Morgunblaðið - 13.04.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2002 47
✝ Þórður Stefáns-son fæddist á
Hrafnhóli í Hjaltadal
26. ágúst 1926. Hann
lést á sjúkrahúsi
Sauðárkróks 2. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Stefán Guðmundsson,
f. 29. september 1892,
d. 9. apríl 1976, og
Sigurlína Þórðardótt-
ir, f. 18. maí 1893, d.
25. ágúst 1950. Systk-
ini Þórðar eru Guð-
mundur, f. 16. mars
1919. Hans kona er
Fjóla Kristjánsdóttir Ísfeld. Þau
eiga sex börn. Berg-
þóra, f. 10. nóvember
1920. Hennar maður
var Árni Jónsson og
er hann látinn. Þau
eignuðust 11 börn og
eru níu þeirra á lífi.
Áslaug, f. 22. ágúst
1923, d. 22 maí 1989.
Þórður kvæntist
Rósu Bergsdóttur
22. febrúar 1964.
Þau eignuðust fjögur
börn.
Þórður verður
jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 16.
Kveðja frá eiginkonu
Nú ertu farinn, ó, elsku vinur, á annað svið,
eftir sit ég hér alein heima og vaki og bið.
En víst er huggun í harmi sárum sú vissa mín
að seinna þegar að kallið kemur
ég kem til þín.
Elsku pabbi, nú ertu farinn frá
okkur. Eftir situr sár söknuður og
minningar. Það var líka svo margt
sem við áttum eftir að gera saman.
Við héldum öll að þú myndir sigrast á
sjúkdómnum sem lagði þig að velli á
svo stuttum tíma. Við hverja eigum
við Hermann nú að spila brids? Það
var svo gaman að fara út í Marbæli að
spila, spauga og hlæja. Þér þótti vænt
um erindin sem ég læt hér fylgja með,
líklega ekki hvað síst vegna þess að
einhvern tímann fyrir löngu sungum
við Hjalti það inn á spólu sem þú
hlustaðir gjarnan á.
Í bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Þakka þér fyrir allt, elsku pabbi
minn.
Þín dóttir,
Kolbrún.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Þýð. V. Briem.)
Elsku afi, þakka þér fyrir allt.
Elvar Örn og Eyþór.
Á meðan ríkar sem fátækar þjóðir
heims leggja allt kapp á vopnafram-
leiðslu og vígvæðingu er ótrúlega
litlum fjármunum varið í krabba-
meinsrannsóknir og lækningar á því
sviði. Þórður frændi minn greindist
með krabbamein fyrir nokkrum vik-
um og læknavísindin réðu ekki við
sjúkdóminn. Hann er nú borinn til
grafar sjötíu og fimm ára, sem ekki
telst mjög hár aldur nú til dags, en
hann hafði verið heilsuhraustur allt
fram að þessum illskeyttu veikindum.
Þórður var mér alla tíð afskaplega
kær frændi, ekki síst vegna þess að
hann bjó að mestu í sama húsi og ég
fyrstu níu æviár mín. Það var í for-
eldrahúsum hans og föður míns og
var alla tíð afskaplega kært á milli
þeirra bræðra, enda þeir um margt
líkir, rólegir og yfirvegaðir með svip-
uð áhugamál og pólitískar skoðanir af
sama grunni. Í æskuminningum mín-
um man ég t.d. eftir miklum um-
ræðum og spjalli þeirra á milli um fót-
bolta og aðrar íþróttir. Það hafði
óneitanlega mikil áhrif á mig að
hlusta á þá og kann að hafa haft áhrif
á það, að ég fór síðar til náms í
íþróttaskóla. Á yngri árum stundaði
Þórður íþróttir, m.a. fótbolta, og segir
faðir minn hann hafa verið lipran og
leikinn með knöttinn. Einnig stundaði
Þórður nokkuð skotveiðar og kom þá
færandi hendi með fugl í matinn. Árið
1963 flutti Þórður úr foreldrahúsum
og hóf sambúð með Rósu Bergsdótt-
ur og varð það honum mikil gæfa að
giftast þeirri góðu konu sem Rósa er.
Þau hófu búskap á Hofi í Hjaltadal og
voru alla tíð afar samheldin, stóðu
fast saman í sínum búskap.
Eftir nokkurra ára búskap á Hofi
keyptu þau jörðina Marbæli í Ós-
landshlíð þar sem þau hafa búið alla
tíð síðan. Þeim varð fjögurra barna
auðið og eru þær Kolbrún og Edda
búsettar á Sauðárkróki, Haukur bú-
settur á Hvanneyri og Hjalti búsettur
á Hólum í Hjaltadal, sem er stutt frá
Marbæli. Hjalti hefur því getað verið
foreldrum sínum mjög innan handar
við búskapinn á undanförnum árum.
Þá þykist ég vita að hin systkinin hafi
líka verið dugleg að taka til hendinni
þegar þau hafa skroppið yfir Héraðs-
vötnin og að barnabörnin hafi sótt í að
komast í sveitina til afa og ömmu,
enda var Þórður afar barngóður. Ég
og systkini mín hændumst mjög að
honum og litum upp til stóra frænda á
meðan hann bjó heima hjá okkur og
alla tíð síðan. Þegar ég bjó á Akureyri
átti ég þess oft kost að skreppa í
heimsóknir að Marbæli og eru allar
heimsóknir þangað mér og systkinum
mínum ógleymanlegar gleðistundir.
Það var sama þó að annríki væri við
heyskap eða önnur verk, þau Þórður
og Rósa gáfu sér alltaf tíma fyrir okk-
ur og þá var líka gaman að sjá frænd-
systkin sín vaxa og dafna.
Einhvern tíma á unglingsárum
mínum reif snjóflóð niður efstu girð-
ingar á Marbæli og það var mér mikil
ánægja að fá að hjálpa Þórði við það í
nokkra daga, að reisa nýjar girðing-
ar. Þórður gekk skipulega til verks,
vann af natni og vandvirkni og ég
gerði mitt besta til að hjálpa honum.
Dagarnir liðu fljótt, en líða mér samt
aldrei úr minni. Yfir girðingavinnunni
spjölluðum við Þórður saman um
heima og geima, ekki síst um fótbolta
og aðrar íþróttir. Reyndar var sama
hvar borið var niður í umræðunni, alls
staðar var Þórður vel að sér, enda víð-
lesinn og fróður. Þegar við svo sett-
umst niður í eldhúsinu í matar- og
kaffitímum bar Rósa að vanda ljúf-
fengar veitingar á borð og alltaf var
gaman að spjalla við frændsystkin sín
sem þá voru ung að árum. Eftir að ég
fluttist til Reykjavíkur fækkaði heim-
sóknum mínum í Marbæli og á ég allt-
af eftir að sjá eftir því að hafa ekki
verið duglegri við heimsóknir þangað.
Alltaf var andrúmsloftið og viðmótið
þar afslappað og laust við stress nú-
tímans, þar var gott fyrir borgar-
barnið að setjast niður. Þórður vann
m.a. við bíla- og vélaviðgerðir á yngri
árum og nýttist sú reynsla honum vel
við viðgerðir og viðhald á þeim tækj-
um sem nútímabúskapur krefst.
Hann bar virðingu fyrir náttúrunni
og hugsaði vel um bústofninn, var
bóndi af lífi og sál.
Við bratta hlíð var bænum valinn staður og
bóndinn er þar frjáls og morgunglaður.
Hann býr við sitt og blessar landið góða, en
bændur eru kjarni allra þjóða.
(Davíð Stef.)
Elsku Rósa mín, Þórður kvaddi allt
of fljótt, en minningin um fjörutíu far-
sæl ár ykkar saman mun verða þér
styrkur í framtíðinni, svo og börn þín
og barnabörn, sem nú sjá á bak besta
föður og afa sem hægt er að hugsa
sér. Blessuð sé minning Þórðar
frænda.
Stefán Guðmundsson.
Kæri mágur. Það er svo margs að
minnast og margt þakka þegar litið
er til baka, litið til allra góðu stund-
anna á liðnum áratugum. Allt síðan
þú, kæri Þórður, varst að koma heim
í Nautabú að hitta Rósu systur, þá
heimasætuna á bænum. Ég var bara
krakkaormurinn sem fylgdist með
öllu, það var svo spennandi að hitta
kærastann hennar Rósu, þennan æð-
islega myndarlega mann sem átti svo
stóran og flottan mjólkurbíl, en þá
voru bílar fátíðir í Hólahreppi. Þegar
þú komst heim afleggjarann á
Nautabúi á þessum stóra bíl vissi ég
alltaf að Rósa systir yrði glöð. Svo
fóruð þið Rósa að búa og oft var lagt
á og riðið fram í dalinn til að hitta
ykkur hjónin á Hofi, þar sem þú
varst alltaf til staðar, vinnandi frá
morgni til kvölds, en alltaf tilbúinn
að spjalla nú eða grípa í spil eftir að
Bjössi kom í fjölskylduna. Oft var
búið að hlæja í gegnum árin yfir
spilamennskunni og það síðast um
síðustu jól því alltaf var tími til að
grípa í bridge okkur öllum til mik-
illar gleði. Það var alltaf sami reikn-
ingurinn ár eftir ár og oft var hent
gaman að því hverjir væru óheppnir í
spilum, því svo er sagt að þeir sem
eru óheppnir í spilum séu heppnir í
ástum. Svo var æði oft spurt „Hver á
nú að gefa?“ Þessar stundir eru of-
arlega í minningunni.
