Morgunblaðið - 13.04.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2002 45
✝ Steinunn BjörgHalldórsdóttir
fæddist á Ísafirði 12.
janúar 1963 og ólst
upp í foreldrahúsum
á Heiðarbraut 4 í
Hnífsdal. Hún lést á
heimili sínu í Lækjar-
túni 22 á Hólmavík
miðvikudaginn 3.
apríl sl. Foreldrar
hennar eru Inga Sig-
urborg Magnúsdóttir
húsmóðir, f. 1.10.
1930, og Halldór
Magnússon hús-
gagnasmiður, f.
26.11. 1929. Þau eru búsett í
Hnífsdal. Systkini Steinunnar eru:
Margrét, f. 3.11. 1951, gift Páli
Breiðaskarð, þau eru búsett í
Fuglafirði í Færeyjum. Dóttir
þeirra er Karen og hennar maður
er Hilmir Bjarnason, barn þeirra
er Valdís Ósk; Magnús Ingi, f.
16.4. 1955, d. 14.11. 1991, giftur
Guðbjörgu Hjartardóttur. Börn
þeirra eru Halldór Ingi, Hjörtur
Rúnar og Helga Guðrún; Helga
Rut, f. 21.8. 1965, gift Karli Þór
Björnssyni. Dætur
þeirra eru Þórdís,
Kolbrún Ýr og Inga
Matthildur; Sara, f.
9.8. 1970, hennar
maður er Þorfinnur
Eggertsson, sonur
þeirra er Kári
Freyr.
Steinunn giftist
15.7. 2000 Einari
Indriðasyni, verk-
stjóra hjá Hólmavík-
urhreppi, f. 27.8.
1953. Foreldrar Ein-
ars eru Guðfinna
Magnúsdóttir, f.
20.1. 1925, og Indriði Sigmunds-
son, f. 26.8. 1922, áður bændur í
Árdal en nú búsett á Hólmavík.
Synir Steinunnar og Einars eru
Bjarki, f. 30.11. 1990, og Magnús
Ingi, f. 12.6. 1994. Dóttir Einars
frá því áður er Jóhanna Ása, f.
26.8. 1974, hennar maður er Stef-
án Jónsson og sonur þeirra er Jón.
Þau eru búsett á Ísafirði.
Útför Steinunnar fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
Það er skrýtið að hugsa til þess er
ég skrifa þessar línur, að Steinunn,
þessi sterka, hressa og vígalega vin-
kona okkar, hafi loks gefið eftir í bar-
áttunni við ofjarl sinn, krabbameinið.
Hún ætlaði sér ekki að gefast upp, ó
nei hún ætlaði sér á Góugleðina, sem
hún gerði, og hún ætlaði sér norður á
Hólmavík um páskana, sem hún einn-
ig gerði. Hún vildi vera heima hjá sér,
ekki á sjúkrastofnun í Reykjavík.
Við Steinunn vorum að rifja upp
bernskuárin um daginn, en við erum
bæði fædd og uppalin í Hnífsdal. Þar
var alltaf mikið um að vera hjá okkur
krökkunum, sérstaklega á sumrin.
Þetta var á þeim tíma sem börn
kunnu að leika sér og sjónvarpið var í
fríi á fimmtudögum og allan júlímán-
uð. Róluvöllurinn var óspart notaður
í hringbolta, brennó og þess háttar
hópleiki og skemmtilegast var þegar
einhver af foreldrunum kom og var
með. Þarna var ekkert aldurstak-
mark, allir með, bæði stórir og smáir.
Fyrir nokkrum dögum sátum við
Steinunn saman og rifjuðum upp
bernsku okkar. „Við förum víst ekki í
hringbolta núna Páll minn,“ sagði
hún og brosti, eftir að hafa rifjað það
upp að móðir hennar hafi verið búin
að kalla á hana inn í háttinn í þriðja
sinn: „Steinunn, klukkan er orðin
hálftvö, ef þú kemur ekki núna læsi
ég þig úti.“ Já, mikið var það nú gott
að alast upp í faðmi fjallanna fyrir
vestan, þar sem bjart er allan sólar-
hringinn á sumrin.
