Morgunblaðið - 13.04.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2002 43
brjóta niður þann klett sem þú varst.
En í einni svipan varstu tekin í burtu
frá mér, loksins þegar þú varst farin
að njóta lífsins. Fyrstu minningar
mínar um þig voru þegar við syst-
urnar komum í heimsókn til þín og
afa í Garðinn, það fannst öllum svo
fyndið að við myndum geyma slíkan
fjarsjóð í garðinum. Þá sátum við og
spiluðum því þér fannst alltaf svo
gaman að spila. Svo lékum við okkur
í garðinum og fórum í fótbolta með
afa. Þegar þið fluttuð á Selfoss bröll-
uðum við ýmislegt saman. Til dæmis
fannst þér alltaf svo gaman að fara á
rúntinn, eða, eins og þú sjálf sagðir,
„á stredderí“. Þegar afi var með okk-
ur fórum við einatt niður að strönd til
að afi gæti heilsað upp á hafið. En þó
ekki út á bryggjuna því þú hélst að
einmitt þá myndi bryggjan brotna og
við öll detta í sjóinn. Eftir að afi dó
keyrðum við yfirleitt um á Selfossi
eða í Hveragerði og enduðum alltaf á
því að fá okkur ís. Það var það besta
og þá varstu svo glöð og ánægð. En
því miður, amma mín, varstu oft svo
döpur, þér leiddist oft og þó að dætur
þínar á Selfossi gerðu allt fyrir þig
og meira til leið þér oft svo illa og
einveran bætti það ekki. En svo
fórstu á Sólvelli á Eyrarbakka og þar
skemmtirðu þér svo vel. Mikið óg-
urlega hefðirðu haft gaman af því að
vera þar aðeins lengur.
Þegar ég kom að heimsækja þig á
sjúkrahúsið á Selfossi eftir að þú
veiktist rak ég augun í mynd á
veggnum fyrir framan stofuna þína.
Á henni stóð: „Það sem tungan meið-
ir læknast seint.“ Þannig var, að þú
sagðir svolítið við mig sem mér sárn-
aði mikið og þó svo að við hefðum
verið búnar að tala út um þetta
ósætti okkar og sættast man ég
þetta ennþá. Ég vona að með tím-
anum hverfi þessi minning og eftir
sitji minningin um þá yndislega konu
sem þú hafðir að geyma, konu sem
hafði frá svo miklu að segja og konu
sem búin var að ganga í gegnum svo
margt.
Ég veit að núna líður þér vel, þú
ert komin til afa sem þú saknaðir svo
ógurlega og til barnanna ykkar
tveggja sem þið fenguð ekki að
kynnast hér á Hótel Jörð.
Við dætur þínar á Selfossi sem
hugsuðu svo vel um þig vil ég segja:
Enginn getur verðlagt allt það sem
þið gerðuð fyrir ömmu Dúllu, ef ykk-
ar hefði ekki notið við hefðum við
örugglega ekki haft hana svona lengi
hjá okkur. Ég gleymi því aldrei.
Vertu sæl, mér vakir yfir
sífellt blessuð minning þín.
Vertu sæl, ég veit þú lifir,
veit þú hugsar enn til mín.
(Col. Andrésd.)
Vertu sæl, elsku amma, og við
sjáumst síðar.
Kristjana.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast ömmu minnar sem nú hefur
yfirgefið þennan heim.
Hinn 5. apríl var ég að reyna að
búa mig undir fréttir sem ég bjóst
við að fá seinna um daginn. Þegar
þær komu kom annað í ljós. Ég var
alls ekki undirbúinn. Það sló á mig
þögn, ég fór og fann íslenska fánann
og dró hann í hálfa stöng hér fyrir
framan húsið. Á meðan á þessu stóð
rifjuðust upp margar minningar og
eftir augnablik réð ég ekki við mig
lengur. Eithvað brast innra með mér
og tárin fóru að streyma. Amma
Dúlla eins og við kölluðum hana
hafði þangað til tveim vikum fyrir
þennan dag verið hress en var nú dá-
in. Þegar litið er til baka minnist
maður ýmissa hluta. Allra bíltúranna
sem við fórum í, allra spilanna sem
við spiluðum og allra sagnanna sem
þú sagðir mér af mömmu. Um jólin
2001 plötuðum við þig í að spila við
okkur Trivial Pursuit og þar kom í
ljós að þú varst fróðari en við öll.
Okkur systkinunum var gersamlega
rústað og þá fannst þér gaman. Allt-
af þegar maður spilaði við þig þá
varð maður að passa að leyfa þér að
vinna a.m.k. annað hvert spil. Ann-
ars fórstu í fýlu og vildir ekki spila
við mig lengur. Það var samt svo
gaman, við spjölluðum um heima og
geima og þú vissir oft meira um litla
strákinn þinn en margir aðrir fengu
að vita. Í síðasta skipti sem ég náði
að tala við þig sagðirðu við mig:
„Siggi minn, þú ert góður strákur og
mér þykir óskaplega vænt um þig.“
Þessari setningu á ég aldrei eftir
að gleyma. Amma var líka dugleg að
minna mig á að maður yrði ekki neitt
nema með því að mennta sig og ég á
henni ásamt foreldrum mínum mikið
að þakka námsstöðu mína í dag.
Amma var mikil bindindiskona og
var alltaf hálfsúr þegar hún mætti
manni gaufþunnum á ganginum á
sunnudagsmorgnum. Hún lagði sig
alltaf mikið fram um að tala um það
hversu slæmt þetta væri nú að
óharðnaður drengurinn væri farinn
að drekka áfengi. Af þeim stelpum
sem ég náði mér í og þú náðir að hitta
leist þér bara á eina og talaðir alltaf
um hana Önnu sem mikinn dýrgrip.
Sem reyndist vera hárrétt hjá þér,
hún Anna er mikill dýrgripur.
Á dánarbeði ömmu lofaði ég henni
því að ef hún kæmist aftur á fætur
myndum við fara í stóran bíltúr í
Garðinn og skoða allt sem hana lang-
aði að skoða. Nú lítur út fyrir að ég
fari einn í þá ferð. En amma mín,
mikið óskaplega sakna ég þín og ef
ég ætti að skrifa allt sem mig langaði
til að skrifa þá þyrfti sérútgáfu af
Mogganum. Áður en ég kveð þig,
elsku amma, vil ég fara með eitt ljóð
fyrir þig.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku amma, hvíl í friði.
Sigurður Sv. Pálsson.
Mér var brugðið þegar ég fékk
þær fréttir að nú væri sjúkdóms-
stríði þínu lokið og þú hefðir fengið
hvíldina eftir mjög ströng veikindi
undanfarnar vikur.
Veikindi þín bar brátt að og
minntu mig á hversu stutt er á milli
lífs og dauða og hvað hvert tækifæri
sem manni gefst skiptir miklu máli.
Þótt mér væri ljóst hversu alvar-
leg veikindi þín voru var mér brugð-
ið. Ég var búin að sitja hjá þér og
fylgjast með þér og sjá hversu dró af
þér en í huga mínum varstu svo
sterk, svo ósigrandi, svo mikil hetja.
Það er svo margt sem ég átti eftir
að segja þér og deila með þér. Ég átti
eftir að þakka fyrir allt sem þú
kenndir mér, gafst mér, lánaðir mér.
Þakka þér fyrir allar ávíturnar og
huggunarorðin. Þakka þér fyrir alla
hlátrana, öll sameiginlegu ævintýrin,
alla spilamennskuna og spjallið. Fyr-
ir að leyfa mér að búa hjá þér og fyr-
ir að vera góða amma og langamma
og fyrir svo margt annað sem ég gaf
mér aldrei tíma til að segja þér.
Ég á margar minningar til að ylja
mér við um þær stundir sem við átt-
um saman. Helgarferðirnar þegar
þrjár litlar frænkur komu í Garðinn
til ykkar afa með rútu. Okkur þótti
þetta mikið ferðalag og ekki sat mað-
ur aðgerðalaus í þessum ferðum því
á milli máltíða var þeyst út um allt
með litlu prinsessurnar. Þótt þið afi
kvörtuðuð ekki er ég ekki hissa þótt
þið hafið þurft alla vikuna á eftir til
að jafna ykkur, svo mikill var hama-
gangurinn í okkur.
Einnig á ég góðar minningar frá
því þegar ég bjó hjá ykkur afa í fjóra
mánuði og vann í fiski. Eftir þá dvöl
veit ég hvernig stjörnurnar hafa það
þegar þær gista á fimm stjörnu hót-
elum því þannig var stjanað við mig.
Þá var gjarnan spilað og spjallað
fram á nætur. Við vorum nú ekki
alltaf sannmála, nöfnurnar, en það
gerði samræðurnar bara skemmti-
legri.
Eftir að þið afi fluttuð á Selfoss
var ég og fjölskylda mín í meira sam-
bandi við ykkur og eftir að afi dó
varstu mikið hjá mömmu og pabba
og þar hittumst við gjarnan síðustu
árin. Á þeim stundum gripuð þið
Pétur ósjaldan í spil og þá var oft
mikið rökrætt, bæði það sem tengd-
ist spilinu og því sem sem var efst á
baugi í þjóðfélagsumræðunni. Það
var gaman að hlusta á ykkur í þess-
um samræðum því skoðanir ykkar
voru gjarnan ólíkar.
Elsku amma mín, nú ertu komin
til afa og barnanna ykkar tveggja
sem dóu svo ung og ég veit að þið eig-
ið eftir að fylgjast með okkur öllum
um ókomin ár. Hafðu það gott þang-
að til við sjáumst aftur.
Þú hefur oft í
hönd mér haldið,
horft í augu mín.
Aldrei svíkur,
aldrei deyr
endurminning þín.
(Höf. ókunnur.)
Kæra amma, minning þín er ljós í lífi
okkar. Sofðu vært og takk fyrir allt.
Þín
Hanna Fríða og fjölskylda.
Mig langar að minnast ömmu
minnar, Bjarnfríðar Einarsdóttur,
sem lést á Sjúkrahúsi Suðurlands 5.
apríl síðastliðinn eftir erfið veikindi.
Mér finnst ég alltaf hafa skipað
stóran sess í lífi ömmu og afa. Afi
valdi nafnið mitt og þótt ég heiti
Eygló og afi Bjarni kallaði hann mig
alltaf nöfnu sína. Ég var alltaf í ein-
hverskonar heiðurssæti hjá ykkur
afa vegna þessa og þú, amma, hafðir
orð á því að afi héldi upp á mig. Eftir
að afi dó hélt ég samt sem áður heið-
urssætinu mínu hjá þér.
Þar sem barnabörn og barna-
barnabörn ykkar afa voru orðin svo
mörg höfðuð þið þá reglu að gefa
jóla- og afmælisgjafir fram að ferm-
ingu en einhvern veginn féll ég ekki
undir þessa reglu og bárust mér allt-
af fallegar gjafir á þessum dögum.
Elsku amma, þér þótti ekki mikið
til þessara gjafa koma og vildir alltaf
hafa þær stærri og fallegri. Síðustu
ár bárust mér gjarnan fallegar gjafir
frá þér sem þú bjóst til sjálf. Þessar
gjafir koma til með að prýða heimili
mitt í framtíðinni og er mér efstur í
huga engillinn sem þú færðir mér á
24 ára afmælisdeginum mínum í
febrúar síðastliðnum.
Þú fylgdist alltaf vel með mér og
hafðir áhuga á því sem ég hafði fyrir
stafni, ekki síst námi mínu í hár-
greiðslunni. Þú komst stolt og með
bros á vör til mín á stofuna og alltaf
varstu ánægð með það sem ég gerði
fyrir þig.
Þegar ég heimsótti þig á nýja
heimilið þitt helgina fyrir páska
varstu svo glöð og ánægð. Mér
fannst þú ekki líta nógu vel út og
spurði hvort þú værir lasin. Þú gerð-
ir ekki mikið úr því og sagðist bara
hafa sofið illa nóttina áður og værir
því þreytt. Ekki datt mér í hug að
tæpum tveimur vikum seinna yrðir
þú búin að kveðja mig.
Kæra amma, nú hefurðu fengið
hvíldina og ert komin til afa og
barnanna ykkar tveggja og ég veit
að þið munuð halda áfram að fylgjast
með mér í framtíðinni.
Minningin um ykkur á eftir að ylja
mér um ókomna tíð
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Takk fyrir allt og allt
Ykkar nafna,
Eygló Dögg.
Elsku amma Dúlla.
Það er erfitt til þess að hugsa að
þú sért ekki lengur á meðal okkar,
þú svona hress og kát fyrir nokkrum
dögum, en núna ertu farin.
Oft hringdumst við á, þú reyndar
mun oftar í mig en ég í þig. Bara
svona rétt til að heyra hvor í annarri,
hvort eitthvað væri að frétta og
hvort allir væru frískir. Oftast beind-
ist talið síðan að drengjunum okkar
þremur, því þú fylgdist alltaf svo vel
með fólkinu þínu og þá sérstaklega
börnunum sem þér var sérstaklega
annt um. Ekki minnumst við þess að
þú hafir nokkurn tíma þreyst eða
gefist upp á að svara endalausum og
oft mjög svo óvenjulegum spurning-
um og athugasemdum Arnars Helga
okkar, þó svo að vitað væri að ekki
væru til nein „rétt“ svör við þeim.
Þið spjölluðuð svo oft og mikið sam-
an. Gaman var líka að sjá þegar litli
Veigar Atli, aðeins sjö mánaða, lagði
sína kinn við þína og sagði aaaaa.
Með þessu þakkaði hann þér fyrir
endalaust hrós sem þú varst svo
óspör á, og græddi í leiðinni ennþá
meira hrós.
Við minnumst þess hvernig þú
hlaust nafnið amma Dúlla innan fjöl-
skyldunnar. Það var fyrir um átta ár-
um, þegar Fannar Freyr okkar var
u.þ.b. þriggja ára og við heimsóttum
ykkur afa suður í Garð. Þið áttuð þá
hana Dúllu, kisuna sem honum þótti
ákaflega mikið til koma. Til þess að
aðgreina þig svo frá hinum ömmun-
um tók hann að kalla þig ömmu
Dúllu. Þetta þótti þér stórsnjallt og
alveg hreint tilvalið. Þetta vatt síðan
upp á sig og í stórum afkomendahópi
hér á Selfossi og víðar ertu aldrei
kölluð neitt annað en amma Dúlla.
Þú varst vel að þér í því sem var að
gerast í kringum þig, ekki bara í
þeim efnum sem manni fannst að
fólk á þínum aldri ætti að vita heldur
bara í öllu. Ég gleymi t.d. ekki er ég
hringdi eitt sinn í þig. Fljótlega fann
ég að eitthvað var ekki eins og það
átti að vera. Þú virtist ekki vera með
hugann við það sem við vorum að
ræða um enda kom síðan í ljós að þú
hafðir verið að horfa á „strákana
okkar“ í handboltalandsliðinu í leik í
sjónvarpinu á EM og máttir einfald-
lega ekki vera að því að tala við mig.
En svo hringdirðu, þegar leiknum
lauk, ánægð með þína menn.
Slíkur hafsjór af þekkingu sem þú
er vandfundinn. Ég hef oft velt því
fyrir mér hvaða titil þú hefðir fengið,
hefðir þú fengið tækifæri til að
ganga menntaveginn. Það hefði sko
ábyggilega orðið eitthvað mikið og
stórt því þetta lá svo vel fyrir þér. Þú
hvattir okkur til þess að ganga
menntaveginn og fylgdist vel með
gangi mála.
Þú áttir þrjár yndislegar vikur
niðri á Sólvöllum á Eyrarbakka. Fé-
lagsskapurinn við hitt heimilisfólkið
svo og hið yndislega starfsfólk sem
þarna vinnur gaf þér mikið og þú
fannst greinilega fyrir svo miklu ör-
yggi í návist þess. Þetta eru góðar
minningar á erfiðum tímum og mikið
hefði ég viljað að þú hefðir fengið að
njóta þessa lengur.
Síðasta stundin sem við áttum
saman var þegar við fjölskyldan og
þú fórum í bíltúr út í Þorlákshöfn
nokkrum dögum áður en þú veiktist.
Þessi ferð varð okkur dýrmætari en
við gerðum okkur grein fyrir. Við
geymum í hugum okkar sögurnar
sem þú sagðir okkur, sönginn sem
við sungum á leiðinni og síðast en
ekki síst allan hláturinn sem ekki var
sparaður í ferðinni. Já, við hlógum
dátt að drengjunum og prakkara-
strikunum þeirra.
Í amstri dagsins gleymir maður
sér oft, maður telur sjálfum sér jafn-
vel trú um að tíminn sé ekki nægi-
lega mikill. Þá verður oftar en ekki
útundan eitthvað sem dýrmætt er. Á
svona stundum sér maður að þetta
eru lélegar afsakanir. Þú kenndir
okkur og sýndir, að það þarf ekki
mikinn tíma til að rækta vináttu-
bönd. Eitt lítið símtal er nóg. Maður
á að nota þann tíma sem maður hef-
ur, á morgun getur það verið of seint.
Það voru algjör forréttindi að fá að
kynnast og vera nálægt manneskju
eins og þér. Ég vil þakka þér, elsku
amma, fyrir allar þær skemmtilegu
samverustundir sem við áttum og öll
samtölin.
Hittumst kát og hress seinna,
elsku amma mín, Guð geymi þig og
mundu að við elskum þig.
Anna Margrét og fjölskylda,
Selfossi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku amma okkar.
Nú er komið að kveðjustund.
Aldrei datt okkur annað í hug en
að þú myndir ná þér upp úr þessum
veikindum sem lögðust á þig svo
snöggt og algjörlega fyrirvaralaust.
Baráttan var átakanleg og óvægin.
Þú varst samt ákveðin í því allan tím-
ann að ná heilsu á ný. Þú barðist
hetjulega fram á síðustu stund.
En allt kom fyrir ekki.
Eftir sitjum við máttvana. Stórt
skarð hefur verið höggvið í líf okkar.
Því þó svo að þið afi hafið alltaf verið
hluti af tilveru okkar, þá jókst sam-
gangurinn til muna eftir að þið flutt-
uð austur fyrir fjall.
Okkur eru ofarlega í huga sunnu-
dagsferðirnar til ykkar afa í Garðinn.
Það var ómetanlegt hvað þið voruð
natin við okkur; veiðiferðir á bryggj-
una, bílferðir út á Skaga að vitanum,
sjoppuferðir, skoðunarferðir í gróð-
urhúsið hans afa og síðast en ekki
síst var alltaf frábær matur á borð-
um.
Mikið sem þú varst dugleg og
sterk þegar afi dó. Þú sýndir okkur
hvers megnug þú værir. Það var nær
ótrúlegt hve fljótt og vel þú virtist ná
að aðlagast lífinu ein eftir þann
missi.
Okkur þótti gaman að ræða við þig
um lífið og tilveruna, þótt ekki vær-
um við alltaf sammála. Þú hafðir
ætíð svör á reiðum höndum og hafðir
skoðanir á flestu. Það virtist engu
máli skipta hvert umræðuefnið var;
heimsmálin, íþróttir eða uppáhaldið
þitt, ættfræðin.
Við krakkarnir, afkomendur þínir,
vorum þér ávallt ofarlega í huga, og
fylgdistu vel með því sem við vorum
að gera. Afmæli og jól voru anna-
tímar hjá þér, því þá varstu búin að
finna gjafir fyrir tilefnið, áður fyrr
keyptar en í seinni tíð handunnar af
þér. Þessir hlutir eru okkur afar dýr-
mætir nú.
Elsku amma, við söknum þín sárt
en nú vitum við að þér líður vel í
faðminum hans afa og barnanna
þinna tveggja.
Við þökkum þér fyrir allt það sem
þú gafst okkur og við geymum minn-
ingu þína í hjarta okkar. Þú verður
alltaf amman okkar Dúlla.
Þórunn Gróa, Bjarni Már
og Anna Margrét.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku langamma – takk fyrir allt.
Þín langömmubörn,
Arndís María og Sigmundur Nói.
Elsku gamla.
Það er erfitt að þurfa að kveðja þig
eftir svona stutt kynni. Við fengum
aðeins rúm þrjú ár saman og við sem
héldum að þessi vinátta væri rétt að
byrja. En maður veit aldrei. Það var
gott að við nýttum tímann vel. Ég
kveð þig með sálmi sem ég hélt mikið
upp á:
Gegnum Jesú helgast hjarta,
í himininn upp ég líta má,
Guðs míns ástar birtu bjarta,
bæði fæ ég að reyna og sjá.
Hryggðar myrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ég sendi aðstandendum samúðar-
kveðjur mínar. Guð geymi þig, elsku
Fríða mín, og þakka þér fyrir sam-
verustundirnar.
Þín
Anna Margrét
Gunnarsdóttir.