Morgunblaðið - 13.12.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2002 47
þegar ég varð eldri urðu stundirnar
færri sem ég eyddi þar.
Það var svo fyrir tveimur árum
þegar ég fór að vinna með Ástu að ég
kynntist henni mun betur, en sá tími
var mjög ánægjulegur og lærdóms-
ríkur fyrir mig og ég met hann mik-
ils.
Ásta var alltaf í huga mínum og ég
hafði fasta trú á því að sá dagur rynni
upp að hún kæmi aftur í vinnuna, en
ég veit þó að hún verður ávallt hjá
okkur í minningunni.
Ég vil þakka fyrir þær samveru-
stundir sem við áttum í gegnum árin.
Elsku Jenni, Lóa, Elísa, Maggi,
Lára og Sara Dögg, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Megi góður Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Guðbjörg L. Gústafsdóttir.
Hjarta manns verður alveg stopp
við svona tíðindi. Hugurinn hverfur
aftur í tímann til þeirra stunda sem
við áttum saman. Stunda sem við höf-
um átt saman síðustu 25 árin eða al-
veg frá því Ásta og Jens bróðir hófu
sitt tilhugalíf.
Segja má að við höfum fylgst að al-
veg síðan þá, ég fyrir norðan ásamt
minni fjölskyldu og þau fyrir sunnan.
Á hverju ári komu þau í heimsókn
norður og ófáar voru útilegurnar sem
fjölskyldurnar fóru saman í.
Elsku Jens bróðir, Lóa, Elísa,
Maggi, Lára og litla Sara Dögg, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar.
Megi góður guð gefa ykkur styrk.
Ólöf og fjölskylda.
Kæra Ásta vinkona og mágkona.
Það er svo sárt að þurfa að kveðja
þig, þú í blóma lífsins á besta aldri.
Þú varst alltaf svo frábær, ein af þeim
sem kvarta aldrei og sagðir aldrei
styggðaryrði um nokkurn mann,
vildir öllum gott gera.
Eftir barneignir fórst þú í einkarit-
araskólann og fékkst góða vinnu,
lengst af hjá Jöfri og síðan Íslensku
umboðssölunni,Vélum og þjónustu.
Þú varst snillingur í matargerð og
kökubakstri og fengum við að njóta
þess hjá þér, þú varst alltaf sú fyrsta
til að baka og hjálpa þegar við héld-
um veislu.
Við ferðuðumst töluvert saman
innanlands hér áður fyrr og var alltaf
gaman að fara með Ástu og Jenna,
þau voru alltaf hress og skemmtileg.
Við áttum eftir að ferðast saman er-
lendis og stóð það til en rétt áður en
af því varð greindist þú með þennan
erfiða sjúkdóm sem svo erfittt er að
lækna, þú barðist hetjulega fram á
síðasta dag með reisn og virðuleika
þó þér liði oft illa.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
hjálpa börnunum þínum Lóu, Magga
og Elísu sem hefðu svo þurft á þér að
halda á erfiðum unglingsárunum og
Jenna þínum í þeirra sorg ásamt
systkinum þínum Stefáni og Guð-
rúnu sem tók svo mikinn þátt í veik-
indum þínum og hjálpaði þér svo
mikið, ætlaði að sigrast á þessu með
þér og ekki síst foreldrum þínum
Fríðu og Magnúsi sem þurfa að sjá á
bak dóttur sinni, eitt af því sem for-
eldrar óttast mest, ásamt öllum að-
standendum.
Þú lifir í hjörtum okkar allra og
reynum við að láta allar góðu minn-
ingarnar um þig græða sárin í sorg-
inni.
Árni Þorvaldsson.
„Ég veit af hverju hún Ásta dó,“
sagði Rannveig litla dóttir mín eftir
að hafa reynt að skilja hversvegna
svona góðir gætu dáið. „Hann Guð
hefur vantað einhvern góðan til sín.“
Skýrara svar hef ég sjálf ekki fundið.