Já, hjartans þakkir fyrir allar
samverustundirnar síðastliðin 40 ár.
Stundirnar frammi á Hofi, á
Nautabúi, á Ingveldarstöðum, úti á
Marbæli, á Sauðárkróki og síðast en
ekki síst dagana sem þú varst hérna
hjá okkur Bjössa í henni Reykjavík
nú rétt fyrir páska. Þá varst þú orð-
inn mjög veikur en bjartsýnin og
gleðin var þér svo eðlislæg að það
heyrðist aldrei annað en að þú mynd-
ir ná fullum bata svo við urðum bjart-
sýn líka. En svo kom fréttin að norð-
an, að kallið væri komið og þú værir
farinn.
Hjartans þökk fyrir allt, minning
þín mun lifa í hjörtum okkar til hinstu
stundar.
Elsku Rósa, börn, tengdabörn og
barnabörn, Guð gefi ykkur styrk í
ykkar miklu sorg.
Jóna og Björn.
Elsku Þórður. Við systurnar vor-
um ekki háar í loftinu þegar það var
svo spennandi að fara út á Marbæli
og hitta fjölskylduna þar. Til að byrja
með vorum við bara að kíkja í heim-
sókn með mömmu og pabba og leika
okkur að dótinu sem þú náðir alltaf í
upp á loft fyrir okkur. Einnig var nú
gaman að búa til hús úr öllum stól-
unum og teppunum. Ekki leið á löngu
þar til að við heimtuðum að fá að vera
eftir og „hjálpa“ til í sveitinni. Þá
sváfum við fyrir aftan fótgaflinn hjá
ykkur Rósu og var þetta alltaf svo
spennandi. Svo fórum við eldsnemma
á okkar mælikvarða að ná í kýrnar og
þú lést okkur alltaf finnast við vera
svo mikils virði og mikil hjálp í okkur
þó svo að við höfum bara verið fyrir
ykkur, vinnandi fólkinu. Þegar við
fórum að eldast vorum við að reyna að
hjálpa til í heyskapnum, og var Hófi
þá að keyra undir þinni leiðsögn en ég
(Inga) að henda upp á eða að reyna að
raða svo baggarnir dyttu nú ekki.
Alltaf hugsaðir þú fyrir því að á
leiðinni heim fengjum við nóg pláss til
að hafa það gott uppi á vagninum. Það
er nú ekki langt síðan við nutum sam-
vistar ykkar hjónanna við að moka
inn í hlöðuna, en það var nú í sumar.
Það er ótrúlegt hvað þú fórst snöggt
frá okkur en við vitum að þú ert kom-
inn á góðan stað þar sem þér líður
betur og þarft ekki að þjást lengur.
Megi Guð geyma þig.
Við viljum senda allan okkar styrk
til fjölskyldu þinnar sem þarf að
glíma við mikinn missi.
Inga og Hólmfríður.
ÞÓRÐUR
STEFÁNSSON
✝ SveinbjörgSteinsdóttir
fæddist á Borgarfirði
eystra 5. júní 1919.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi 7.
apríl 2002.
Sveinbjörg var
dóttir hjónanna Þór-
hildar Sveinsdóttur,
f. 27. júlí 1894, d. 11.
desember 1983, og
Steins Ármannsson-
ar, f. 7. mars 1884, d.
28. ágúst 1969.
Sveinbjörg átti tvær
systur, Sigríði, f. 14. september
1914, hún býr á
Akranesi; og Þór-
höllu, f. 10. mars
1916, d. 14. maí
1999, hún bjó á Ak-
ureyri.
Sveinbjörg var
gift Helga Jónssyni
frá Borgarfirði, f. 3.
maí 1914, d. 27.
ágúst 1972. Þau áttu
fjórar dætur og eru
afkomendur þeirra
núna 23.
Útför Sveinbjarg-
ar fer fram frá
Bakkagerðiskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kveðja,
Sesselja.
Í dag kveðjum við Sveinbjörgu
Steinsdóttur á Hjallhól.
