Morgunblaðið - 11.01.2004, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. JANÚAR 2004 53
✝ Gunnar SalomonPétursson fædd-
ist á Ísafirði 16. októ-
ber 1921. Hann lést
19. desember síðast-
liðinn á elliheimilinu
Grund. Foreldrar
hans voru hjónin
Sveinbjörg Sigfús-
dóttir og Pétur Hoff-
mann Salómonsson
sem bæði eru látin.
Gunnar var næst
elstur 10 alsystkina,
tvö systkinanna dóu í
æsku. Þau sem kom-
ust til aldurs voru
Margrét, f. 25. ágúst 1920, d. 30.
nóvember 1993, Elín, f. 4. nóvem-
ber 1926, giftist til Ameríku og dó
þar í maí 1987, Nanna Lárensína,
f. 1. júní 1928, Pétur,
f. 19. júní 1929,
Hörður, f. 7. mars
1931, Margot, f. 3.
ágúst 1933, hún ólst
upp hjá móðursystur
sinni í Danmörku og
hennar manni og
Svava, f. 23. desem-
ber 1934.
Gunnar kvæntist
22. júní 1946 Svan-
laugu Löve, f. 8. maí
1919, d. 30. apríl
1987. Þeim varð ekki
barna auðið. For-
eldrar hennar voru
Jónína Jónsdóttir og Sófus Karl
Löve. Þau eru bæði látin.
Útför Gunnars var gerð 7. jan-
úar, í kyrrþey að ósk hins látna.
Gunnar Pétursson ólst upp hér í
Reykjavík, reyndar sem unglingur
frá 12 ára aldri til 18 ára. Hann var,
eins og títt var um unga menn á
þeim árum í sveit og var hann á
Svarfhóli í Miklaholtshreppi á þess-
um uppvaxtar árum sínum. Eign-
aðist hann þar marga vini og kunn-
ingja sem voru honum kærir alla tíð.
Oft hafði hann orð á ábúendunum
á Borg. Borg í Miklaholtshreppi var
í þá daga höfðingjasetur og er
kannski enn. Mörg systkini voru þar
á svipuðum aldri og Gunnar og eins
á bæjunum í kring. Þau sóttust
mjög til samveru. Gunnar hafði
sterkar taugar til sveitarinnar alla
tíð.
Hann hóf störf hjá Sænska frysti-
húsinu 1942, þar sem Seðlabanki Ís-
lands stendur nú. Þar eignaðist
hann marga vini sem hann minntist
oft á. Í byrjun sumars 1944 var
ákveðið að hann hæfi nám í múr-
verki og átti að byrja ákveðinn dag.
Þegar hann kemur heim í hádeg-
ismat eins og vani var, þá hefur
móðir okkar orð á því við hann að
hann skuli nú bara taka sér frí frá
vinnunni eftir hádegi, kveðja vinnu-
félagana og búa sig undir námið
sem átti að hefjast daginn eftir. En
hann vildi vinna síðasta daginn.
Fljótlega eftir hádegið er hann
sendur með lyftu, fullri af gegn-
frosnum fiskikössum, ofan af fjórðu
hæð og niður. En af óþekktum or-
sökum slitnar burðarvír lyftunnar
og hrapar þar Gunnar með lyftunni
alla leið niður á jörð. Fiskikassarnir
hrundu allir þar yfir hann. Við þetta
slys mölbrotnar vinstri ökli hans og
þótti það ganga kraftaverki næst að
hann skyldi halda lífi. Því miður
varð ekkert úr námi hans. Þá átti
hann í vandkvæðum með fótinn má
segja meðan hann lifði.
Þegar hann síðar komst á stjá
keypti hann sér vörubíl og vann við
vörubílaskstur í nokkur ár. Í kring-
um 1950 vann hann við pípulagnir á
Keflavíkurflugvelli hjá fyrirtæki
sem hét Hamilton sem margir unnu
hjá og muna eftir. Uppúr því hóf
hann nám í pípulögnum og varð
meistari í þeirri grein. Hann varð
jafnvígur á múrverk og pípulagnir.
Á árunum milli 1960-1970 var hann
stórtækur sem byggingarverktaki,
byggði fjölda húsa, íbúða og blokka.
En þrátt fyrir miklar verk annir átti
hann sínar frístundir sem hann
reyndi að njóta.