Ég var svo gæfusöm að eiga Ástu
að vinkonu. Já, heppin var ég, því ná-
vist við hana var mannbætandi og
ánægjuleg en umfram allt hafði hún
einhverja þá bestu nærveru sem ein
manneskja getur haft. Mér leið alltaf
svo vel nálægt þér, Ásta, þú varst svo
lífsglöð, áttir svo auðvelt með að sjá
broslegu hliðarnar á lífinu, og aldrei
sagðir þú eitt styggðaryrði um nokk-
urn mann.
Minningarnar hrannast upp, sum-
arfríin með eiginmönnum okkar og
börnum erlendis, í sumarbústað eða
útilegu. Allar grillveislurnar. Þau
voru ófá laugardagssíðdegin sem við
þessar tvær fjölskyldur elduðum
saman og nutum samvista. Alltaf svo
gaman.
Jólin og áramótin verða tómleg án
þín, Ásta, því venjan var að eftir fjöl-
skylduboðin á jóladagskvöld kæmuð
þið Jenni til okkar þar sem við sátum
frameftir, tókum í spil, drukkum
kaffi og mauluðum konfekt.
Hámarki náði þó gamlárskvöld,
þar sem við Ásta vorum í sameiningu
búnar að undirbúa kvöldið fyrir okk-
ar fólk. Það var á þessum tímapunkti
sem við vinkonurnar fórum gjarnan
yfir hvað líðandi ár hefði gefið okkur,
og hvaða væntingar við hefðum til
þess næsta. Við elduðum kalkún og
nutum kvöldsins saman. Síðla kvölds
bættust svo fjölskyldur ykkar beggja
í gleðina. Seinna þegar tengdabörnin
komu til sögunnar voru þau tekin
með í hópinn, urðu að vera með, því
eins og Árni sonur minn sagði: „Það
verða engin áramót nema hjá Ástu og
Jenna.“
Við spurningunum sem vakna um
lífið og tilgang þess og hversu órétt-
látt það getur orðið á ég ekki betri
svör en hún dóttir mín.
Ég mun ávallt minnast þín með
þökk og virðingu, en umfram allt
þakklæti fyrir vináttuna alla.
Elsku Jenni og fjölskylda, ósk mín
til ykkar er sú að minningin um að
hafa elskað og notið ástar yndislegr-
ar eiginkonu og móður verði ykkur
huggun í sorginni.
Gleðjumst yfir því að hafa fengið
að vera í návist hennar.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku vin-
kona.
Gróa.
Elsku Ásta frænka. Við eigum öll
eftir að sakna þín, því það verður
ósköp tómlegt án þín. Það var ekki
amalegt að koma til Ástu frænku, því
þar var alltaf tekið á móti okkur með
þvílíkum flottheitum, sama hvert til-
efnið var. Ásta er þessi hlýja og góða
manneskja sem alltaf var glöð og kát.
Elsku Ásta, takk fyrir allar þær
yndislegu stundir sem við höfum
fengið að vera með þér. Ásta, þú átt
hlut í brjósti okkar allra. Guð verndi
okkur öll í sorginni. Við vottum nán-
ustu fjölskyldu Ástu alla okkar sam-
úð.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Gígja Hrönn Árnadóttir og
Þorvaldur S. Árnason.
Það er sárt og erfitt að kveðja góða
og yndislega vinkonu eins og Ástu.
Hún kvaddi þennan heim með æðru-
leysi og kjarki. Enn og aftur erum við
minnt á það hvað lífið er hverfult.
Ung kona er hrifin í burtu af alvar-
legum sjúkdómi sem leggur hana að
velli á rúmum fjórum mánuðum.
Vinskapur okkar Ástu hófst þegar
að hún hóf störf á sama vinnustað og
ég.
Í ferðinni til Dublin og Cork með
eiginmönnum okkar bundust mjög
traust vinabönd sem aldrei hefur
borið skugga á.
