Morgunblaðið - 18.09.2003, Síða 45

Morgunblaðið - 18.09.2003, Síða 45
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2003 45 andlitum samferðafólks. Smá stríðin en allt saman í græskulausu gamni. Hún átti svo gott með að sjá spaugi- legu hliðarnar á tilverunni og þegar þannig lá á henni þá brosti allt andlit hennar. Hún var ljóð- og tónelsk og hafði ánægju af því þegar Þorsteinn frændi hennar fór með ljóð eftir sig eða lék á flygilinn góða. Það vakti til- hlökkun hennar í sumar að draum- urinn um útgáfu á ljóðum föður henn- ar var að rætast en skömmu fyrir andlátið fékk hún að handleika fyrstu eintök ljóðabókarinnar. Er Dúna fyllti áttunda áratuginn var ort til hennar: Áttatíu ára slóð áttu farna núna sama æsku gleðiglóð geislar af þér Dúna. Þú hefur margra þrautir leyst með þolinmæði og gleði enda jafnan á þig treyst ef eitthvað mikið skeði. Liðnu árin þakka ég þér þau voru okkur gróði. Allt það besta átt frá mér, í orði, og kveðnu ljóði. (Guðrún Valdimarsdóttir.) Með þessum fátæklegu orðum kveð ég kæra frænku og þakka henni allt sem hún veitti mér og mínum. Börnum, barnabörnum og ættingjum öllum sendi ég samúðarkveðjur. Trausti Þorsteinsson. Það er ekki langt síðan ég þeysti á vespunni minn niður Nýbýlaveginn og varð hugsað til Dúnu og torfunnar. Þegar ég var hvað tíðastur gestur á Birkigrundinni mátti sjá glitta í húsið frá Nýbýlaveginum en í dag hafa trén vaxið svo mikið að það er ekki lengur hægt og það sést í raun best á trján- um hve tíminn hefur liðið. Það var fyrir fjórtán árum að ég kom fyrst á Birkigrundina og þá var ég skít- hrædd við Dúnu og vildi helst sleppa út úr húsi án þess að hitta hana. En Dúna var nú ekki á því, hún vildi fá að kynnast þessari stelpu sem barna- barn hennar var að leggja lag sitt við og var iðulega vöknuð á undan okkur og ef hún var ekki komin fram í eld- hús, þar sem hún var búin að taka til einhvern morgunmat, þá greip hún mann alltaf í forstofunni þar sem maður var að laumast út og lét mann roðna og blána. Eftir nokkrar heim- sóknir á Birkigrundina dvínaði hræðsla mín við Dúnu enda kom í ljós að hún var algjörlega ástæðulaus því ljúfari konu er erfitt að finna. Ef það var eitthvað sem Dúna gat gert fyrir mann þá var hún boðin og búin til þess og gerði oft mun meira en hún var beðin um. Þannig man ég til dæmis eftir því að þegar við Loftur vorum að byrja að skjóta okkur sam- an þá gleymdi ég einhverjum flíkum á Birkigrundinni – örugglega viljandi til þess að hafa afsökun fyrir því að koma aftur í heimsókn – en þegar ég kom að sækja fötin var Dúna bæði búin að þvo þau og strauja. Þannig var Dúna, hugsaði fyrir öllu og vildi allt fyrir okkur gera og fannst okkur unglingunum oft nóg um afskipta- semina. Ekki lét hún okkur heldur komast upp með það að sofa út á morgnana, hún var með stunda- skrána á hreinu og vissi hvenær það var mál að vakna og linnti ekki látum fyrr en við dröttuðumst í skólann. Þetta kann maður allt vel að meta í dag þótt við höfum líklega þá oft verið með ólund við hana. Það er orðið langt síðan ég hef drukkið kaffi hjá Dúnu eða kíkt í fata- skáp hennar, sem hún lánaði mér og ungu stelpunum í ættinni oft eitthvað úr. Mér eru þó orð hennar minnis- stæð þegar við Loftur slitum sam- vistum en þá kom ég til Dúnu til að kveðja hana. Dúna var nú ekki á því að kveðja mig og sagði ég gæti sko vel haft áfram samband við hana þótt leiðir okkar Lofts lægju ekki lengur saman, – en auðvitað hlýddi ég því ekki og það er langt síðan ég hef kom- ið á Birkigrundina, þar sem mér var alltaf tekið eins og einni af fjölskyld- unni. Um leið og ég þakka þessari ljúfu kjarnakonu góð kynni sendi ég fjöl- skyldunni mínar innilegustu samúð- arkveðjur. Snæfríður Ingadóttir. Ég strauk Dúnu frænku um fallega silfurgráa hárið hennar um daginn. Það streymdu fram minningar um allar góðu stundirnar sem við höfum átt saman allt frá barnæskuleikjum í stóra garðinum hennar til búsetu á háaloftinu. Eitt sinn sagði Dúna mér söguna af ástinni sinni sem hún geymdi alltaf í hjarta sér. Það var sorglegt en um leið fallegt að heyra hana tala um hann Loft sinn sem hún missti ung. Ég skildi sögu hennar og fjölskyldunnar betur og dáðist jafn- framt að henni að koma þremur son- um sínum vel til manns. Myndin sem ég mun alltaf geyma af Dúnu verður af stóru brosi og stoltri konu sem skilaði hjartahlýjunni til afkomenda og ættingja alla sína ævi. Einar Á.E. Sæmundsen. Í yndislegum gróðurlundi í Foss- vogsdalnum bjó Guðrún Einarsdóttir með fjölskyldu sinni. Sem ungur drengur kynntist ég þessari bros- mildu, fallegu og góðu konu, og á margar minningar um gleðistundir á heimili hennar. Með hlýjunni, sem frá henni streymdi, hlúði hún að öllu sem lifði í nálægð hennar og þrátt fyrir ástvinamissi og mótlæti hafði kjarkur hennar og gleði ávallt betur í lífsbar- áttunni. Á heimili hennar loguðu eldar landverndar- og skógræktarhug- sjóna. Sambýli manna og náttúru var henni og fólkinu hennar einkar hug- leikið. Mikilvægi þess að tengja borg- arlíf og útiveru í náttúrunni var eitt af mörgum baráttumálum hennar, sem markaði spor í lífi samferðamanna. Árið 1973 stóð til að malbika yfir Fossvogsdalinn. Frá heimili Guðrún- ar var þá skipulögð herferð til að bjarga dalnum græna. Nú reyndi á hvort fræin sem sáð hafði verið hefðu fest rætur í huga manna. Dalnum var bjargað og þess vegna eigum við nú aðgengi úr öllum áttum í Heiðmörk- ina, lunga Reykjavíkursvæðisins. Líf Guðrúnar var samofið sögu skógræktar á Íslandi. Faðir hennar og bróðir voru frömuðir í skógrækt og elsti sonur hennar núverandi skógræktarstjóri. Guðrún upplifði bestu ár skógræktar á Íslandi. Eftir mikla gróðursæld kveður Guðrún Einarsdóttir og er til moldar borin þegar trén fella lauf. Ég og fjölskylda mín vottum Jóni, Einari, Yngva og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu samúð við andlát mætr- ar konu. Þórhannes Axelsson. Með örfáum fátæk- legum orðum kveð ég hinstu kveðju vinkonu mína Dagbjörtu Sigur- jónsdóttur eða Dæju eins og hún var alltaf kölluð. Það er aðeins rúmt ár síðan ég sá hana fyrst í matarboði hjá Guðmundi syni hennar. En árin og tíminn segja ekki allt hvað góð kynni varðar. Dæja var þeirrar einstöku gerðar að koma ávallt til dyranna eins og hún var klædd og taka öðrum eins og þeir voru af djúpstæðu fordómaleysi. Í samskiptum við hana þurfti enginn að setja sig í stellingar, aldur, ólíkar aðstæður og lífsviðhorf máðust út. Hún var manneskja sem mætti fólki á miðri leið. Þegar ég hugsa um Dæju þá dett- ur mér alltaf í hug setning sem dóttir mín, þá fimm ára, sagði eitt sinn er hún kom heim á harðahlaupum er við vorum nýflutt í nýtt hverfi og þekkt- um þar engan: „Mamma, mamma kallaði sú stutta: “Ég hef eignast vin- konu og hún er hundgömul.“ Vinátta þeirra varði meðan gamla konan lifði og varð dóttir mín ríkari af þeim kynnum. Á sama hátt er ég til muna ríkari af kynnum mínum við Dæju þótt þau yrðu ekki löng. Sannar manneskjur og mannvinir varðveita í sér barnið allt til enda. Að hinstu leiðarlokum þakka ég af einlægni góð og mannbætandi kynni af góðri konu sem kenndi mér á stuttum tíma meira en margir aðrir geta á heilli lífsleið. Elsku Guðmundur og aðrir ætt- ingjar og vinir. Ég votta ykkur af al- hug alla mína dýpstu samúð. DAGBJÖRT SIGURJÓNSDÓTTIR ✝ Dagbjört Sigur-jónsdóttir fædd- ist í Hafnarfirði 13. september 1920. Hún andaðist á Landspít- alanum í Fossvogi 9. september síðastlið- inn og var útför hennar gerð frá Hafnarfjarðarkirkju 17. september. Með virðingu fyrir merkri manneskju og mætri móður. Elísabet Ragnarsdóttir. Við jafnaðarmenn í Hafnarfirði kveðjum með þakklæti og virð- ingu, Dagbjörtu Sigur- jónsdóttur, sem lést hinn 9. september síðastlið- inn, tæplega 83 ára göm- ul. Með henni er genginn góður og gegn Hafnfirð- ingur, enda fædd í bæn- um sínum og bjó þar alla tíð. Dagbjört, eða Dæja, eins og hún var jafnan nefnd, var glæsileg kona, glaðlynd, félagslynd og skemmtileg. Var hrókur alls fagnaðar í góðum hópi. Því kynntumst við vel og nut- um til fullnustu flokksystkini hennar í Alþýðuflokknum og síðar Samfylk- ingunni, en hún var alla tíð afar virk í öllu flokksstarfi, ekki síst starfi Kvenfélags Alþýðuflokksins. Dæja var gift Guðlaugi Þórarins- syni, sem lést árið 1975, og var einn- ig ötull liðsmaður jafnaðarstefnunn- ar á sínum tíma. Þau settu svip á bæinn og eiga fjölmargir Hafnfirð- ingar góðar minningar af þeim hjón- um. Stórfjölskylda Dæju var og er fjölmenn og í Firðinum og lét vel til sín taka í bæjarlífinu. Synir þeirra hjóna og uppeldisdætur, barnabörn og afkomendur aðrir sjá á bak glæsi- legri og góðviljaðri konu sem vildi allt fyrir alla gera. Fyrir hönd okkar jafnaðarmanna sendi ég þeim öllum okkar innilegustu samúðarkveðjur. Dæja var einlægur jafnaðarmaður og um leið verkalýðssinni alla tíð. Hún var ævinlega boðin og búin að rétta hjálparhönd, ef þörf var á. Í flokksstarfi Alþýðuflokksins lét hún ekki sitt eftir liggja og var afskap- lega góður og virkur félagi. Fyrir það þökkum við flokksfélagar henn- ar af heilum hug, nú á kveðjustundu. Guð blessi minningu Dagbjartar Sigurjónsdóttur. Guðmundur Árni Stefánsson. Fitjum sem ung stúlka. Glaðværð og hamingja yfir því að fá að upp- lifa sveitina með frændfólkinu sínu eru mér ógleymanlegar stundir. Að horfa síðan úr fjarlægð á litla frænda sinn vaxa úr grasi og verða tilvonandi bóndi með fjölskyldu í sveitinni og halda áfram fyrri störf- um forfeðra okkar var yndisleg sjón. Sveitin okkar sem á allt undir því að ungt fólk taki við og haldi uppi því starfi sem þessi þjóð hefur meðal annars byggt afkomu sína á. Á vonarneista hefur verið slökkt í bili og erfitt að lýsa hvílík sorg ríkir í hjörtum okkar allra sem til þekkj- um. Ég og fjölskylda mín viljum votta Brynju, foreldrum, systkinum og öllum ættingjum dýpstu samúð okkar. Drífa frænka. Elsku frændi, það er svo sárt að vita til þess að þú skulir vera farinn frá okkur, kæri systursonur, með svona stuttum fyrirvara og í blóma lífsins. Hver gat ímyndað sér það þegar gangnamenn lögðu af stað á svona fallegum haustmorgni að maður ætti eftir að fá þessi hræði- legu tíðindi. Ég hélt í vonina um að eitthvað gott myndi fréttast þegar þyrlan væri komin á staðinn en raunin varð því miður önnur. Og eftir stöndum við og spyrjum hvert annað: Hvað kom eiginlega fyrir? Hvað olli þessu slysi? Það er svo sárt að vita það ekki. Það er höggv- ið stórt skarð í lítið samfélag. Já, bláköld staðreynd blasir við, augasteinninn hennar mömmu þinnar er farinn. Ég hugsaði strax til hennar, þið sem leituðuð alltaf hvort til annars þegar eitthvað bjátaði á, þú varst alltaf kominn um leið til hennar þegar hana vantaði hjálp þína. Það tók á að segja afa nafna þínum þessi sorglegu tíðindi, því hann hélt mikið upp á nafna sinn, þið voruð líkir á margan hátt, það var oft gert grín að því að þú hefðir fengið það með nafninu, þið voru nægjusamir, fámálir, hlédræg- ir og ekki má nú gleyma framsókn- arblóðinu. Það er svo stutt síðan þú stofn- aðir þitt yndislega heimili og þú sem varst svo duglegur að lagfæra og fegra húsið ykkar, ekki gat mað- ur ímyndað sér annað en þú fengir að njóta þess að vera lengur með þinni heittelskuðu og litla auga- steininum sem í vændum er. Þú sem varst orðinn svo spenntur að fara með henni í sónar. Ég veit það bara að þú hefðir orðið góður faðir, því barnbetri mann var varla hægt að finna. Þess vegna spyr maður: Af hverju þarf að taka svona mann frá okkur sem er í blóma lífsins og hefur ekki gert nokkrum manni mein og á alla framtíðina fyrir sér. Elsku Skúli, mikið er erfitt að sjá á eftir þér, með þitt fallega feimna bros. Ég veit að það verða erfiðir haustdagar hjá foreldrum þínum af því að þú varst þeim stoð og stytta í búskapnum enda varst þú búfræð- ingur að mennt. Það var þitt líf og yndi að stússast í sveitinni. Þú tókst þátt í sauðburðinum, fjárrún- ingi, skítmokstri, heyskapnum, fórst í leitir og eltist við fé á fjór- hjólinu þínu. Þetta gerðir þú allt á milli þess sem þú stundaðir þína vinnu. Þetta sýnir best hvað þú varst duglegur og orkumikill strák- ur, þú varst alltaf að. Eftir stend ég með yndislegar minningar um þig og þeim gleymi ég aldrei. Á svona sorgarstundu getur ver- ið gott að hugsa til sólargeislans sem í vændum er. Elsku Brynja, Jónína, Níels, Eva, Guðrún, Helga, Róbert og aðrir ættingjar og vinir, megi guð vera með ykkur öllum og veita ykkur styrk og huggun í sorginni. Guð geymi þig. Þín frænka, Elín Anna. Síðustu dagar hafa verið erfið- ustu dagarnir í mínu lífi og vonandi þarf ég aldrei að ganga í gegnum nokkuð þessu líkt aftur. Ég er enn ekki farin að skilja þetta allt saman og hversu ósanngjarnt þetta er, nú ertu farinn og kemur aldrei aftur. Ég er búin að þekkja þig alveg síð- an ég man eftir mér og ég er búin að vera að rifja upp lífið og ótrúleg- ustu atriði koma upp í huga mér. Ég man þegar við vorum í skóla, við vorum í sama bekk og þó þú hafir verið frekar feiminn að eðl- isfari þá var alltaf fjör í kringum þig. Þú varst alltaf að gera einhver prakkarastrik. Ég man þegar þú og Ísólfur voruð bestu vinir og voruð alltaf saman. Þegar Ísólfur var skotinn í vinkonu minni þá varst þú skotinn í mér og eins og strákar gera þegar þeir eru skotnir í ein- hverri stelpu þegar þeir eru 11 eða 12 ára þá voruð þið alltaf að stríða okkur. Ég man líka þegar við syst- ur vorum hjá frænkum okkar í Ás- landi, þá voru þær alltaf að stríða mér á því að við værum skotin hvort í öðru. Þær hringdu í þig fyr- ir mig og spurðu þig hvort þú vildir byrja með mér, við vorum saman í nokkra daga. Það er svo fyndið að hugsa um þetta. Þegar við vorum búin með grunnskólann fórum við sitt í hvora áttina að lifa lífinu. Hvern hefði grunað að meira en sex árum síðar hefði systir mín komið til mín og sagt mér að hún væri skotin í þér þar sem við vorum öll að vinna saman í sláturhúsinu. Hún þorði nú samt ekkert að gera og var búin að fylgjast með þér lengi áður en eitt- hvað gerðist. Og þar sem þið voruð bæði svo feimin þá varð að leiða ykkur saman og þegar ísinn var brotinn þá voruð þið óaðskiljanleg. Hverjum hefði dottið í hug að þið ættuð eftir að vera saman og Brynja hefði ekki getað valið sér betri mann. Þú gerðir hana svo hamingjusama. Þið fóruð að búa saman og fenguð ykkur hund, hann Pjakk og hana kisu litlu. Þegar þið svo keyptuð ykkur hús saman og gerðuð fínt þá áttuð þið alvöru heimili saman. Þið voruð búin að reyna lengi að eignast barn og þeg- ar það svo tókst þá var mikil gleði hér á bæ. Það var eins og þú breyttist eins og skot, passaðir kon- una þína eins og gull. Þú varðst líka eitthvað svo opnari við alla og varst farinn að tjá þig meira að segja, en þú varst nú vanur að vera bara þú. Þú varst löngu hættur að vera feimin við mig og mömmu og þú varst fyrir löngu orðinn einn af okkur. Við erum svo heppnar að hafa kynnst þér almennilega og þekkt þig eins og þú varst. Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa öllum í einu og öllu og í einum af mínum síðustu minningum um þig þá varstu ein- mitt að hjálpa mér. Kisinn minn hafði dáið og þú varst að hjálpa mér að jarða hann. Ég fékk að hafa hann í garðinum ykkar. Ég var svo að fara daginn eftir inn á sjúkrahús og hverjum hefði dottið í hug að þetta væri í síðasta sinn sem ég sæi þig. Ég gaf þér einn bjór og þú sagðir gangi þér vel á morgun. Ég þakkaði þér fyrir og sagði einfald- lega, sjáumst. Hefði ég vitað að þetta væri í síðasta sinn sem ég ætti eftir að sjá þig þá hefði ég nú faðmað þig að mér og sagt þér hvað mér þykir vænt um þig. Ég segi þér það þá bara núna að mér þykir óendanlega vænt um þig og þú varst besti mágur sem ég hefði get- að átt. Ég mun aldrei gleyma þér og ég veit að við eigum eftir að hitt- ast aftur seinna. Ég veit líka að þú ert hérna og fylgist með okkur og passar konuna þína og væntanlegt barn ykkar. Passaðu líka foreldra þína og systkini þín og litla frænda þinn. Guð geymi þig elsku Skúli minn og styrki fjölskyldu þína í þessari miklu sorg. Katrín Þóra. Mig langar að minnast Skúla frænda. Hvers vegna þurftir þú að fara svona fljótt frá okkur? Við Skúli unnum saman tvö sumur fyrir nokkrum árum, það var góður tími. Allt sem átti að gera var ekkert vandamál hjá honum, bara skella sér í það. Og síðan hefur Skúli hjálpað mér vor og haust, síðast fyrir þremur vikum. Þá grunaði mig ekki að þetta væri í síðasta sinn sem við ynnum saman. Hafðu þökk fyrir allt og allt og blessuð sé minning þín, elsku Skúli. Gunnar.  Fleiri minningargreinar um Skúla Má Níelsson bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Sími 562 0200 Erfisdrykkjur

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.