Einar og Steinunn voru eins og
sköpuð hvort fyrir annað og ég held
að það hafi verið stærsta gæfa þeirra
hjóna að hafa fundið hvort annað á
sínum tíma. Allir sem til þeirra
þekkja dáðust að samheldni þeirra og
lífssýn.
Brosið og húmorinn var alltaf uppi-
við og ætíð glatt á hjalla. Það var því
ekki hægt annað en að halda vinátt-
unni við, þegar slíkir öðlingar voru
annars vegar.
Mér er minnisstætt hvað þau hjón
voru viljug að koma og hvetja mig og
félaga minn, er við kepptum í ralli um
nokkurt skeið. Þá var búið að úbúa
fána og boli í réttum litum og merkja
okkur. Þetta var eins og í útlöndum,
heilmikill fjöldi fólks að hvetja sína
menn og Steinunn þar fremst í flokki
að hvetja æskuvin sinn úr dalnum.
Alltaf reyndum við Kristín og stelp-
urnar að koma við á Hólmavík er leið
okkar lá á heimaslóðir, annaðhvort í
kaffi eða til að gista eina nótt. Það
hefur einnig verið gaman að fá að
kynnast drengjunum þeirra, þeim
Bjarka og Magnúsi. Þeir eru sannir
vinir í raun, hressir strákar sem sjá
lífið og tilveruna á skemmtilegan
máta. Söknuður Einars og strákanna
er sár og ég bið góðan Guð að hjálpa
þeim í gegnum þá erfiðu raun sem
framundan er. Ég er þó sannfærður
um að allir sem standa þeim nærri
munu leggja sig fram um að halda
þétt utan um þá og styðja þá og
styrkja áfram fram á veginn.
Það er einnig mjög sárt fyrir for-
eldra Steinunnar að horfa á eftir öðru
barni sínu yfir móðuna miklu, en
Magnús bróðir hennar lést af slysför-
um fyrir nokkrum árum, einnig langt
fyrir aldur fram. Það áfall var einnig
mjög erfitt fyrir þær systur, sem litu
mikið upp til bróður síns.
Það er erfitt fyrir okkur öll að
sætta okkur við þessa niðurstöðu,
þótt aðdragandinn sé nokkur. Við
getum þó öll sætt okkur við þá stað-
reynd að þjáningar Steinunar eru að
baki og nú líður henni vel í himnaríki.
Elsku Einar, Bjarki og Magnús.
Við sendum ykkur og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Ykkar vinir
Páll, Kristín og stelpurnar.
Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar.
(Friðr. Friðr.)
Það er sorglegt til þess að hugsa að
fá ekki að hitta hana Steinu mína aft-
ur og að svo ung kona sé hrifin á brott
í blóma lífsins frá eiginmanni og ung-
um sonum sínum. Það er huggun
harmi gegn að nú er hún laus við allar
þrautir sem enginn mannlegur mátt-
ur gat breytt og hún hafði þurft að
glíma við svo hetjulega. Henni tókst
það sem hún ætlaði sér og það var að
fara heim til Hólmavíkur fyrir páska
og vera í herberginu sínu. Það var
það sem hún vildi.
Haustið 1988 kynntist ég Steinu.
Hún var hæglát og brosmild og heill-
aðist ég strax af henni. Við eyddum
mörgum frítímum okkar í leikfélag-
inu sem var mjög öflugt og skemmti-
legt og lékum við þar saman á sviði.
Mér er í fersku minni sumarið
2000, rétt fyrir brúðkaup þeirra
hjóna, þegar við stormuðum vinkon-
ur hennar með henni úr Víkurtúninu,
klæddar kjólum frá leikfélaginu, inn
á Café Riis. Þá var Steina hrókur alls
fagnaðar, eins og alltaf í góðra vina
hópi enda stór stund framundan.
Ég er þakklát fyrir allar þær
stundir sem ég hef átt með henni, þó
sérstaklega núna síðustu mánuði. Ég
veit að Sara systir hennar er sam-
mála mér að vínber eiga alltaf eftir að
minna okkur á Steinu.
Elsku Einar, Bjarki, Magnús Ingi
og aðrir ástvinir. Við Nonni og stelp-
urnar sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig og
kvelur, en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.“ (Úr Spá-
manninum.)
Guð blessi minningu Steinunnar
Bjargar Halldórsdóttur.
Anna Jóna Snorradóttir.
Hún Steinunn Björg er flutt frá
okkur, yfir í næstu tilveru, og þegar
við nú kveðjum hana er mér efst í
huga hvað hún var alltaf glettin og
broshýr.
Brosin hennar Steinu og dillandi
hláturinn komu beint frá hjartanu og
komu manni alltaf í gott skap. Hún
var svo hress og góð og hafði svo
gaman af að syngja og gleðjast með
okkur. Það er sárt að Einar og dreng-
irnir þeirra skuli ekki fá að njóta
samvista við hana lengur. Víst er að
þeir eiga sér nú góðan verndarengil
þar sem hún vakir yfir þeim.
Ég bið guð að blessa og hugga Ein-
ar og drengina litlu, fólkið þitt og vini,
Steina mín, og kveð þig með lítilli
vísu. Og mér finnst eins og ég heyri
þig segja: „Takk, gamla mín, og
sjáumst síðar.“
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. Hallgr.)
Ásdís.
Hver minning er dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymdist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku hjartans Steina, já það var
gæfa að kynnast þér. Eftir að ég
flutti til Hólmavíkur, fundum fljót-
lega að við áttum ýmislegt sameig-
inlegt, við komum báðar að vestan og
kannski var það vestfirska eðlið sem
tengdi okkur saman. Við vorum frek-
ar snöggar upp á lagið og sögðum það
sem við meintum.
Söngur var sérstaklega á okkar
áhugasviði og notuðum við hvert
tækifæri til að iðka það áhugamál.
Við áttum okkar uppáhaldslög sem
við sungum saman við ýmis tækifæri,
við misjafnar undirtektir hjá okkar
nánustu, sem hafa kannski verið
orðnir hálf leiðir á sömu gömlu tugg-
unni. Einnig störfuðum við saman í
Leikfélaginu. Þar áttum við margar
ógleymanlegar stundir, mikið var
hlegið og mikið var sungið. Það var
líka algjör nauðsyn að hafa Steinu á
sem flestum sýningum Leikfélagsins
því hún kunni að hlæja upphátt, sem
er góður hæfileiki. Kannski sá hún
bara alltaf það skemmtilega við hlut-
ina.
Við vorum síðan saman í Kvenna-
kórnum Norðurljós. Við vorum í
„órólegu deildinni“ nokkrar saman úr
kórnum. „Órólega deildin“ sat yfir-
leitt aftast í rútunni á kórferðalögum
og reynt var að sussa á hana í tíma og
ótíma á æfingum. Við ætluðum að
hafa gaman af þessum félagsskap, en
vorum kannski aðeins hávaðasamari
en hinir kórmeðlimirnir. Steina veikt-
ist fyrir rúmlegu ári og tók sínu hlut-
skipti með fádæma æðruleysi. Síð-
ustu dagana átti hún heima í faðmi
fjölskyldunnar. Hjá „köllunum mín-
um“ eins og hún sagði oftast. Hún
sagðist ætla að vera komin heim fyrir
páska, og það stóð heima. En dag-
arnir heima urðu aðeins fjórir. Ég
þakka fyrir að hafa getað verið með
þér þessa daga. Þeir voru mér ómet-
anlegir. Nú ertu farin og við hin höld-
um áfram. Þú vildir enga sorg eða
sút, en við grátum og syrgjum þig
samt, sama hvað þú segir, en við jöfn-
um okkur á sorginni með tíð og tíma
og geymum minninguna um þig. Í
Spámanninum segir: „En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.“
Elsku hjartans Steina mín. Við
Sverrir, Andri, Jakob Ingi og Kristín
Lilja sendum þér hjartans kveðjur og
þökkum þér samfylgdina síðustu
fimmtán ár og trygga vináttu sem
aldrei gleymist. Ég lýk þessu með er-
indum, sem við sungum oft:
Sofðu rótt, gullið mitt.
Sunnan yfir sæinn breiða,
sumarylinn vindar leiða,
draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað mitt.
Gakktu út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin,
mundu að það er stutt hver stundin,
stopult jarðneskt yndið þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað mitt.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma,
sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar, hjartað mitt
(Kristján. frá Djúpalæk.)
Elsku Einar, Bjarki, Magnús og
aðrir ástvinir. Missir ykkar er mikill,
en minningin lifir. Við fjölskyldan
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kveðja.
Salbjörg.
Við í Leikfélagi Hólmavíkur kveðj-
um í dag góðan félaga okkar, Stein-
unni Björgu Halldórsdóttur. Við höf-
um átt saman margar góðar og
skemmtilegar stundir sem við minn-
umst nú.
Steinunn tók þátt í starfi Leik-
félagsins af lífi og sál, lék í nokkrum
sýningum og var ávallt boðin og búin
að hjálpa til við uppfærslu leikrita.
Ekki var minna um vert að njóta fé-
lagsskapar hennar við gleðskap,
skemmtanir og söng, sem ávallt hef-
ur fylgt leikstarfinu á Hólmavík.
Margt er okkur minnisstætt og á
góðum stundum eru oft sagðar sögur
og rifjuð upp skemmtileg atvik úr
leikstarfinu. Ein sagan sem oft er
sögð og alltaf við jafn góðar undir-
tektir er frá sýningu á leikritinu
Landabrugg og ást í Króksfjarðar-
nesi. Þá átti Steina að geysast út af
sviðinu með miklum látum. Þegar
hún þreif í hurðarhúninn og ætlaði út
gerðist ekki nokkur hlutur, húnninn
snerist bara í hringi og hurðin sat
föst. Hún rykkti hraustlega í nokkr-
um sinnum og stóð skyndilega með
húninn í hendinni. Áhorfendur tryllt-
ust auðvitað úr hlátri og baksviðs
sátu menn og veltu fyrir sér hvað
Steina og mótleikarinn, þjónninn
Ferdinand, væru eiginlega að gera
svona fyndið á sviðinu. Róninn Ingj-
aldur áttaði sig fyrstur af þeim sem
baksviðs voru og henti sér á hurðina
sem hrökk opin og hann datt inn á
sviðið.
Gallinn var sá að á þeim tíma átti
róninn að vera í steininum. Þessi sena
var óborganleg, bæði fyrir leikarana
og áhorfendur, og það var ekki síst
Steina sem hafði gaman af. Sem bet-
ur fer var um gamanleikrit að ræða.
Elsku Steina, við þökkum fyrir
þann tíma sem við áttum saman og
sendum þér okkar hinstu kveðju og
þessi erindi sem okkur finnst eiga vel
við á þessari stundu:
Dökkur skuggi á daginn fellur
dimmir yfir landsbyggðina.
Köldum hljómi klukkan gellur
kveðjustund er milli vina.
Fallinn dómur æðri anda
aðstandendur setur hljóða.
Kunningjarnir klökkir standa
komið skarð í hópinn góða.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem þerrum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjum núna, sjáumst aftur.
(H.A.)
Elsku Einar, Bjarki, Magnús og
Ása og aðrir aðstandendur, við send-
um ykkur innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Félagar í Leikfélagi
Hólmavíkur.
STEINUNN BJÖRG
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Berglaug Sigurð-ardóttir fæddist í
Heiðarhöfn á Langa-
nesi 11. nóvember
1915. Hún lést á St.
Jósefsspítala í Hafn-
arfirði á annan í
páskum. Foreldrar
hennar voru Þórdís
Sæmundsdóttir
saumakona, frá Heiði
á Langanesi, og Sig-
urður Guðmundsson,
úvegsbóndi í Heiðar-
höfn, ættaður úr
Grímsey. Þau hófu
búskap í Heiðarhöfn
1922 og bjuggu þar til dauðadags
Þórdísar.
Maki Berglaugar var Jóhann
Gunnlaugsson, f. 28.3. 1901 á Eiði
Langanesi. d. 3.11. 1980. Foreldr-
ar hans voru Þorbjörg Daníels-
dóttir, f. 22.8. 1879 á Eiði, d. 19.4.
1936, og Gunnlaugur Jónasson, f.
22.5. 1872 á Eldjárnsstöðum, d.
16.3. 1962, bændur á Eiði. Börn
þeirra eru: Guðlaug,
f. 31.12. 1933 í Heið-
arhöfn; Þorbergur
Gunnlaugur, f. 11.1.
1936 á Eiði; Þórdís,
f. 21.3. 1937 á Eiði, d.
3.1. 1982; Arnþrúð-
ur, f. 30.3. 1938 á
Eiði, d. 15.2. 1994;
Sigríður, f. 15.8.
1939 á Eiði; Sigurð-
ur Níels, f. 13.8. 1940
á Eiði; Hallmar, f.
17.2. 1942 á Eiði, d.
1.2. 1970; Eggert
Hafsteinn, f. 29.5.
1943 á Eiði; Berg-
laug, f. 26.6. 1944 á Eiði; Aðalheið-
ur Ágústa, f. 26.10. 1945 á Eiði;
Konráð, f. 6.4. 1954 á Eiði; Ást-
hildur, f. 1.5. 1955 á Eiði.
Berglaug og Jóhann bjuggu á
Eiði frá 1931–1974 er þau fluttust
til Þórshafnar.
Útför Berglaugar fer fram frá
Þórshafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Tengdamóðir mín, Berglaug Sig-
urðardóttir, er látin. Berglaug var
ein af þessum dugmiklu og ósér-
hlífnu konum, sem öllum vilja gott
gera, og var ávallt til staðar ef eitt-
hvað bjátaði á í fjölskyldunni.
Afkomendurnir voru henni afar
hjartfólgnir og hún fylgdist með
vexti þeirra og viðgangi fram á síð-
ustu stund.
Það er margt sem sækir á hugann,
þegar svo stórbrotin kona er kvödd.
Ég minnist margra stunda á Eiði,
glæðværðar húsmóðurinnar, þekk-
ingar og skilnings á öllum hliðum
mannlífsins, æðruleysis þegar sorgin
kvaddi dyra, umburðarlyndis og
visku við erfiðar aðstæður.
Ég minnist hennar sem mikillar
konu og móður, sem afburða mann-
eskju, í sjón og raun, dugmikillar
húsmóður á stóru heimili í sveit, þar
sem búið var við aðstæður sem fæst-
ir af okkar kynslóð þekkja. Óbilandi
dugnaður og jákvæði á lífið gerði
hana að þeirri konu sem við þekkj-
um.
Hún var mikil bókakona og las
nánast allt, en einkum ævisögur og
ættfræðirit, en ættfræði var henni
afar hugleikin.
Hún hafði mikinn áhuga á ferða-
lögum, þótt henni auðnaðist ekki að
ferðast mikið um heiminn, en var vel
að sér um allt er varðar landafræði.
Þetta er aðeins lítið brot af því
sem mig langar að segja, en ég vil
kveðja þig með orðum Páls postula,
sem mér finnst eiga svo vel við lífs-
hlaup þitt:
„Elska, öfundar eigi.
Eigi gerir hún miska.
Eigi drambar hún, eigi er hún
ágjörn, eigi leitar hún sinna hluta,
eigi hæðir hún, eigi hyggur hún illa,
eigi fagnar hún illu.
En hún samfagnar góðu.“
Guð geymi þig.
Jóna.
BERGLAUG
SIGURÐARDÓTTIR