Morgunblaðið - 28.11.2003, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. NÓVEMBER 2003 47
✝ Áróra Sigur-geirsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 15. maí
1943. Hún lést á
sjúkrahúsi í Stras-
bourg í Frakklandi
13. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Ása Lilja
Arnórsdóttir, f. 1917,
og Sigurgeir Einars-
son verzlunarmaður,
f. 1913, d. 1988. Fóst-
urfaðir Áróru er
Sveinn Mýrdal Guð-
mundsson trésmíða-
meistari, f. 1924.
Fósturbróðir er Sveinn Reynir
Sveinsson, f. 1960.
Eftirlifandi eiginmaður Áróru
er Hörður H. Bjarnason sendi-
herra Íslands í Strasbourg, f. 20.
febrúar 1944. Börn þeirra eru:
Sigríður Ása flugfreyja, f. 12..
febrúar1963, eiginmaður hennar
er Þröstur Hjartarson, starfsmað-
ur Kynnisferða, f. 1965, börn
þeirra eru Arnór Sigurgeir, f.
1989, og Áróra Lilja, f. 2000;
Bjarni Einar, viðskiptafræðingur í
Bandaríkjunum, f. 12. apríl 1971,
eiginkona hans er
Ebru Günaydin
tölvufræðingur, f.
1971, sonur þeirra er
Stefán Mesut, f.
2002; og Katla Guð-
rún líffræðingur, f.
29. desember 1976.
Áróra útskrifaðist
frá Verslunarskóla
Íslands árið 1962.
Hún starfaði hjá
Póst- og símamála-
stjóra og Ríkisút-
varpinu á árunum
1962–1966, hjá Loft-
leiðum 1966–1968 og
Flugleiðum 1974–1976. Þá starfaði
hún við Macalester-háskóla í
Minnesota árin 1968–1971 og við
Kvikmyndasjóð 1994–1995. Hún
bjó með eiginmanni sínum og
börnum í Stokkhólmi árín 1977–
1980, Brussel 1980–1984, Wash-
ington D.C. 1984–1989, og síðar
sem sendiherrafrú í Stokkhólmi
1996–2001 og hjá Evrópuráðinu í
Strasbourg frá 2001 til dauðadags.
Áróra verður jarðsungin frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Til mömmu.
Nú sit ég hérna’ er sólin skín
og sál mín full af trega,
leitar hljóðum hug til þín,
sem hvarfst svo skyndilega.
Þú fylltir líf mitt ást og yl,
svo aldrei bar á skugga.
Hvort á nú lífið ekkert til,
sem auma sál má hugga?
Myndin þín hún máist ei
mér úr hug né hjarta.
Hún á þar sæti uns ég dey
og auðgar lífið bjarta.
(Ágúst Böðvarsson.)
Nei! – Dáin ert þú ekki,
þótt okkur horfin sért,
þú frá oss burtu flogin
til fegri heima ert.
Þig sjálfa heyri’ ég segja:
„Nú samgleðjist mér öll,
því ég hefi fengið frelsið
og fluttst í bjarta höll“.
(Ágúst Böðvarsson.)
Blessuð sé minning hennar.
Sigga, Bjarni og Katla.
„Þungt er að deyja, skelfilega
þungt, meðan hjartað er ennþá
ungt“, sagði danska skáldið H. C.
Andersen einu sinni. Þessari setn-
ingu skaut upp í huga mér þegar
sorgarfregn barst frá Strassborg í
Frakklandi um að Áróra mágkona
mín hefði lotið í lægra haldi fyrir ill-
kynja sjúkdómi og kvatt þetta líf,
langt um aldur fram. Í huga og
hjarta var Róró, eins og hún var oft-
ast kölluð, of ung til að halda til ann-
ars heims. Hjarta hennar var alltof
ungt.
Þær eru margar og ljúfar minn-
ingarnar sem við fjölskyldan eigum
til um Róró eftir áratuga samskipti
og fjölskyldutengsl. Samfundir á
seinni árum voru færri en hér í eina
tíð, sökum þess að hún fylgdi eign-
manni sínum, Herði H. Bjarnasyni,
til margra landa, bæði vegna náms
og starfa hans í utanríkisþjónustu
Íslands. Brottkall þess sem öllu ræð-
ur í lífi okkar kom í Strassborg, þar
sem Hörður bróðir minn gegnir
stöðu sendiherra Íslands. Grimmd
sjúkdómsins var slík að Róró náði
ekki heim.
