Morgunblaðið - 13.12.2002, Blaðsíða 56

ALDARMINNING
56 FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Gunnlaug Briem
fæddist á Staðarstað á
Snæfellsnesi 13. des-
ember 1902, annað
barn hjónanna séra
Vilhjálms og Stein-
unnar Briem. Eldri
bróðir hennar var
Eggert Vilhjálmur,
vélfræðingur, en yngri
systir Unnur, mynd-
listarmaður og teikni-
kennari. Gunnlaug
fluttist á tíunda ári
með foreldrum sínum
til Reykjavíkur, lauk
prófi frá Verzlunar-
skólanum 1919. Hún hleypti heim-
draganum 1921 með dvöl í Portúgal, á
heimili Grimaldis greifa og konu hans
Þuríðar Þorbjarnadóttur. Þaðan fór
hún til Kaupmannahafnar, og lærði
hattasaum. Eftir það dvaldist hún í
Englandi og nam ensku og frönsku.
Gunnlaug starfaði á Póstmálaskrif-
stofunni til 1933.
Gunnlaug var mikill fagurkeri, list-
elsk tízkudama og afar glæsileg kona.
Áhuginn á fatnaði og tízku, dró
hana til sín. Hún stofnaði Hattabúð
og hattasaumastofu, í miðri heims-
kreppunni og fékk húsnæði fyrir
hana á annarri hæð í Austurstræti 14,
þar sem verzlunin „Hjá Báru“ var til
húsa í mörg ár.
Gunnlaug fór á hverju ári til út-
landa til innkaupa, og komst í góð við-
skiptasambönd, aðallega í Þýzka-
landi. Viðskipti við Gyðinga reyndust
hagstæðust, þótt þeir vildu fá mikið
fyrir sinn snúð, enda reyndust þeir
traustir, nákvæmir og heiðarlegir.
Smám saman varð hún vör við að nýir
menn höfðu tekið við rekstrinum, og
þegar hún spurðist fyrir um fyrri eig-
endur varð fátt um svör. Nýju „eig-
endurnir“ kunnu heldur ekki til
verka.
Hattabúðina seldi hún í byrjun
heimstyrjaldarinnar síðari, bæði
vegna þess að aðdrættir
voru orðnir erfiðir, en
ekki síður vegna þess að
þriðja barn hennar var á
leiðinni. Fjórða barnið
bættist við ári síðar. Frá
1924 hafði hún starfað
sem bókari í Söfnunar-
sjóði Íslands, við hlið Vil-
hjálms föður síns, sem
tók við sjóðnum af stofn-
andanum, Eiríki Briem.
Alþingi kaus Gunn-
laugu forstjóra Söfnun-
arsjóðsins 1956, og
gegndi hún því starfi til
dauðadags 19. júní 1970.
Hún má með nokkrum rétti kallast
fyrsti kvenbankastjóri landsins. Þótt
Söfnunarsjóðurinn væri ekki fullgild-
ur banki, var hann um margt sérstök
peningastofnun. Um hann giltu sér-
stök lög, sem meðal annars fólu í sér,
að Alþingi skyldi kjósa forstjóra
hans.
Gunnlaug gekk ung til liðs við
kvenfélagið Hringinn, og tók þátt í
ótal leiksýningum og öðrum uppá-
komum til fjáröflunar. Hún var í fjár-
öflunarnefnd félagsins og sat fyrir
hönd Hringsins í byggingarnefnd
Landspítalans frá 1955, eftir að
ákveðið var að Barnaspítalinn yrði í
nýbyggingu spítalans á Landspítala-
lóðinni.
Eiginmaður Gunnlaugar var
Bjarni Guðmundsson, blaðafulltrúi,
deildarstjóri í Utanríkisráðuneytinu
og revíu-höfundur. Börnin urðu fjög-
ur, þrjár dætur, Kristín, deildar-
stjóri, Hildur, fréttamaður og Stein-
unn (Steina Vasulka) myndlistar-
maður. Sonurinn Gunnlaugur Bjarni
fórst í dráttarvélarslysi tólf ára.
Gunnlaug lézt sem fyrr segir 19. júní
1970, aðeins 67 að aldri og Bjarni
maður hennar fimm árum síðar, 28.
janúar 1975.
Hildur Bjarnadóttir,
Kristín Bjarnadóttir.
