Morgunblaðið - 13.12.2002, Blaðsíða 53
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2002 53
✝ Ellert Jón Jóns-son fæddist í
Reykjavík 11. októ-
ber 1944. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi
fimmtudaginn 5. des-
ember síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Jóns G.
Kárasonar sjómanns,
f. á Hólum í Bolung-
arvík 7. júlí 1912, d.
5. desember 1953, og
Elínar Guðjónsdótt-
ur, f. í Oddgeirshól-
um í Hraungerðis-
hreppi í Árnessýslu 30. mars 1906,
d. 16. október 1944. Fósturmóðir
Ellerts var Kristjana Guðmunds-
dóttir, f. á Egilsstöðum í Villinga-
holtshreppi í Árnessýslu 11. maí
1913, d. 4. september 1995. Systur
Ellerts voru Katrín Jónsdóttir, f.
1932, d. 1989, og Hallfríður Rósa
Jónsdóttir, f. 1940, d. 1983. Upp-
eldisbróðir Ellerts er Guðlaugur
Már Sigmundsson, f. 1951, kvænt-
ur Hildigunni Friðjónsdóttur, f.
1958. Synir þeirra eru Árni, f.
1982, og Guðni Hrafn, f. 1993.
Hinn 3. júlí 1965 kvæntist Ellert
eftirlifandi konu sinni Þórdísi
Hlöðversdóttur, f. í
Reykjavík 20. apríl
1945, dóttur hjón-
anna Hlöðvers Ein-
arssonar renni-
smíðameistara, f. 18.
desember 1911, d. 4.
desember 1983, og
Sigurrósar Eddu
Ófeigsdóttur, f. 16.
nóvember 1917. Son-
ur Ellerts og Þórdís-
ar er Hlöðver,
starfsmaður skrif-
stofu Alþingis, f. 3.
mars 1964, kvæntur
Helgu Guðmunds-
dóttur, aðstoðarmanni tannlækn-
is, f. 20. júlí 1967. Dætur þeirra
eru Hrefna, f. 6. febrúar 1995, og
Þórdís, f. 25. febrúar 2001.
Ellert starfaði hjá Landhelgis-
gæslunni veturinn 1961-1962 og
var vélamaður hjá Sambandinu
1962-1966. Hinn 1. maí 1966 hóf
hann störf í lögreglunni í Reykja-
vík og hefur starfað þar óslitið
síðan. Hann gegndi ýmsum félags-
og trúnaðarstörfum innan lög-
reglunnar.
Útför Ellerts verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Hallgrímur Pétursson orti um
Dauðans óvissa tíma. Hann slær
allt hvað fyrir er. Söknuðurinn eftir
góðan dreng er hversu lengi hann
þurfti að berjast og hve baráttan
var langvinn. Fráfall Ellerts kann
að vera sú líkn sem lögð er með
þraut.
Víst hefir vaskur vinnumaður
verið kallaður af velli heim um
miðjan dag. Friður er yfir lífs-
göngu Ellerts J. Jónssonar, friður í
minningunni um hinn trausta sam-
starfsmann, friður huggi syrgjend-
ur, friður sé með okkur öllum.
Vistin í starfi og leik með mínum
góða félaga er lituð þeirri minningu
að þótt báðir þegðu um hagi sína að
mestu var næg vinnugleði til þess
að geta búið þröngt um árabil án
vinnustaðarpirrings. Við félagarnir
þrír reyndum að vera sjálfstæðir
og sjálfsagt sérkennilegir og varla
þurft mikið til. Þá vitleysan fer að
heltaka einstaklinginn og tilveran
fer á slig er varla annað að gera en
aðstoða viðkomandi og fá hann í
réttstöðu. Hver dagur er breyti-
legur og um að gera að fara ekki að
frelsa heiminn.
Ellert J. Jónsson var með hærri
mönnum að vexti, þrekvaxinn, and-
litsfall og limaburður í samsvörun,
óáleitinn en fastur fyrir. Hann var
vart mannblendinn en vinfastur þar
sem hann tók. Ellert var mikill af
sjálfum sér og vanur harðri vinnu,
því dugðu honum mannkostir og
viðhorf til fólks svo öldur kyrrðust.
Fæddur við Bakkastíginn í
Reykjavík og hvorki með gull- né
silfurskeið í munni. Hann ruddi
sjálfur lífsgötu sína.