Myndir minninganna streyma um
hugann. Sumarbústaðarferðirnar,
bíó og leikhúsferðir, ánægju- og
fagnaðarstundir fjölskyldna okkar að
ógleymdum spilakvöldum með börn-
unum og óformlegu og formlegu mat-
arboðunum.
Þegar að við fluttum í Skólagerðið
fyrir rúmum fjórum árum var mikil
tilhlökkun að vera nær hvor annarri.
Þá skiptumst við á húslyklum, því ef
okkur vanhagaði um eitthvað sem
vitað var, að væri til hjá hinni var allt-
af hægt að nálgast það og svo einnig
öryggið ef einhver læsti sig úti. Þeg-
ar Ásta sagði okkur að hún og Jenni
væru að verða amma og afi eins og
við leyndi sér ekki ánægjuglampinn í
augum hennar. Sara Dögg sonar-
dóttir hennar var sólargeisli sem gaf
henni svo mikið.
Ásta var ekki mikið fyrir að trana
sér fram. Hún var einstaklega dag-
farsprúð og hlý. Það var gott að leita
til hennar og alltaf var hún tilbúin að
rétta hjálparhönd ef á þyrfti að halda.
Við kveðjum þig með sára sorg í hjarta
söknuðurinn laugar tári kinn.
Dregur ský á dagsins ásýnd bjarta
dökkur skuggi fyllir huga minn.
Í miðjum leik var komið til þín kallið
klippt á strenginn þinn.
Eitt af vorsins fögru blómum fallið.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Guð geymi góða og hlýja vinkonu.
Elsku Jenni, Lóa, Maggi, Elísa,
Sara Dögg, Lára og aðrir aðstand-
endur. Megi góður guð veita ykkur
styrk í sorginni.
Anna Rósa og Kristinn.
Elísabet Ásta, samstarfsfélagi
okkar hjá Vélum og þjónustu, hefur
nú haldið í sína hinstu ferð. Hún skil-
ur eftir sig stórt skarð í hópnum okk-
ar sem erfitt verður að fylla. Hennar
er sárt saknað og ávallt lifði sú von í
brjósti okkar að Elísabet næði sér af
veikindum sínum og kæmi aftur til
starfa. Það var ekki síst óbilandi trú
hennar sjálfrar á það að öll vandamál
væru yfirstíganleg sem veitti okkur
þessa von. Þessi trú Elísabetar var
einnig einkennandi í vinnu hennar.
Elísabetu kynntumst við þegar
hún hóf störf við bókhald Véla og
þjónustu árið 1997. Hún reyndist sér-
staklega samviskusöm og áreiðanleg.
Elísabet var alltaf tilbúin að takast á
við krefjandi verkefni og gott var að
vinna með henni og treysta á hana.
Einungis örfáir mánuðir eru síðan
Elísabet kenndi sér meins. Fram að
þeim tíma hafði allt leikið í lyndi og
lífið blasti við henni eins og svo mörg-
um okkar sem teljum að allt lífið sé
framundan. Hún hafði gaman af því
að taka þátt í öllu sem gert var í
vinnunni, sérstaklega þegar skemmt-
anir voru annars vegar. Þá vantaði
hana aldrei.
Elísabet barðist við veikindi sín af
miklu æðruleysi en þar skiptust á
skin og skúrir. Hún hélt alltaf sam-
bandi við vinnufélagana og deildi með
okkur fréttum af sér og sínum. Sér-
staklega gladdi það Elísabetu að geta
tilkynnt okkur um fyrsta litla ömmu-
barnið sem kom í heiminn í sumar.
Það nýja líf sem Elísabet hafði þann-
ig gætt heiminn efldi hana í barátt-
unni fyrir eigin lífi sem oft tók á.
Elísabet sýndi mikinn baráttuvilja og
nú síðast fyrir þremur vikum héldum
við árshátíð og ætlaði Elísabet sér
fram á síðustu stundu að koma með
okkur. Hún hélt ætíð í bjartsýnina og
vonina.