Róró var einstaklega skemmtileg
og glaðlynd kona; full af húmor og
kátínu og sá ætíð spaugilegu hlutina
í lífinu. Mest fannst henni gaman ef
smá prakkarastrik tókust vel. Þetta
var eiginleiki sem gerði nærveru við
hana ætíð skemmtilega og hress-
andi. Að eðlisfari var hún ljúf mann-
eskja sem sem öllum vildi vel og hún
var vinur vina sinna. Ekki vildi hún
láta mikið á sér bera heldur naut
samskipta við fámenna fjöskyldu og
þröngan hóp góðra vina. Róró var
góður fulltrúi Íslands hvar sem hún
fór og Íslandi unni hún heitt þrátt
fyrir langa fjarveru frá fósturjörð-
inni.
Nú drúpum við höfði í djúpri sorg,
en samtímis erum við þakklát fyrir
að hafa fengið tækifæri til þess að
kynnast og njóta samvistar með
henni.
Áslaug Svava, Hörður Hákon, Jón
Hákon og ég sendum bróður mínum
Herði, börnum þeirra Sigríði Ásu,
Bjarna Einari, Kötlu Guðrúnu, Ásu
móður hennar, Sveini uppeldisföður,
Reyni bróður hennar og fjölskyldu
hans, tengdabörnum og barnabörn-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur á sorgarstundu.
Með Áróru er genginn gegnheill
Íslendingur, sem verður sárt saknað
af ættingjum og vinum. Guð blessi
minningu mágkonu minnar.
Áslaug G. Harðardóttir.
Leiðir okkar lágu saman í skóla
fyrir rúmum fjörutíu árum. Við urð-
um strax vinkonur og ekki varð
ánægjan af kynnum okkar minni,
þegar við uppgötvuðum að við vorum
náskyldar. Vinátta okkar óx og Róró
var alla tíð ein mín besta vinkona.
Hún bjó langtímum saman erlend-
is með eiginmanni sínum og börnum
þeirra þremur. Alltaf tók hún jafnvel
á móti mér, þegar ég heimsótti hana,
hvar sem hún bjó og mér fannst ég
alltaf vera eins og heima hjá mér.
Hún var afskaplega fróð og vel lesin
kona og svo var hún ein myndarleg-
asta húsmóðir, sem ég hef kynnst.
Hún var falleg og góð, hæglát og dul
en um leið afskaplega kát og
skemmtileg. Það stafaði af henni í
senn glettni og kyrrð og það duldist
engum, sem kynntist henni, að þar
fór óvenjuleg kona.
Um hugann þjóta myndir, flestar
gleðilegar en aðrar síður, eins og
gengur. En sárust er myndin af
henni, kvalinni og þrotinni að kröft-
um vegna sjúkdómsins sem batt
enda á líf hennar svo skjótt.
Ég bið alla góða vætti að hugga þá
sem elskuðu hana og að halda í hönd
hennar síðustu sporin.
Bista.
Vináttan er gulls ígildi, en verður
samt aldrei metin til fjár. Að bindast
vináttuböndum á unga aldri er með
því dýrmætasta sem okkur hlotnast í
lífinu og ótímabær missir vinar er
sár. Þá er að minnst liðinna sam-
verustunda og harma að þær urðu
ekki fleiri.
Leiðir okkar Áróru vinkonu minn-
ar og skólasystur, sem kölluð var
Róró, lágu fyrst saman í Verzlunar-
skóla Íslands. Við vorum átta ung-
menni frá Siglufirði, sem komum til
höfuðborgarinnar til að setjast í 3.
bekk skólans, en framhaldsnám í
heimabyggðinni var ekki fyrir hendi.
Jafnmargir félagar sunnanlands
höfðu þá verið bekkjarfélagar um
tveggja vetra skeið og kynnst allvel.
Er mér einkum minnisstætt hve
okkur nýnemunum var vel tekið í
bekknum, og alla tíð síðan hefur ver-
ið kært með okkur, þótt samfund-
irnir hafi orðið strjálli.
Á æskuheimili Róróar á Rauðalæk
10 og seinna í Garðsenda 1 var öllum
vel tekið. Hjónin Ása og Sveinn
höfðu þá nýlega eignast soninn Svein
Reyni, sem var þeim gleðiefni. Þau
sýndu mér einstaka hjartahlýju, sem
er æskufólki mikils virði þegar
hleypt er heimdraganum.
Aldrei féll skuggi á vináttu okkar
Róróar, þótt við hittumst ekki reglu-
lega vegna búsetu hennar erlendis.
Við vinkonur hennar hlökkuðum allt-
af jafnmikið til að hitta Róró. Hún
var svo skemmtileg og leiftrandi
fyndin, hafði einstaka frásagnar-
hæfileika og tilsvör hennar eru
ógleymanleg. Frá þessari góðu vin-
konu stafaði ævinlega mikilli hlýju
og manni leið alltaf vel í návist henn-
ar.
Róró var gáfuð og afar glæsileg
kona, gædd miklum persónutöfrum,
en þeir hæfileikar komu að góðum
notum í öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur á lífsleiðinni.
Hún eignaðist mætan og góðan
mann, Hörð H. Bjarnason. Manni
sínum var hún góður lífsförunautur
og samfylgd þeirra var báðum gæfu-
spor.
Róró bjó yfir rósemi og festu og
hún var börnum sínum, þeim Sigríði
Ásu, Bjarna Einari og Kötlu Guð-
rúnu, umhyggjusöm og hlý móðir og
bera þau uppeldinu fagurt vitni.
Gleði hennar var mikil þegar barna-
börnin þrjú litu dagsins ljós og lét
hún sér annt um velferð þeirra.
Erfiðum sjúkdómi mætti hún með
æðruleysi og sálarstyrk og hélt reisn
sinni til hinstu stundar.
Ástvinum hennar öllum flyt ég
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning minnar góðu
vinkonu, Áróru Sigurgeirsdóttur.
Ólöf Þórey Haraldsdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
Áróru Sigurgeirsdóttur eru frá
löngu liðnum skólaárum. Fríður and-
litssvipur, bros hennar og fas vöktu
athygli mína. Hún skar sig að mér
fannst úr stórum hópi skólasystra
sökum fríðleika og framkomu allrar.
Þetta minningarbrot kemur mér nú í
huga þegar Áróra er nú kvödd hinstu
kveðju langt um aldur fram.
Kynni okkar Hebu og vinátta við
Áróru og Hörð hófst er þau komu til
starfa í utanríkisþjónustunni 1974 og
samvera með þeim í Washington á
árunum 1984–87 treysti þau bönd og
gæddi nýju innihaldi. Starf sendi-
manna á erlendri grundu krefst
margra góðra eðliskosta og Áróra og
Hörður voru samstiga í starfi sínu
hvarvetna sem þau fóru. Hlutverk
húsmóðurinnar erlendis er marg-
þættara en ella og þá ekki síst móð-
urhlutverkið sem er snar þáttur þess
að allt heila dæmið yfirleitt gangi
upp. Vegna náins samgangs fjöl-
skyldna okkar veit ég hversu góð
móðir Áróra var og hversu hún bjó
fjölskyldu sinni eitt það fallegasta
heimili sem ég hef séð. Smekkvísi
hennar og gestrisni var viðbrugðið
og þau hughrif sem hún vakti glöddu
alla sem henni kynntust. Hún var
góður vinur sem nú er sárt saknað.
Orð Matthíasar Jochumssonar
„Sú stund er góð er gamlir vinir finn-
ast“ koma í hugann. Við Heba áttum
slíka stund með Áróru og Herði á
vordögum í Washington, D.C. er þau
komu vestur um haf til að heimsækja
son sinn, tengdadóttur og nýfætt
barnabarn. Okkur bauð ekki í grun
að þessi fagnaðarfundur væri í síð-
asta skipti er við hittum Áróru. Frétt
um veikindi hennar og andlát var
okkur harmafregn. Við Heba og
börnin okkar vottum Herði og börn-
unum dýpstu samúð okkar.
Helgi Ágústsson.
Þegar vinir manns kveðja lífið á
besta aldri og eiga svo margt ógert
verður hverfulleiki þessa lífs æ aug-
ljósari. Kær vinkona mín hefur nú
orðið að lúta hörðum örlögum. Hún
hefur verið hrifin á brott frá öllu sem
henni var kærast, góðum eigin-
manni, börnum, barnabörnum, aldr-
aðri móður og öllum vinunum.
Leiðir okkar Áróru lágu saman í
sambandi við störf eiginmanna okk-
ar í utanríkisþjónustunni, fyrst við
sendiráðið í Stokkhólmi og síðar í
Washington, D.C. í þá daga var fá-
mennt í sendiráðum Íslands og góð
samvinna afar dýrmæt. Vináttan og
samvinnan í öllum þeim störfum sem
eiginkonur sendiráðsstarfsmanna
þurfa að annast varð okkur Áróru
bæði styrkur og gleðigjafi.
Áróra var einstaklega hlý og ljúf
kona sem ætíð hafði jákvæð áhrif á
nærstadda. Háttvísi og tillitssemi
var henni í blóð borin og glettnin,
sem var ríkur þáttur í skapgerð
hennar, gerði manni glatt í geði.
Þegar hin alvarlegu veikindi
dundu yfir sýndi hún fádæma kjark
og æðruleysi og var það efst í huga
að þótt hún væri fjarri ættjörðinni
væri hún í höndum ágætra lækna í
Strasbourg og gæti verið heima hjá
eiginmanni sínum og börnunum sem
öll hafa stutt hana og styrkt með
nærveru sinni. Dæturnar tvær, Sig-
ríður og Katla, sem eru búsettar hér
á landi fóru til Strasbourg og hafa
ekki vikið frá hlið móður sinnar.
Einkasonurinn Bjarni, sem býr í
Washington, D.C., kom þaðan með
konu sína og ungan son til þess að
takast á við erfiðleikana með fjöl-
skyldu sinni.
Allt of stuttri ævi yndislegrar
konu er nú lokið og okkur öllum sem
þekktum hana verður hún ógleym-
anleg. Við Ingvi og Bergljót dóttir
okkar minnumst allra samveru-
stundanna með þeim Herði og börn-
unum, bæði hér heima og erlendis,
þar sem ávallt ríkti gleði og gáski og
einlægt vinarþel.
Um undra-geim, í himinveldi háu,
nú hverfur sól og kveður jarðarglaum;
á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan straum.
(Benedikt Gröndal.)
Guð veiti ástvinum Áróru styrk í
sorg þeirra og söknuði.
Hólmfríður G. Jónsdóttir.
Skugga sló á daginn er fréttin
barst um andlát þitt, Róró frænka.
Bjarta og kankvísa brosið þitt var
slokknað og fallegu augun þín geisla
ekki lengur mót lífinu. Brosið þitt er
þó ekki með öllu horfið, það lifir
ennþá í huga mér, fjölskyldu þinnar
og allra þeirra mörgu, er þig þekktu.
Ljúfastar eru minningar mínar
um þig þegar ég bjó veturlangt hjá
þér, foreldrum þínum og ömmu okk-
ar á Snorrabrautinni. Þá var ég ung-
ur menntaskólastrákur frá Skagan-
um og þú ung stelpa full af fjöri og
kátínu.
Sérstaklega er mér minnisstæður
vetrardagur einn fagur. Það var
laugardagur, snjó hafði dyngt niður
um nóttina og þú vildir endilega fá
mig með þér út í bakgarðinn til þess
að búa til snjómann. Ég man ennþá
gleðihátra, rjóðar kinnar þínar og
æskuákefð er við dunduðum okkur
við gerð listaverksins okkar. Eins
man ég sorgartárin þín, þegar regnið
kom daginn eftir og máði burtu lista-
verkið okkar. Eins er með listaverk-
ið okkar og brosið þitt bjarta, það
deyr ekki meðan minningin um það
lifir. Þín verður sárt saknað, elsku
frænka, af öllum sem þig þekktu.