Sporaslóðir þeirra Þórdísar skár-
ust. Langar samvistir og hjúskapur
voru staðfesta hans. Ellert J. Jóns-
son barðist bæði fyrir lífi sínu og
þráaðist við manninn með orfið.
Á sínum tíma réðst í lögreglulið
Reykjavíkur reyndur maður til sjós
og lands 1. maí 1966. Þekkti bæj-
arbraginn og frá fyrsta degi eft-
irsóttur félagi í hverri raun. Ellert
kom til starfa þá róstur voru tíðk-
aðar og lögreglan með báðar hend-
ur fullar að halda uppi skikk. Hann
var liðsmaðurinn sem gott var að
vera nærri.
Kvatt er með hógværð. Þórdísi,
syni þeirra hjóna, tengdadóttur og
barnabörnum veri blessuð minn-
ingin um góðan dreng.
Með þökk,
Björn Sigurðsson,
Bjarni Hólm Bjarnason.
Góður drengur er genginn,
góður vinur er dáinn.
Minnir hann enn á máttinn,
maðurinn slyngi með ljáinn.
Því lögmáli lúta vil ég
að lífið sig endurtaki.
Að, vinur, þú eigir í vonum
það vor sem þú átt að baki.
Aftur að fæðast og annast
ástvini þína kæra.
Allt sem er bilað og brotið
til betri vegar að færa.
(Kristján Árnason frá Kistufelli.)
Tjaldið er fallið. Ellert Jón Jóns-
son, lögreglumaður, andaðist að
morgni dags 5. desember síðast lið-
inn, aðeins 58 ára að aldri. Andláts-
fregn hans kom okkur félögum
hans í lögregluliði Reykjavíkur svo
sem ekki á óvart. Heilsu hans hafði
hrakað nú í haust og lífskrafturinn
farið þverrandi og hygg ég sem
þessar línur rita, að hvíldin hafi
verið honum kærkomin. Hlutverki
hans í þessu stóra og endalausa
leikriti jarðlífsins er þar með lokið.
Leikritinu þar sem nýir leikendur
stíga stanslaust fram á sviðið, í stað
þeirra sem af því hverfa. Hann er
kominn baksviðs, þangað sem við
öll förum að lokum, þegar höfundur
og leikstjóri sýningarinnar sem öllu
ræður, kallar okkur þangað, og
ákveður þar með að hlutverkum
okkar í þessu jarðneska leikriti sé
lokið. Þar munu hins vegar bíða
okkar stærri og viðameiri hlutverk,
því þá verðum við reynslunni ríkari
og útskrifuð úr skóla lífsins.
Ellert vinur okkar var búinn að
heyja langt stríð gegn illvígum
sjúkdómi, krabbameininu, sem
fáum þyrmir. Það var búið að
standa í um 15 ár. Í mörgum orust-
um hafði hann þó unnið sigur í
þessari hörðu baráttu. Það var
aðdáunarvert og oft alveg ótrúlegt
að fylgjast með Ellerti í þessari
baráttu hans, hvað hann stóð af sér
hvert áfallið af öðru. Þetta var orð-
ið okkur félögum hans svo vana-
legt, að við trúðum því jafnvel að
svo yrði einnig nú. Allan þennan
tíma stóð hann sig sem sönn hetja,
æðraðist aldrei vegna veikinda
sinna eða líðanar, sem oft var
örugglega mikið verri en við hinir
gerðum okkur grein fyrir, þó svo að
hann mætti ávalt til vinnu sinnar
eftir fremsta megni. Nei Ellert bar
ekki veikindi sín á torg.
Við allir félagar þínir í lögregl-
unni óskum þér góðrar heimkomu,
kæri vinur, og megir þú eiga bjarta
framtíð í nýjum heimkynnum, laus
við átök og stríð gegn illvígum
sjúkdómi. Góður félagi er horfinn
af leiksviðinu, við hittumst ekki í
bráð, en vonandi aftur síðar hressir
og kátir að vanda. Við þökkum þér
góð kynni, samstarfið og allar sam-
verustundinar í gegnum öll árin
sem við áttum með þér. Minningin
um góðan dreng og félaga mun lifa
í hugum okkar allra. Við erum
þakklátir fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Eftirlifandi eiginkonu
Ellerts, syni þeirra hjóna, tengda-
dóttur, barnabörnum og öðrum
ættingjum og venslafólki biðjum
við Guðs blessunar og megi hann
gefa ykkur styrk til að yfirstíga
sorgina og missinn.
Blessuð sé minning Ellerts Jóns
Jónssonar.
Starfsfélagar úr lög-
reglunni í Reykjavík.
ELLERT JÓN
JÓNSSON
✝ Ingibjörg Jóns-dóttir fæddist á
Kaldbak á Eyrar-
bakka 13. desember
1912 og hefði því
orðið 90 ára í dag.
Hún lést í Víðihlíð,
dvalarheimili aldr-
aða í Grindavík, 10.
október síðastliðinn.
Faðir hennar var
Jón verslunarmaður
á Eyrarbakka, f.
1876, Sigurðsson
fangavarðar í
Reykjavík, Jónsson-
ar ritstjóra Þjóðólfs, málafærslu-
manns og alþingismanns í
Reykjavík, Guðmundssonar í
Melshúsum í Reykjavík og á
Stóru-Reykjum í Flóa, f. 1744,
Bernharðssonar í Ölvaðsholti í
Flóa, f. 1722, Jónssonar.
Móðir hennar var Helga, f.
1890 á Eyrarbakka, Jónsdóttir
Árnasonar, rokkasmiðs og bónda
á Kaldbak, f. 1853 í Lunansholti.
Sólveig kona hans, f. 1849 á
Geldingalæk, Magnúsdóttir í
Þjóðólfshaga, f. 1806, Magnús-
sonar síðasta bónda á Víkingslæk
1803–1812, svo í Bolholti, f. 1779.
Ingibjörg átti engin alsystkini,
en upp komust þrír bræður
hennar samfeðra; Sigurður, Frí-
mann og Þorvaldur. Sammæðra
og eftirlifandi eru
systkini hennar; Jón,
f. 7. júlí 1920, bóndi á
Haukagili í Hvítár-
síðu, Sigurður Vig-
fús, f. 5. sept. 1922,
bifvélavirki í Kefla-
vík, og Jóna, f. 15.
sept. 1930, húsmóðir
í Keflavík.
Eiginmaður Ingi-
bjargar var Sigfús
Guðmundsson, f. 26.
mars 1909 á Háeyr-
arvöllum á Eyrar-
bakka, d. 5. ágúst
1969. Ingibjörg og Sigfús giftu
sig 28. okt. 1938 og hófu búskap
í Keflavík. Stundaði Sigfús sjó-
mennsku mestan part starfsæv-
innar, á togurum framan af, en
seinna á bátum og oft sem for-
maður.
Börn þeirra eru: 1) Sólveig, f.
20. ágúst 1939, gift Birgi Jón-
assyni. 2) Eygló, f. 17. apríl 1942,
í sambúð með Thomas Reichert.
3) Jón, f. 9. ágúst 1943, kvæntur
Ernu Einarsdóttur. 4) Helgi, f.
16. apríl 1949, kvæntur Guðrúnu
Kristjánsdóttur. Eru barnabörn
Ingibjargar þrettán. Langömmu-
börnin eru orðin fjórtán og
langalangömmubarn er eitt.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Að minnast góðrar móður
er mannsins æðsta dyggð
og andans kærsti óður
um ást og móðurtryggð.
(Freysteinn Gunnarsson.)
Ég vil minnast þín nokkrum
orðum, mamma. En ég ætla ekki
að minnast á afrekin þín og hin
mismunandi störf, sem þú inntir af
höndum á langri ævi. Það vildir þú
ekki og að auki var trú þín sú, að
ekki verði spurt um verkin sem við
framkvæmdum hér á jörð, heldur
með hvaða verkfærum þau voru
unnin. Verkfærin sem ég sá þig
vinna fyrst með voru iðnin og trú-
mennskan.
Þá vil ég muna þig hlæjandi eins
og þegar þú sagðir frá því, að spáð
hefði verið fyrir þér að þú mundir
verða hundrað ára, og börnin ættu
að verða eins og sandur á sjáv-
arströnd. Hver veit nema fjöldi
barnanna eigi eftir að rætast. Og
aldurinn, það vantaði ekki nema
tíu ár – hvað er það af einni ævi?
Þar sem ég var yngstur af krökk-
unum naut ég þess, að fá að fara
með í alls konar ferðalög með ykk-
ur pabba og svo seinna með þér.
Sumrin í Valhöll á Þingvöllum
voru engu lík. Aldrei minna en
vika í senn og við nokkrir strákar
áttum staðinn. Pabbarnir í veiði-
túrum en mömmurnar stundum
hálf áhyggjufullar, því við vorum á
bátunum frá morgni til kvölds.
Seinna tóku við alvöru ferðalög
með Árnesingunum og þá m.a. til
Norðurlandanna. Minnisstæðast er
þó ferðalag í Landmannalaugar.
Sumt fólkið var nokkuð roskið og
mátti á tímabili vart sjá hvernig
fjallgangan, sem farið var í ætlaði
að enda. En samheldnin og áræðn-
in hjá þessu fólki, sem fæst hafði
vanist fjalllendi var ótrúleg. Þá
varst þú mamma komin af léttasta
skeiðinu, en stóðst þig samt ótrú-
lega vel og kláraðir gönguna eins
og hinir. Í mörg ár á eftir var ver-
ið að biðja þig fyrir kveðjur til mín
með þeim orðum: „Að ekki veit ég
hvernig þetta hefði endað, ef hann
Helgi sonur þinn hefði ekki verið
með okkur“. Ég man alltaf hvað ég
var stirður eftir hlaupin upp og
niður að aðstoða fólkið, og mikið
var stjanað við mig um kvöldið, og
aldrei hef ég legið eins lengi í
laugunum og í þessu ferðalagi.
Já, það er margs að minnast,
þegar litið er til baka og eitt er
víst, að sá sem verður gamall,
safnar sér heilum forða af lífs-
reynslu – og það er gert með ýms-
um hætti.
Þegar við hættum svo að fara
saman í ferðalögin skiptir þú bara
um gír. Þú komst í heimsókn og
dvaldir oft löngum hjá okkur.
Fyrst komstu í heimsókn til Nor-
egs þar sem ég var í námi. Man ég
hvað þér þótti þetta skemmtileg
ferð, og hafðir þú dótturdóttur og
nöfnu þína með þér til fulltingis.
Nokkrum árum seinna varstu svo
að koma ein til Danmerkur til okk-
ar. Minntist þú svo oft á það hvar
þú hafðir verið á gangi með Sigfús
Helga í vagni eða kerru. Ferðalög-
um þínum fækkaði ekkert þó ald-
urinn færðist yfir. Þú komst mörg-
um sinnum norður til Akureyrar,
og þar varstu aftur með vagn og
kerru og nú með nafna þinn. Þá
minnist ég allra ferðanna þinna út
í Hrísey, þar sem þú undir þér í
bláberjabrekkunum austur á ey.
Þú gafst þér þó tíma til þess að
líta upp, er ég benti þér yfir á
Látraströnd og sagði þér frá hinni
horfnu byggð og raunum fólksins
sem bjó þar. Þá minnist ég þess
hve þið Alda í Holti náðu vel sam-
an. Hún er farin yfir móðuna
miklu fyrir nokkrum árum. Það
voru ein áramót sem skildu ykkur
að í aldri. Nú er ég viss um að þið
eruð spá í heklaða dúka og alls
konar útsaum, en það var ykkur
sameiginlegt – óbilandi áhugi á
hannyrðum.
Hún var stutt dvölin þín í Víði-
hlíð, en við viljum þakka hjúkr-
unarfólkinu þar innilega, einnig
starfsfólki hjá Dagdvöl aldraðra í
Keflavík, og allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og vináttu.
Guð blessi minningu þína.
Helgi Sigfússon.
INGIBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
Hugheilar þakkir fyrir samúð, vináttu og kær-
leika sem okkur hefur verið sýndur, við lát
elskulegs sonar okkar, sambýlismanns, föður
og barnabarns,
KÁRA ÞÓRIS KÁRASONAR
múrara.
Þórunn Káradóttir Hvasshovd, Stein Hvasshovd,
Snædís Róbertsdóttir,
Alexander Máni, Alexander,
Sigursteinn Snær, Aþena Sól,
Anna J. Eiríksdóttir, Kári Þórir Kárason.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.