GUNNLAUG
BRIEM
✝ Jónas Jónassonfæddist á Völlum
á Kjalarnesi 26. jan-
úar 192. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
5. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðrún Jósepsdótt-
ir, f. á Uppsölum í
Flóa í Hraungerðis-
hreppi 11. septem-
ber 1887, d. í Reykja-
vík 4. október 1962,
og Jónas Sigurðsson
bóndi og oddviti á
Völlum á Kjalarnesi, f. í Saltvík á
Kjalarnesi 27. júlí 1861, d. á Völl-
um 25. maí 1921. Guðrún var
seinni kona Jónasar, en áður var
hann kvæntur Helgu Erlendsdótt-
ur. Jónas átti þrjá bræður, sem all-
ir eru látnir. Hálfbróðir hans var
Magnús Jónasson, f. 11. apríl 1888,
d. 10. janúar 1971, bóndi á Völlum.
Albræður hans voru Helgi Jónas-
son, f. 31. ágúst 1915, d. 15. sept-
ember 1997, og Guðmundur Jón-
asson, f. 16. júní 1917, d. 13.
Jónas dótturina Báru Steinunni. 2)
Málfríður, f. 11. nóvember 1946, d.
28. apríl 1947. 3) Björn, jarðfræð-
ingur og framkvæmdastjóri hjá
Varahlutaversluninni Kistufelli, f.
30. mars 1948, kvæntist Þórunni
Ingu Jónatansdóttur sérkennara,
þau skildu. Börn: Jón Þór, Björn, f.
2. mars 1976, d. 6. júlí 1999, Jó-
hanna Kristín í sambúð með Þóri
Ingþórssyni og eiga þau dótturina
Þórunni Jóhönnu.
4) Arnfríður bókasafnsfræðing-
ur, f. 18. nóvember 1953, giftist
Einari Hrafnkeli Haraldssyni, raf-
magnsverkfræðingi, þau skildu.
Sonur þeirra er Arngrímur, f. 18.
maí 1981.
Jónas ólst upp á Völlum til 12
ára aldurs, en þá brá Guðrún móð-
ir hans búi og flutti til Reykjavíkur
með sonum sínum, sem fóru til
náms og starfa. Jónas lagði stund á
nám í Gagnfræðaskóla Ingimars
og Verslunarskóla Íslands áður en
hann hóf verslunarstörf. Lengst af
starfaði hann sem verslunarstjóri
hjá bíla- og varahlutaversluninni
Stilli, þar til að þeir bræður, Jónas
og Guðmundur, stofnsettu eigið
fyrirtæki, Vélaverkstæðið Kistu-
fell, árið 1952. Jónas starfaði þar
meðan heilsan entist.
Útför Jónasar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
nóvember 1995. Eftir-
lifandi eiginkona Jón-
asar er Jóhanna
Björnsdóttir, f. 2.
mars 1923. Foreldrar
hennar voru hjónin
Björn Björnsson,
kaupmaður á Nes-
kaupstað, f. 8. maí
1889, d. 24. desember
1977, og Katrín Mál-
fríður Arngrímsdótt-
ir, f. 22. desember
1884, d. 1. september
1964. Jónas og Jó-
hanna giftu sig 7.
ágúst 1943 og héldu
heimili sitt alla tíð í Reykjavík.
Þeim varð fjögurra barna auðið: 1)
Jónas, húsgagnasmiður og starfs-
maður Fasteignastofu Reykjavík-
urborgar, f. 26. janaúar 1944,
kvæntur Báru Sigfúsdóttur,
starfsmanni á gæsluvelli. Börn
þeirra eru Katrín, sambýlismaður
Guðmundur Ó. Guðmundsson og
eiga þau börnin Guðmund, Arnór
og Karen, og Jónas, kvæntur
Kristrúnu Sævarsdóttur, og eiga
þau Júlíu Kristíne. Áður eignaðist
Jónas fæddist á Völlum á Kjalar-
nesi. Sama ár og hann fæddist lést
faðir hans, Jónas Sigurðsson, og var
sá stutti skírður í höfuð föður síns við
útför hans. Guðrún, móðir Jónasar,
hélt búskapnum áfram eftir fráfall
manns síns, í félagi við Magnús, hálf-
bróður hans. Þar ólst Jónas upp
ásamt bræðrum sínum, Helga og
Guðmundi. Magnús, hálfbróðir
þeirra, reyndist þeim sem fósturfaðir
og stóri bróðir á meðan þeir voru ung-
ir drengir á Völlum og það samband
hélst alla tíð.