Kæru Ása og Sveinn, Reynir,
Hörður, Sigríður, Katla og Bjarni
minnist þess að af kaleik sorgarinnar
verða allir þeir sem lífinu lifa ein-
hvern tíma að bergja. Án dauða er
ekki líf. Munið einnig að Guð er með
okkur öllum í gleði og í sorg. Þegar
sorgin nístir sem mest, reynið að
muna þennan sannleik. Hallgrímur
Pétursson kvað í Passíusálmunum
um kaleik sorgarinnar:
Kvöl sína Jesús kallar
kaleik áskenktan sér.
Kross þinn og eymdir allar
eins máttu nefna hér,
því Drottinn drakk þér til,
fyrir þig þá hann píndist,
svo þú, mín sál, ei týndist,
gjör honum gjarnan skil.
Þú mátt þig þar við hugga,
hann þekkir veikleik manns,
um þarftu ekki að ugga
ádrykkjuskammtinn hans,
vel þín vankvæði sér,
hið súrasta drakk hann sjálfur,
sætari og minni en hálfur
skenktur er skerfur þér.
Guð sé með ykkur öllum.
Inger, Einar Tjörvi Elíasson
og Karel.
Kvöldið var friðsælt og fagurt.
Kvöldsólin skrifaði ævintýri í speg-
ilsléttan hafflötinn sem við horfðum
yfir frá Strandakirkju. Kyrrðin og
fegurðin voru þannig að við mann-
fólkið öðluðumst um stund „hlutdeild
í himninum“. Skyndilega komu þús-
undir fugla sem flugu í óreglulegu og
rykkjóttu hópflugi yfir okkur drykk-
langa stund rétt eins og guðleg hönd
væri að sveifla risastórri silkislæðu
um himininn.
Þetta var áhrifamikil upplifun og
ógleymanleg. Við hjónin vorum
ásamt Áróru Sigurgeirsdóttur og
Herði H. Bjarnasyni manni hennar á
kvöldferð í náttúru landsins eins og
við höfðum haft fyrir reglu í nokkur
ár. Það lá vel á Áróru þetta kvöld,
hún geislaði af gleði, gamansemi og
krafti og síst hefði mann grunað
þetta einstaka kvöld að hún myndi
fyrst okkar fjögurra öðlast varan-
lega „hlutdeild í himninum“.
Herði, manni Áróru, kynntist ég
fyrst þegar ég hafði með höndum al-
þjóðlega ráðstefnu hér í Reykjavík
og hann var fenginn til ráðgjafar.
Strax þá tókst með okkur góð vinátta
sem átti eftir að styrkjast þegar ég
hóf störf hjá utanríkisráðuneytinu.
Samgangur varð fljótt allmikill
milli fjölskyldna okkar og gagn-
kvæmar heimsóknir bæði heima og
erlendis. Við ferðuðumst saman og
samveran var okkur til ánægju og
upplyftingar. Áróra var, eins og aðr-
ir makar starfsmanna utanríkisþjón-
ustunnar, hluti af þjónustunni og
gegndi sínu hlutverki af reisn og
áhuga. Mökunum er sjaldan sungið
lof, þó að hlutur þeirra við að efla
landsins hag erlendis sé oftast mikill,
en ólaunaður.
Áróra var góður vinur, hjálpsöm
og hlý í viðkynningu og afskaplega
umhyggjusöm um sitt fólk bæði fjöl-
skyldu og vini. Hún hafði næmt auga
fyrir því sem fyndið var og skemmti-
legt og margar hlátursstundir áttum
við saman, þar sem hent var gaman
að ýmsu því sem kom upp í hugann.
Höfðinglegar móttökur þeirra hjóna,
þegar gesti bar að garði eru mörgum
minnisstæðar.
Við erum þakklát fyrir þessi góðu
kynni og ánægjustundirnar sem við
áttum með Áróru á liðnum árum. Við
höfðum ætlað að hittast fljótlega en
endurfundir verða að bíða um sinn.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Hörð, börn, tengdabörn, barnabörn
og aðra vandamenn í sárum missi og
sorg.
Við kveðjum Áróru með þakklæti
og virðingu.
Þrúður og Atli.
ÁRÓRA
SIGURGEIRSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Birting afmælis- og
minningargreina