Við trúum því og treystum að
kjarkur Elísabetar, bjartsýni og von
erfist til barna hennar og litlu ömmu-
stelpunnar sem nú er að stíga sín
fyrstu skref út í heiminn.
Við samstarfsfólk hennar hjá Vél-
um og þjónustu sendum fjölskyldu
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hvíl í friði, kæra Elísabet.
Starfsfólk Véla og þjónustu.
Kæra vinkona og fyrrverandi sam-
starfsfélagi. Við söknum þín sárt. Þú
varst góður vinnufélagi og vinur.
Það er ekki allt sem allir fá, en þó
fengum við að kynnast þér, er þú
vannst með okkur. Og þrátt fyrir að
þú flyttir þig um set varstu aldrei
langt í burtu.
Þú varst hæglát og yndisleg, hvort
sem var í vinnu eða utan, við yljum
okkur við minningar frá ferðum og
skemmtunum.
Við stelpurnar áttum yndislegt
kvöld með þér í byrjun september sl.
þar sem var hlegið, rifjaðar upp
gamlar stundir, þvílíkt konukvöld og
eins og alltaf ljómaðir þú og brostir.
Þannig munum við minnast þín.
Okkur setur hljóð, margt er ósagt.
Elsku Elísabet, við kveðjum þig með
þessu erindi sem segir allt sem ekki
hefur verið sagt.
Endurminning oft er sár
– unaðsstundir skarta.
Vinum bundin tregatár
tendra ljós í hjarta.
(Karvel Ögmundsson.)
Við sendum Jenna og fjölskyldu og
öðrum ástvinum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Látum ljós hennar
skína í brostnum hjörtum.
Starfsmenn Íslensku
umboðssölunnar.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓNAS JÓNASSON,
Stóragerði 29,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju í dag,
föstudaginn 13. desember, kl. 13.30.
Jóhanna Björnsdóttir,
Jónas Jónasson, Bára Sigfúsdóttir,
Björn Jónasson,
Arnfríður Jónasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA SVEINSDÓTTIR
frá Kotvelli,
Miðvangi 8,
Hafnarfirði,
sem lést miðvikudaginn 4. desember, verður
jarðsungin frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
mánudaginn 16. desember kl. 15.00.
Sigrún Árnadóttir,
Steinunn Lilja Sigurðardóttir, Kristinn Kristinsson,
Guðný Sigurðardóttir, Árni Þorsteinsson,
Sigríður Gunnarsdóttir,
Anna Sigríður Björnsdóttir, Enok Guðmundsson,
ömmubörn og langömmubörn.
Elskulegur sonur minn, bróðir og mágur,
JÓN HARALDUR ÓLAFSSON
frá Ytra-Hvarfi,
til heimilis á Karlsrauðatorgi 12,
Dalvík,
sem lést fimmtudaginn 5. desember, verður
jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju laugardaginn
14. desember kl. 13.30.
Jarðsett verður á Völlum.
Ólafur Tryggvason,
Ævar Hjartarson, Freydís Laxdal,
Kristín Ólafsdóttir,
Jóhann Ólafsson, Herdís A. Geirsdóttir
og fjölskyldur.
Elskuleg dóttir okkar, systir, barnabarn og
mágkona,
BERGLIND JANA ÁSGRÍMSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans Fossvogi
miðvikudaginn 11. desember.
Hólmfríður S. Jónsdóttir, Ásgrímur Stefánsson,
Laufey Ásgrímsdóttir, Víðir Sigrúnarson,
Jón Ásgrímsson,
Laufey S. Stefánsdóttir.
Systir okkar,
RÓSA VAGNSDÓTTIR DAVIS,
Fairbanks,
Alaska,
lést á heimili sínu sunnudaginn 8. desember.
Þorgerður Vagnsdóttir,
Jón Vagnsson,
Hinrik Vagnsson,
Svanhildur Vagnsdóttir,
Guðmundur Vagnsson,
Sigríður Vagnsdóttir
og fjölskyldur.