Árið 1933, þegar Jónas var 12 ára,
flutti móðir þeirra ásamt sonum sín-
um til Reykjavíkur. Að lokinni skóla-
göngu starfaði hann sem verslunar-
maður, lengst af sem verslunarstjóri
hjá Stilli, sem flutti inn bifreiðavara-
hluti og jeppabifreiðar. Árið 1952
stofnuðu þeir bræður, Jónas og Guð-
mundur, fyrirtækið Kistufell, oftast
nefnt Vélaverkstæðið Kistufell, sem
þeir starfræktu í 40 ár. Þeir nefndu
fyrirtækið eftir bæjarfjallinu heima á
Völlum, en sá staður var þeim ávallt
afar kær.
Faðir minn hafði alla tíð mikinn
áhuga að ferðast um landið. Um ára-
bil fór hann ásamt ferðafélögum
sínum í „Minnsta ferðafélaginu“ í
haustferðir upp á hálendið. Farar-
skjótarnir voru „Willys-jeppar“, sem
landinn hafði kynnst á stríðsárunum
við komu Bandaríkjahers. Á þessum
árum vann hann hjá Stilli, sem flutti
þá inn til landsins. Faðir minn kunni
því allvel skil á slíkum farartækjum
og átti lengi vel jeppa af þessari gerð.
Þeir ferðafélagarnir fóru á þessum
árum oft ótroðnar slóðir. Haustferðin
1950 varð þeim félögum eftirminni-
leg. Hefðbundin haustferð breyttisti í
björgunarleiðangur og þeir ásamt
ferðahópi frá Akureyri tóku þátt í að
bjarga áhöfn flugvélarinnar Geysis,
sem hafði brotlent á Bárðarbungu.
Heimkoman dróst vegna þessara at-
burða og var móðir mín orðin uggandi
að heyra ekkert frá föður mínum og
ferðafélögum hans. Á þessum árum
var fjarskiptabúnaður ófullkominn og
bilanagjarn og ekki eins auðvelt og í
dag, að láta vita af ferðum sínum.
Til margra ára fóru foreldrar mínir
með okkur systkinin á hverju sumri í
ferðalög innanlands. Í hlut föður míns
kom að bera ábyrgð á farartækinu og
viðleguútbúnaðinum. Útsjónarsemi
hans og fyrirhyggja komu sér vel í
þessum ferðum, því okkur var aldrei
neitt að vanbúnaði og fórum allra
okkar ferða. Á kvöldin var notalegt að
skríða í tjaldið, sem hann var búinn að
útbúa fyrir nóttina með tiltækum
ráðum, svo ekki væsti um okkur
mömmu og systkini mín. Eitt sinn
vorum við að sumarlagi á leið um
Fagradal, á milli Egilsstaða og Reyð-
arfjarðar, þegar byrjar að snjóa og
það nokkuð mikið. Undir bílnum voru
venjuleg sumardekk og ekki árenni-
legt að halda áfram. Eins og venju-
lega hafði faðir minn gert ráð fyrir
hinu óvænta og dró fram keðjur og
setti undir bílinn og yfir Fagradalinn
fórum við.
Faðir minn var ungur að árum,
þegar hann gerðist félagi í Ármanni,
og stundaði leikfimi og sund fram eft-
ir aldri sér til heilsubótar.
Þegar foreldrar mínir komust á
miðjan aldur hófust þau handa við að
reisa sumarbústað í landi Valla á
Kjalarnesi undir hlíðum Kistufells.
Þar eyddi faðir minn tómstundum
sínum og frítíma. Þar undi hann hag
sínum vel og þangað komu oft á tíðum
nánasta fjölskylda hans, ættingjar og
vinir. Með barnabörnunum átti hann
góðar samverustundir í „sveitinni“,
sem verða þeim kærar í minningunni
um afa.
Síðustu árin voru honum erfið
vegna heilsuleysis. Hann tók því með
æðruleysi eins og honum var líkt.
Fjölskyldan studdi hann og var
mamma þar sér á báti. Hún heimsótti
hann daglega, þegar svo var komið að
hann þurfti að dvelja á sjúkrahúsi og
síðan á hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
þar sem hann naut hinnar bestu að-
hlynningar.
Pabbi var einstaklega umhyggju-
samur, góðgjarn, hlýr og ljúfur fjöl-
skyldufaðir. Ég þakka honum fyrir
allar samverustundirnar.
Blessuð sé minning hans.
Björn Jónasson.
Vertu nú Jesú minn, hjá mér,
myrkur nætur því komið er.
Eg fel í þína umsjón nú
allt hvað mér hefir lánað þú.
Líkama, sál og lífið mitt
legg eg í dýrðarvaldið þitt.
En þegar lífsins dagur dvín,
Drottinn, þá leið mig heim til þín.
(Jóhannes Bæringsson.)