Húmar að kveldi. Þetta kom upp í
huga minn þegar ég og Sella komum
að heimsækja tengdamömmu á spít-
alann 7. apríl. Þegar við komum inn til
hennar og buðum gott kvöld þá aldrei
þessu vant voru engar undirtektir.
Hún Sveinbjörg var öll, kallið var
komið. Hún hafði átt við veikindi að
stríða að undanförnu. Með innilegu
þakklæti í huga minnist ég tengda-
mömmu. Það eru algjör forréttindi að
hafa átt þessa konu að tengda-
mömmu, vini og samferðamanni.
Konu sem lifði fyrir það að gera öðr-
um gott hvenær sem hún gat því við
komið. Hún tók ætíð þátt í annarra
gleði og sorgum og var ætíð boðin og
búin að hjálpa þeim er bágt áttu. Allt
þetta gerði hún af gleði og með sinni
léttu lund sem einkenndi hana svo
mjög, þótt hún hafi ekki farið varhluta
af sorginni, missti eiginmann sinn
þegar hún var aðeins 53 ára, og hafði
þá aldrei unnið úti en hafði fengist við
greiðasölu á sumrum. Samt var alltaf
til nóg í kotinu hjá henni.
Sveina, eins og allir Borgfirðingar
kölluðu hana, var mikil húsmóðir, það
var alltaf fullur ísskápurinn hjá henni
og búrið var líka forðabúr. Það kom
engin að tómum kofunum hjá henni,
það vita allir Borgfirðingar, burtflutt-
ir sem og heimamenn.
Hún Sveina á Hjalla var glæsileg
kona, það geislaði af henni. Barna-
börnin þráðu það heitast að koma til
hennar á sumrin og dvelja hjá henni
svo lengi sem hægt var og þegar heim
var komið að hausti var farið að huga
að næsta sumri. Oft var mannmargt í
eldhúsinu á Hjallhól og það var spjall-
að og spaugað vítt og breitt í léttum
dúr, en oft var þröngt á þingi þegar
dæturnar komu með börnin, þá var
sofið í báðum herbergjunum og eld-
húsinu líka.
Sveina var mikil hannyrðakona og
prjónaði og heklaði mikið, bæði fyrir
sig og sína og var boðin og búin að
prjóna fyrir fólk á prjónavélina. Já,
henni féll aldrei verk úr hendi, nema
kannski þennan síðasta mánuð og
undi hún því ekki vel. Hún unni sveit-
inni sinni af öllu hjarta. Það verða við-
brigði að koma á Borgarfjörð og eng-
inn verður á Hjallhól, enginn til að
bjóða manni að smakka þetta og hitt
sem hún hafði verið að búa til, en
minningin lifir um konu sem átti stórt
og gott hjarta, um konu sem var svo
óeigingjörn og gat alltaf fundið tíma
fyrir aðra, þótt nóg væri að gera
heima hjá henni.
Hvíldu í Guðs friði,
Magnús.
Hún Sveina Steins er dáin og ég
sem hélt að hún „yrði alltaf“, já alltaf,
til staðar til að taka brosandi á móti
mér þegar mér þóknaðist að koma
heim á Borgarfjörð. Sveina frænka
mín var með allra glæsilegustu kon-
um sem maður sá. Hún hafði sérlega
fallegt hár og stór og blá augu –
Steinsættaraugu. Hún var afskaplega
myndarleg í öllum sínum verkum,
mikil handavinnukona og listakokkur.
Hún var einstaklega hjálpleg og
greiðvikin og það var ekki hennar stíll
að státa af því.
Sveina missti sinn elskulega eigin-
mann og áskuástina sína, hann Helga,
langt um aldur fram fyrir um þrjátíu
árum og oftar knúði sorgin að dyrum
hjá Sveinu frænku minni, en hún stóð
alltaf eins og klettur, ættmóðirin og
höfðinginn.
Þetta áttu bara að vera örfá kveðju-
orð til þín, elsku Sveina mín, til að
þakka þér alla þína tryggð og vináttu.
Dætrum þínum, tengdasonum, ömmu-
börnum og langömmubörnum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Ég veit að
þú færð góðar móttökur handan við
hafið og þar bíða vinir í varpa sem von
er á gesti. Helgi þinn tekur brosandi á
móti þér með útbreiddan faðminn og
þú ferð fljótlega að baka himneskar
pönnukökur við stjörnuglóð. Kveðja
frá mínu fólki með þökk fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Þín frænka,
Þórhalla Sveinsdóttir.
SVEINBJÖRG
STEINSDÓTTIR
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.