann naut líka fylgdar sinnar mætu
og góðu konu sem nú hefur misst lífs-
förunaut sinn eftir hálfa öld.
Höggið er þungt, en minningarnar
eru góðar. Fyrir þann mikla athafna-
mann sem Árni var hefði verið erfitt
að liggja langa banalegu, en Guð forð-
aði honum frá því. Ég ætla ekki að
rekja hér öll hans miklu störf og
framkvæmdir. Það verða sjálfsagt
aðrir til þess. Þessi fáu kveðjuorð eru
fyrst og fremst til að þakka þá óend-
anlegu hjálpsemi og greiðvikni sem
alltaf var til staðar, eins og allt væri
sjálfsagt.
Elsku Stína, vinkona mín, þú átt
um sárt að binda, en Guð leggur líkn
með þraut. Við hjónin kveðjum Árna
með söknuði og sendum þér og börn-
um þínum og barnabörnum okkar
samúðarkveðjur. Guð veri með ykkur
öllum.
Soffía og Þorsteinn.
Það mun hafa verið miðsumars árið
1997, að undirritaður var að hefja
byggingu eigin íbúðarhúss, að til mín
fór að venja komur sínar hressilegur
náungi sem sýndi mikinn áhuga á öll-
um verklegum framkvæmdum. Hér
var sem sé á ferðinni Árni Árnason
gamall jaxl úr verktakageiranum,
norðan frá Akureyri. Það þótti mér
merkilegt hversu mikla vinsemd og
umhyggju hann sýndi mér allsendis
vandalausum manninum. Þetta sam-
band þróaðist svo að Árni varð heim-
ilisvinur og ávallt mikill aufúsugestur,
enda með eindæmum glaðsinna og
skrafhreifinn. Annað hús reis upp og
alltaf var sami áhuginn hjá gamla
tæknifræðingnum. Verður það síðan
úr að Árni kaupir það hús, greiðir út í
hönd, án þess að nokkuð sé skjalfest,
handsalið dugði, pappírsvinnan gat
beðið, mest um vert að verkið gengi
sem hraðast. Þar með vorum við
orðnir grannar og ekki dró úr vinátt-
unni við það. Síðastliðið sumar tók-
umst við ferð á hendur á þínar æsku-
slóðir í Vopnafjörð og á Langanes.
Við komum að Skálum og skröngluð-
umst alla leið á Font og var sú ferð
okkur hjónunum ógleymanleg og þú
ljómandi af ánægju. Já, þá var nú ekki
leiðinlegt að lifa.
Að lokum vil ég þakka þér sam-
fylgdina sem varð alltof stutt. Ég
þakka þér alla gleðina, alla birtuna,
alla viskuna sem þú gafst mér og mín-
um svo ómeðvitað og endurgjalds-
laust.
Kæra Kristín og fjölskylda, ykkar
missir er mikill. Megi Guð veita ykkur
styrk á sorgarstundu.
Sævar Guðmundsson
og Elín Ólafsdóttir.
ÁRNI
ÁRNASON
✝ Jón Halldór Hall-dórsson fæddist
að Syðri-Völlum í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 25 oktober
1927. Hann lést á
Landspítalanum
Landakoti 25. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Lára
Líndal frá Efra-Núpi,
f. 10. apríl 1897, d. 6.
maí 1931, og Halldór
Jónsson frá Trölla-
tungu í Strandasýslu,
f. 30. apríl 1893, d.
27. ágúst 1933.
Halldór gengdi ýmsum þjón-
ustu- og verslunarstörfum, m.a. á
Þingeyri og Selfossi. Þau dóu
bæði úr berklum. Lára og Halldór
eignuðust tvo syni, Jón Halldór og
Pál Gunnar, f. 17. nóvember 1925,
maki Ásgerður Alda Guðmunds-
dóttir, f. 11. september 1927.
Fyrstu árin ólust bræðurnir upp
hjá foreldrum sínum, en vegna
veikinda þeirra voru þeir sendir
með varðskipinu Ægi til Hólma-
víkur haustið 1930. Þar bjó föð-
ursystir þeirra Elín Jónsdóttir
ásamt manni sínum Magnúsi Lýð-
ssyni og þremur börnum þeirra,
Gunnari, Ólafi og
Halldóru. Ólust þeir
þar upp til ung-
lingsára.
Á yngri árum
vann Jón ýmis störf
þar til hann hóf nám
við Iðnskólann í
Reykjavík í málara-
iðn og lauk sveins-
prófi þaðan 1951 og
meistaraprófii 1957.
Hinn 18. júlí 1959
kvæntist Jón eftirlif-
andi konu sinn Álf-
hildi Jóhannsdóttur,
f. 10. janúar 1934.
Sonur þeirra er Magnús Már, f.
10. janúar 1959, maki Elísabet
Júlíusdóttir. Börn þeirra eru Álf-
hildur María, f. 7. desember 1998,
og Logi Már, f. 20. júní 2001. Son-
ur Elísabetar er Magnús Mar, f. 9.
september 1989.
Árið 1960 hefur Jón störf hjá
lögreglunni í Reykjavík og lýkur
prófi úr lögregluskólanum 1964.
Frá árinu 1966 starfaði Jón hjá
Sakadómi Reykjavíkur til ársins
1996 er hann lét af störfum.
Útför Jóns fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar að minnast Jóns
tengdaföður míns með nokkrum orð-
um.
Fyrir um sjö árum naut ég þeirrar
gæfu að kynnast Jóni. Frá fyrstu
kynnum sá ég að þarna fór heil-
steyptur og góður maður.
Alltaf vildi hann mér og syni mín-
um Magnúsi vel, honum tók hann
strax sem afabarni og lék ósjaldan
við hann fótbolta og keypti kók eða ís
handa honum. Honum var mjög um-
hugað að okkur liði sem best, dæmin
um það eru m.a. þau að ég mátti ekki
nefna breytingar eða að nú þyrfti að
mála þá var hann mættur með
„málningardótið“ og spurði hvar
ætti að byrja. Ef hann kom ekki til
að gera eitthvað hjá mér þá var það
til að fylla frystikistuna af fiski og
kjöti því ekki mátti okkur skorta
neitt. Það helsta sem ég gat gert til
að gleðja Jón var að baka góða köku
handa honum, það þótti honum gott.
Þegar hann kom til okkar átti hann
alltaf til hlý orð um heimilið. T.d.
sagði hann oftar en ekki: „Mikið er
notalegt hér hjá ykkur.“
Jón var þessi örláti maður sem
setti fjölskylduna ætíð í fyrsta sæti.
Þegar Álfhildur María fæddist
sneri hún afa sínum frá fyrsta degi í
kringum sig. Hann hafði mikla
ánægju af henni og ég man að hann
hélt á henni eins og brothættu glasi
þegar hún var lítil og lék hest og
hund þegar hún vildi. Ekki fékk Jón
langan tíma með Loga Má en hafði
samt gaman af „stráknum“ eins og
hann sagði með stolti.
Nú undir það síðasta þegar Jón
var mikið veikur á Landakoti hafði
hann mikla ánægju af að sjá afabörn-
in sín. Ég gleymi ekki hve hann ljóm-
aði í framan og hlátrinum þegar
hann sá þau. Eins og Álfhildur segir:
„Nú er afi dáinn og farinn til Guðs.
Ég veit að hann fylgist með okkur nú
þar sem hann er.“
Elísabet.
Mágur minn og vinur, Jón Hall-
dórsson, er fallinn frá.
Fæddur var hann á Hólmavík,
lærði málaraiðn og gekk einnig til
liðs við lögregluna í Reykjavík þar
sem hann vann til starfsloka vegna
aldurs. Meðfram sinnti hann málara-
iðninni þegar tími gafst. Mörgum
iðnaðarmönnum hefi ég kynnst
gegnum árin og haft í vinnu en fáum
eins kappsömum og vinnuglöðum og
Jóni. Samviskusemi og vandvirkni
var honum í blóð borin. Alltaf var
hann tilbúinn til að mála eða aðstoða
á annan hátt ef með þurfti, enda bón-
lipur maður.