Elsku, hjartans afi minn. Nú ertu
horfinn, en eftir stendur minningin
um góðan afa sem var óafmáanlegur
hluti af lífi mínu allt frá því að ég fyrst
man eftir mér.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég minnast afa míns sem var allt í
senn: Hlýr, hógvær, einstaklega
barngóður og óvenjulegt ljúfmenni.
Það andaði ávallt góðu frá honum,
hann var vinur vina sinna og hafði
sérstakan og skemmtilegan húmor.
Hann var mikill náttúruunnandi,
hafði mestan áhuga á því að vera úti í
náttúrunni með ömmu minni Jó-
hönnu, börnum þeirra og afkomend-
um. Ég man svo vel hversu hann var
léttur og kátur þegar öll fjölskyldan
var samankomin á Völlum við rætur
Kistufells þar sem hann var fæddur
og uppalinn. Annað áhugamál hans
voru bílar. Þar féll saman áhugi og
ævistarf, en afi rak fyrirtækið Kistu-
fell ásamt fjölskyldu sinni í fjörutíu
ár.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Megi englarnir gæta þín þangað til
að við hittumst heil aftur.
Þess óskar þín sonardóttir
Jóhanna Kristín.
Ég kynntist Jónasi fyrir meira en
aldarfjórðungi og kom hann mér
ávallt fyrir sjónir sem afar heilsteypt-
ur og ljúfur maður. Hann var alla tíð
mikill fjölskyldumaður, hugsaði vel
um sína nánustu og hafði hagsmuni
þeirra ætíð að leiðarljósi. Ævinlega
hafði hann áhuga á því, sem aðrir
voru að gera, og fylgdist grannt með
afkomendum sínum, ættingjum og
venslafólki. Bjó ég um tíma á afar
notalegu heimili þeirra hjóna Jónasar
og Jóhönnu Björnsdóttur.
Árum saman ferðaðist Jónas í hópi,
sem ók á jeppum um landið, bæði á
hinu hefðbundna vegakerfi og einnig
um ótroðnar slóðir á hálendinu. Með
ærinni fyrirhöfn voru lagðar slóðir,
sem ferðalangar nútímans þeysa um
án þess að gera sér nokkra grein fyrir
átökum brautryðjendanna eða þeim
mun sem er á jeppum um miðja síð-
ustu öld og fjallajeppum í byrjun 21.
aldar. Ég ferðaðist mikið eftir að ég
kynntist Jónasi, bæði gangandi og ak-
andi. Þegar komið var til baka úr
ferðum spurði hann af áhuga um
hvert hefði verið farið og ekki síst um
ýmsa erfiða vegarkafla sem hann
hafði farið um í upphafi bílaaldar á
hálendinu. Einnig fékk ég veður-
spána oft í veganesti, sérstaklega ef
búast mátti við misjöfnu veðri.
Oft er talað um að sérhver eigi sér
sína góðu daga á ákveðnu skeiði lífs-
ins. Þegar Jónas sagði frá lífi sínu var
ekki annað að merkja en að hans dag-
ar hefðu allir verið góðir. Hann sá
alltaf bjartar hliðar tilverunnar og
hélt ró sinni og jafnlyndi á hverju sem
gekk. Heilsu Jónasar hrakaði á síð-
ustu árum en þrátt fyrir það var hann
alltaf jafn hlýr og notalegt að vera
samvistum við hann.
Ég votta Jóhönnu og fjölskyldu
hennar samúð mína.
Blessuð sé minning Jónasar Jón-
assonar.
Einar Hrafnkell Haraldsson.
JÓNAS
JÓNASSON
Lokað
verður í dag, föstudaginn 13. desember frá kl. 13—15, vegna
jarðarfarar SIGURÐAR INGÓLFSSONAR.
Sendibílastöðin Þröstur ehf.,
Síðumúla 10.
Lokað
verður vegna jarðarfarar JÓNASAR JÓNASSONAR föstudaginn
13. desember frá kl. 12.
Vélaverkstæðið Kistufell ehf.,
Tangarhöfða 13.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlut-
tekningu og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar og móður,
GYÐU ÓLAFSDÓTTUR,
Fellsmúla 9.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deilda A-7 og
hágæslu B-7 fyrir einstaka umönnun, tillitssemi
og hlýhug.
Fyrir hönd aðstandenda,
Halldór Kjartansson,
Guðrún Pétursdóttir.
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu mér og
börnum okkar samúð og hlýhug við fráfall
eiginmanns míns og föður okkar,
PÉTURS Á. THORSTEINSSONAR,
Austurbrún 4,
Reykjavík.
Hrefna J. Thorsteinsson
og börn.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina