Morgunblaðið - 04.04.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 2002 47
frá því að einu sinni þegar hún kom
vestur í Hábæ var hún með óstöðv-
andi hiksta. Þú varst við eldhús-
verkin eins og venjulega og þóttist
ekki taka eftir neinu. Allt í einu
sagðir þú við mömmu: „Áslaug mín,
ég sá til þín þegar þú tókst frá mér
krónuna sem ég lagði hérna frá
mér.“ Litla hjartað í mömmu tók
kipp, hikstinn stoppaði og takmark-
inu var náð.
Þau ár sem að ég átti heima aust-
ur í Stóru-Mörk fannst mér það
vera hluti af daglegum skyldum að
koma „vestrí“ og spjalla og á sumr-
in var oft slegist um að sækja póst-
inn bara til að geta fengið kaffi-
sopa. Og alltaf varstu niðri í
eldhúsinu. Á sumrin, yfir heyskap-
inn, var oft svo gestkvæmt að
stundum þurfti að borða í þremur
hollum og varstu þá fegin að fá að-
stoð frá Mæju, Gullu og Ellu, hver
annarri duglegri við heimilisstörfin.
Og þegar við Sigrún byrjuðum að
byggja sumarbústaðinn vestur í
Réttarlá varstu iðin við að fylgjast
með framkvæmdunum og pössuð-
um við okkur að flagga alltaf þegar
við komum svo að þú sæir að við
værum komin. Á þeim tíma var
margur kaffibollinn drukkinn.
En núna er komið að leiðarlok-
um, aðeins vantar hálft ár til að þú
fyllir hundrað árin og er það ómet-
anleg gjöf að fá að þekkja þig þriðj-
ung þess tíma. Ég mun sakna þess
að geta ekki komið við á Hellu og
heimsækja þig. Þú munt ávallt lifa í
minningunni.
Hönnu, Úlfari, Ragnheiði og öðr-
um aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Ólafur Haukur.
Elsku amma Lauga mín, ég sit
og er að hugsa um þig, mig langar
að rita nokkrar línur til þín. Minn-
ingarnar streyma endalaust um
huga minn, og ef ég ætti að rifja
allar þær yndislegu minningar sem
við áttum saman þá væri það efni í
margar bækur, því yndislegri
ömmu var ekki ekki hægt að finna.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að koma í sveitina til þín, þar leið
mér svo vel, og návist þín fyllti
hjarta mitt og gleði, ef það komu
upp einhver vandamál þá átti elsku
amma mín alltaf ráð við öllu, og
ekki má gleyma að minnast á
grjónagrautinn sem þú eldaðir allt-
af handa mér þegar ég kom, og
þegar ég var að fara heim þá sendir
þú alltaf grjónagraut með í nesti
handa mér, hann verður alltaf í
uppáhaldi. Ég get huggað mig við
það að ég veit að þér líður vel núna
og allar minningarnar sem ég á um
þig verða geymdar í hjarta mínu,
takk fyrir allt elsku amma mín.
Þín elskandi að eilífu,
Ásta Guðlaug Þorkelsdóttir.
Elsku besta amma mín, nú er
komin sú stund að kveðja þig, það
er svo margt að hugsa um og marg-
ar góðar stundir sem við áttum
saman, og er þá helst að nefna
stundirnar sem ég átti þegar ég
dvaldi hjá þér á sumrin. Alltaf
minnist ég þess þegar þú kallaðir á
okkur í matinn þá var eins og öllum
kröftum væri beitt: „Matur“ og
könnuðust allir við róminn, einnig
minnist ég þess þegar við fórum í
kaupfélagið á Hvolsvelli, þá mátti
ég aldrei fá neinn pening með mér,
þú hélst utan um þá eins og harð-
asti bankastjóri. Við gátum alltaf
rifjað upp þessar ferðir og hlegið
mikið. En eitt er það þó sem ég
gleymi aldrei og það var þegar ég
horfði á þig háaldraða burðast með
tvo svarta ruslapoka fulla af dóti
niður bæjarbrekkuna og að rusla-
tunnunni. Hef ég oft hugsað um
þetta síðastliðin fimmtán ár hversu
kraftmikil og dugleg þú varst alla
tíð, elsku amma mín og maður gæti
nefnt svona dæmi um allt sem þú
hefur gert.
Elsku amma mín, ég vil þakka
þér fyrir allrar þær stundir sem við
áttum saman sem hafa verið hreint
og beint yndislegar og ég mun
geyma þær í hjarta mínu svo lengi
sem ég lifi, elsku besta amma mín.
Brynjólfur Smári Þorkelsson.
Ingvar lést mánu-
daginn 18. mars sl.
tæplega 71 árs gamall.
Hefur maðurinn með
ljáinn nú fellt einn af
stofnfélögum Lionsklúbbs Njarðvík-
ur.
Ingvar var einn af 15 stofnfélögum
sem stofnuðu klúbbinn okkar í árs-
byrjun 1958 eða fyrir 44 árum. Ingv-
ar hefur setið í fjölmörgum nefndum
varðandi menningar- og mannúðar-
mál á vegum okkar klúbbs og var for-
maður árið 1965 til 1966.
Ingvar var alltaf mjög virkur í
starfi klúbbsins, hann flutti frá
Njarðvík til Reykjavíkur fyrir
nokkrum árum en hann lét það ekki
aftra sér frá því að mæta á fundi í
klúbbnum sínum hress og skemmti-
legur og ávallt tilbúinn að taka að sér
verkefni fyrir klúbbinn sinn.
Mér er mjög minnisstætt þegar ég
gekk í Lionsklúbb Njarðvíkur fyrir
sex árum þegar Ingvar bauð mig vel-
kominn í klúbbinn með þessum orð-
um að nú væri hann ánægður því
Ólafur Thordersen væri kominn í
klúbbinn aftur enda var Ingvar einn
af bestu vinum pabba míns heitins.
Frá því að ég man eftir mér hef ég
þekkt Ingvar og hef lært að meta
góðan dreng sem bæði var vel gefinn,
dugmikill, og skemmtilegur.
Elsku Halla, þegar þú nú sérð á
eftir ástkærum eiginmanni yfir móð-
una miklu vil ég biðja góðan guð að
styrkja þig og fjölskylduna í sorg
ykkar. Með þessum fáu orðum vil
kveðja góðan dreng. Blessuð sé
minning hans.
F.h. Lionsklúbbs Njarðvíkur,
Ólafur Thordersen formaður.
Já, það er fljótt að gerast, rétt eins
og hendi væri veifað og við höfum
misst frábæran Frænda, já, hann var
sko frændi með stórum staf, hann
var og er í minningunni alveg sér-
stakur.
Ósjálfrátt settum við okkur alltaf í
viðbragðsstöðu þegar við hittum
hann og hugsuðum: Hvað kemur nú?
því hann var svo skemmtilega stríð-
inn, en með augun logandi af gríni.
Ég gleymi aldrei atviki sem ég
held mikið upp á. Frændi hringdi í
mig og sagðist þurfa að læra smáma-
gadans af mér, já, magadans í gegn-
um síma! vegna einhverrar skemmt-
unar sem hann átti að sjá um. Nú, ég
sagði: Og á ég að kenna þér þetta í
gegnum símann? Já, já, það væri nú
ekki mikið mál, sagði hann. Ég tek
fram að ég var í Reykjavík og hann í
Njarðvík. Nú, jæja, ég byrjaði með
handahreyfingar og milli þess sem
við grétum úr hlátri náði ég þó að láta
hann skilja hvernig hægt væri að
vera með þokkafullar handahreyf-
ingar, með því hvernig ætti að þrýsta
á hurð til að opna hana á seiðandi
hátt, og mikið skemmtum við okkur.
Já, svona var Frændi, alltaf til í
smágrín. Einnig er ég viss um að það
þætti ekki verra að eiga frænda sem
æki um á bíl eins og Bond, en Bond á
okkar yngri árum var Dýrlingurinn,
sem ók um á hvítum Volvo-sportbíl
og akkúrat þannig bíl ók Frændi.
Við systurnar viljum þakka honum
sérstaklega fyrir hjartnæmar minn-
ingargreinar sem hann skrifaði um
foreldra okkar, Hólmfríði Jónu Ingv-
arsdóttur og Harald Sæmundsson.
Og ekki síður um son minn Odd Ingv-
ar Helgason.
Frænda mun svo sannarlega
verða minnst sem kærleiksríks
frænda sem alltaf var gaman að
hitta, en sem var allt of sjaldan. Við
systurnar erum sammála um, að það
er mikill sjónarsviptir við fráfall
INGVAR A.
JÓHANNSSON
✝ Ingvar Aðal-steinn Jóhanns-
son fæddist í Reykja-
vík 26. maí 1931.
Hann lést á heimili
sínu í Árskógum 8 í
Reykjavík 18. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Ytri-Njarðvíkur-
kirkju 27. mars.
Frænda. Hafi hann
þökk fyrir allt og allt.
Eftirlifandi eiginkonu,
dætrum og fjölskyldum
þeirra vottum við okkar
dýpstu samúð.
Systurnar,
Ásdís og
Ásthildur Inga
Haraldsdætur
og fjölskyldur.
Á lífsleiðinni eru
nokkrir áfangastaðir
þar sem við dveljum
lengur en ella, ef til vill
vegna þess að þar hittum við fólk sem
okkur líkar vel að vera með. Einn af
mínum áfangastöðum var hjá Kefla-
víkurverktökum, þar sem ég dvaldi í
allmörg ár. Þar varð ég þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að kynnast einum af
frumkvöðlum Keflavíkurverktaka,
Ingvari Jóhannssyni.
Ingvar var frumkvöðull í raun,
bæði í orði og athöfnum. Hann sá
tækifærin langt á undan öðrum,
hafði þá eiginleika að geta treyst
öðru fólki og átti þannig þátt í að
skapa veldi Keflavíkurverktaka. Ég
kalla það því lán á minni lífsleið að fá
að vinna fyrir Ingvar, svo ekki sé
minnst á þá upphefð að njóta þess
trausts að fá að vera í hópi þeirra
sem unnu verkin með honum.
Ingvar var einstaklega hjálpsam-
ur og traustur maður sem mátti
hvorki vita af mönnum né málefnum
sem þörfnuðust liðsinnis. Hann hafði
í raun yndi af því að fá að hjálpa öðru
fólki, en sýndi því lítinn áhuga að fá
það endurgoldið. Engu virtist skipta
hvort þar væri á ferðinni fjölskylda,
samstarfsfólk eða aðrir samferða-
menn hans í lífinu. Oft varð ég vitni
að því er leitað var til hans og ávallt
var hann reiðubúinn að leggja fram
hönd til hjálpar. Hann gerði það af
heilu hjarta og ætlaðist aðeins til
þess að fá það launað með vináttu og
tryggð.
Á þessum áfangastað í lífi mínu
lærði ég margt af Ingvari sem fyllt
hefur í eyður visku minnar. Vinátta,
tryggð, hugrekki og áræði eru aðeins
sýnishorn af því sem ég hef fengið að
njóta þann tíma sem við áttum sam-
an hjá Keflavíkurverktökum. Ég er
Ingvari ævinlega þakklátur fyrir
þessa lífsfyllingu og að veita mér þau
tækifæri sem mér var treyst fyrir.
Nú kveð ég þennan lærimeistara
minn með söknuði og virðingu, en
veit að hans bíður nú hvíld eftir mikið
og gott ævistarf. Ég bið Guð að
blessa Höllu sem staðið hefur svo vel
við hlið hans alla tíð. Auði, Björgu,
Hildi, Rósu, tengdasonum og barna-
börnum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkeðjur. Megi minning hans
lifa.
Sigurður Garðarsson.
Látinn er vinur minn og félagi
Ingvar Jóhannsson. Mjög náin vin-
átta var milli okkar fjölskyldna.
Heimili okkar voru hlið við hlið í 30 ár
í Njarðvík og samgangur milli heim-
ilanna svo að segja daglegur þar til
þau hjónin fluttu til Reykjavíkur. Við
hjónin erum nú búin að vera á Spáni í
tvo mánuði, svo við skrifuðum þeim
Ingvari og Höllu bréf, þar sem við
sögðum þeim hvað hefði á daga okk-
ar drifið og hvernig við eyddum dög-
unum. Við hringdum til þeirra upp úr
hádeginu á mánudaginn og spjölluð-
um við þau góða stund, þar sem þau
þökkuðu fyrir bréfið og ræddu um
innihald þess. Ingvar var í góðu
skapi, sagði að það hefði ábyggilega
góð áhrif á sig að vera þarna í hit-
anum. Þremur tímum seinna fengum
við þær fregnir að Ingvar hefði orðið
bráðkvaddur á heimili sínu. Ég reyni
ekki að lýsa hversu djúp áhrif þessi
andlátsfregn hafði á okkur hjónin
eftir að hafa nýlokið samtali við hann.
Minningarnar hrannast upp í hugan-
um um öll okkar samskipti og fjöl-
skyldna okkar. Það er stundum sagt
að allir séu góðir eftir að þeir eru
dánir. Þeir sem þekktu Ingvar Jó-
hannsson vissu það að ekki var hægt
að hugsa sér heiðarlegri og hjálpfús-
ari mann, hann lagði sig fram við að
leysa vanda allra þeirra sem leituðu
til hans í stóru og smáu, t.d. kom það
oft fyrir að mann vantaði að fá lánað
eitthvað verkfæri, eða annað að mað-
ur skrapp yfir til Ingvars, ef hann
átti ekki hlutinn sjálfur hringdi hann
eitthvað og var kominn með hann á
skammri stund. Ég ætla ekki að lýsa
æviferli Ingvars vinar míns, þeir sem
lesa minningargreinarnar sjá að
hann hefur komið víða við og eftir
hann liggur langt og viðburðaríkt
ævistarf. Þau Ingvar og Halla áttu
indælan sælureit austur við Álfta-
vatn. Þar voru þau langdvölum eftir
að Ingvar hætti störfum sem fram-
kvæmdastjóri hjá Keflavíkurverk-
tökum, þau voru búin að gera þennan
sumarbústað að heilsárshúsi með öll-
um þægindum sem hægt var að
hugsa sér og ætluðu svo sannarlega
að eyða ævikvöldinu þar, en það fór á
annan veg. Halla mín, við Elsa send-
um þér og dætrum ykkar og öllu
ykkar fólki okkar dýpstu samúðar-
kveðjur, megi guð gefa ykkur styrk
og blessun sína í framtíðinni.
Elsa og Jóhann Líndal
Jóhannsson á Spáni.
Mjög erum tregt tungu að hræra,
segir Egill í Sonatorreki, hið sama
gildir með mig, þegar mér barst sú
sorgarfrétt, að minn stórbrotni og
trausti vinur, Ingvar Jóhannsson,
hefði látist hinn 18. mars.
Við kynntumst við vinnu á Kefla-
víkurflugvelli og gegnum félagsstörf,
báðir nýgiftir og með ung börn að
byrja lífíð. Ingvar var af vöskum
Vestfirðingaættum og við felldum
vinarhug saman við fyrstu kynni.
Ingvar var giftur sómakonu, Höllu
Einarsdóttur. Það var mikil ást og
umhyggja milli þeirra hjóna og ég
veit að Ingvar taldi það sitt stærsta
gæfuspor. Algert jafnræði var eðal-
steinn hjónabandsins. Þau eignuðust
fjórar stórglæsilegar stúlkur, Auði,
Björk, Hildi og Rósu, sem allar störf-
uðu hjá mér á sínum unglingsárum
með sömu samviskusemi og krafti og
þær höfðu erft frá foreldrum sínum.
Ingvar var til forystu fallinn. Ung-
ur að árum var hann fyrsti fram-
kvæmdastjóri og brautryðjandi að
Járn- og pípulagningaverktökum
Suðurnesja sem var ein af fjórum
deildum Suðurnesjaverktaka á
Keflavíkurflugvelli.
Ingvar var alltaf harðöflugur sjálf-
stæðismaður og átti virkan þátt í að
efla flokkinn á Suðurnesjum. Hann
var oddviti Njarðvíkur um skeið og
varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins
fyrir Gullbringusýslu.
Það er á fárra vitorði hversu mik-
inn þátt Ingvari átti – að öðrum
ólöstuðum – í því að tryggja gufubor-
un þá sem var upphaf að Hitaveitu
Suðurnesja. Þetta gerðist þegar
margir töldu að borun myndi ekki
bera neinn árangur. Sannfæringar-
krafturinn, einlægnin og einurðin
var svo mikil að hann gat flutt fjöll í
orðsins fyllstu merkingu með hríf-
andi mælsku.
Ingvar var einn af stofnendum
Lionsklúbbs Njarðvíkur og Junior
Chamber of Commerce á Suðurnesj-
um og var útnefndur Senator, sem er
æðsta viðurkenning hreyfingarinn-
ar, í viðurkenningarskyni fyrir vel
unnin störf. Gangbraut milli Njarð-
víkur og Keflavíkur var eitt af frum-
kvæðum hans innan Lionsklúbbsins.
Þau hjónin, Ingvar og Halla, voru
höfðingjar heim að sækja bæði í stór-
hýsi sínu í Njarðvíkum og í sumarbú-
staðnum við Álftavatn. Örlætið var
ómælanlegt í ógleymanlegum sam-
vistum við þessa sálufélaga.
Ingvar var djúpvitur og skarpgáf-
aður og hugsaði mikið um lífið og til-
veruna. Það sem mér fannst ein-
kenna hugarfar Ingvars var hversu
ófeiminn hann var að segja skoðanir
sínar og hann lét sig engu skipta
hvort menn voru honum sammála.
Allir sem gerþekktu Ingvar kunnu
vel að meta þessa einlægu hrein-
skilni.
Elsku hjartans Halla mín, Auður,
Björk, Hildur og Rósa, svo og allir af-
komendur ykkar og eiginmenn, við
sem eftir stöndum vitum að þegar
kallið kemur hverfum við öll yfir
móðuna miklu. En við þurfum engu
að kvíða því þar verða endurfundir
með Ingvari, einum mesta andans
manni sem ég átti þeirrar gæfu að
njóta að kynnast og eignast sem vin.
Afkomendur ykkar munu skila hin-
um sterku erfðakenndum og arfleifð
og gera íslenskt þjóðfélag betra með
því að byggja upp, en brjóta ekki nið-
ur.
Vin sínum
skal maður vinur vera,
þeim og þess vin.
En óvinar síns
skyldi engi maður
vinar vinur vera.
(Hávamál.)
Vertu guði geymdur, elsku hjart-
ans Ingvar minn.
Jósafat Arngrímsson,
Dublin.
()
     

 
   #

   
,714 
7 79271
28 

 
   !
 
!

 !"  :%
&
! 1 ! !!"

##) % !# ! ##  %  1+
$!!"
% !# !!" % ( *2 ! ## 
5"5+

!"
.

!
) 
6@-7
 2  M23
*  


 
   !
/ 
 7   
 $%
&'
,)!


!
;,?B!
8 &&&:
0  &!"
"* *!#+
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.