Jón kvæntist systur minni, Álf-
hildi, og eignuðust þau einn son,
Magnús Má.
Mikil var gleði Jóns þegar einka-
sonurinn valdi sér lífsförunautinn
Elísabetu og ekki minni þegar
barnabörnin, Álfhildur María og
Logi Már, fæddust. Áður hafði El-
ísabet eignast soninn Magnús Mar
og varð hann afabarn ekki síður en
hin. Þau fara mikils á mis við fráfall
hans.
Jón var góður skíðamaður og fóru
þau Álfhildur margar ferðir á skíða-
svæði bæði hérlendis og erlendis.
Þau hjóluðu, stunduðu gönguferðir
og daglega sund.
Gaman hafði hann af að taka í spil
og spiluðum við saman bridge um
tíma, en auk þess var hann í spila-
klúbbi með vinum sínum.
Við Lilja, Alla og Jón fórum sam-
an til Thailands fyrir nokkrum árum
og höfum einnig dvalið oft á sama
tíma á Kanaríeyjum. Góðar stundir
áttum við þá saman. Betri ferða-
félaga en Jón er vart hægt að hugsa
sér. Hann var hógvær, hjálpsamur
og jákvæður, en fastur fyrir ef svo
bar undir.
Jón átti við vanheilsu að stríða síð-
ustu árin. Ef til vill má rekja orsök til
óhollra efna við málningarstörfin.
Áður fyrr var ekki spáð í eiturefni
eins og nú. Síðustu vikurnar dvaldi
Jón á Landakoti, þar sem hann naut
umhyggju starfsfólksins og nærveru
sonar síns og eiginkonu sem vék
varla frá honum þar til yfir lauk.
Að leiðarlokum viljum við Lilja
þakka Jóni samfylgdina þar sem
aldrei bar skugga á og söknum vinar
í stað.
Elsku Alla, Magnús Már og fjöl-
skylda.
Ykkar er missirinn mestur en
minningin um mætan mann mun
geymast um ókomin ár.
Magnús Jóhannsson.
Jón Halldórsson var vinur föður
míns. Ég minnist þess sem mark-
verðra atburða úr æsku minni þegar
Jón og Álfheiður Jóhannsdóttir,
kona hans, heimsóttu foreldra mína,
ásamt syninum Magnúsi Má. Það
var alltaf tilhlökkunarefni þótt það
væri síður en svo sjaldgæfur við-
burður, enda bjuggum við lengi í
sama húsi. Sá mikli samgangur
breyttist lítið þótt Jón og Alla flyttu
síðar annað, en við börnin fórum
auðvitað smám saman að taka minni
þátt í þeim samverustundum.
Jón var einn þeirra sem var alltaf
áhugasamur um það sem krakkarnir
höfðu fram að færa og hann var gam-
ansamur og uppörvandi við okkur.
Til dæmis hvatti hann okkur til að
tefla skák og lét sig varða hvernig
uppáhaldsliðunum okkar gekk í fót-
bolta.
Í þá daga þótti okkur merkilegt að
hann væri lögga, en síðar naut ég
góðs af málaraiðn hans, þegar ég var
nýbúin að kaupa mína fyrstu íbúð.
Hin síðari ár hitti ég þau hjónin
stundum hjá foreldrum mínum,
Magnúsi Hjálmarssyni og Ragnheiði
Þórðardóttur, og fylgdist alltaf vel
með fjölskyldu þeirra.
Ég vil senda Öllu, Magga og fjöl-
skyldu hans samúðarkveðjur við frá-
fall Jóns sem ég minnist ætíð af
miklum hlýhug.
Lára Magnúsardóttir.
JÓN HALLDÓR
HALLDÓRSSON