Á yngri árum var Gunnar góður
skákmaður, hann hafði gaman af að
spila og dansa, einnig var nokkuð
glúrinn bridsspilari. Hann hafði
gaman af að renna fyrir fisk og voru
margar ferðir með honum, okkur
bræðrunum og samferðamönnum
okkar ógleymanlegar. Ég minnist
þess þegar Gunnar „gleymdi“ kótil-
ettunum heima sem átti að vera
hans tillegg í veiðiferðina. Við vor-
um orðnir svangir á heimleiðinni og
hljóðir eftir því. Allt í einu segir
Gunnar „stákar ég finn kótilettu-
lykt“. Menn höfðu ekki mikið hug-
arrými fyrir slíkt grín. En Gunnar
hafði einstakan húmor. En í þetta
skiptið höfðu „týndu kótiletturnar“
lent svo þétt upp að miðstöðinni aft-
urí að þær voru teknar að hitna.
Þær brögðuðust vel. Eitt sinn vor-
um við bræður að veiða í Laxá í Að-
aldal. Ég skipti um veiðisvæði en
Gunnar varð eftir. Hann setur fljót-
lega í fisk og gefur sér góðan tíma
til að landa honum. Á sama tíma
kemur til hans Heimir á Tjörn við
annan mann. Heimir hefur orð á því
hve góðan tíma Gunnar gaf sér við
laxinn. Því næst spyr hann Gunnar,
hvar fiskurinn hafi tekið. Gunnar
bandar með hendinni og segir
„þarna úti í straumnum“. Þá segir
Heimir „Þetta er enginn tökustað-
ur“. Þá svarar Gunnar „ Maður hef-
ur ekkert gaman af því að veiða
fiskinn þar sem maður getur gengið
að honum vísum“. Aðkomumennirn-
ir gengu álútir í burtu. Það eru
svona augnablik sem halda minn-
ingunum vakandi. Gunnar var frá-
bær ferðafélagi, kátur og skemmti-
legur. Hann var greiðvikinn og var
fús til að liðsinna fólki sem til hans
leitaði. Hann studdi Svönu konu
sína vel í hennar helsta áhugamáli.
Hann tók virkan þátt í stofnun og
uppbyggingu Kattavinafélags Ís-
lands en Svana var þar forgöngu-
maður og fyrsti formaður þess fé-
lags. En hug hans allan átti samt
golfið. Hann kynntist fyrst golfinu
sem stráklingur þegar hann fékk
vinnu við að útbúa golfvöll sem var
lagður nálægt þar sem nú er
Íþróttavöllurinn í Laugardal. Senni-
lega hefur það verið fyrsti golfvöll-
urinn í Reykjavík. Það var 6 holu
völlur. Ég held að hann hafi ekki
verið lengi í notkun því fljótlega var
farið að byggja golfvöllinn í Öskju-
hlíðinni.
Heimavöllur Gunnars var Golf-
klúbbur Ness. Gunnar lagði töluvert
til uppbyggingar og lagfæringar við
að gera Nesvöllinn sem best úr
garði. Á seinni árum má segja að
Golfklúbbur Ness væri hans annað
heimili. Hann náði góðum árangri í
golfíþróttinni og vann til margra
verðlauna. Hann var orðlagður sem
góður púttari. Á golfvellinum átti
hann sínar bestu stundir.
Gunnar var kjörinn heiðursfélagi
Golfklúbbs Ness. Á titildögum voru
honum veittar margskonar viður-
kenningar. Klúbbfélagarnir voru
honum einstakir vinir og félagar.
Þann tíma sem Gunnar dvaldist á
Elliheimilinu Grund kom til hans
maður, oftar en margur annar. Það
var Kjartan L. Pálsson golffélagi.
Hann kom oft færandi hendi, gaf
honum golfhúfur, stundum skreytt-
ar með nafni hans, sem Kristmann í
Pfaff hafði útbúið. Gunnari þótti af-
ar vænt um bæði heimsóknirnar og
það sem þeir færðu honum. Hann
hafði oft orð á þeim. Þá var hans
besti vinur og samferðafélagi Sig-
urjón Guðmundsson pípulagningar-
maður. Þau hjón Sigurjón og Svana
reyndust honum einstakir vinir.
Eftir að árin færðust yfir hlúðu þau
að Gunnari á þann máta sem aldrei
verður fullþakkað. Gunnar dvaldi
síðustu árin á Elliheimilinu Grund
og naut þar góðrar aðhlynningar
sem ég þakka hér.
Gunnar var orðinn þreyttur mað-
ur þegar hann lést, ekki endilega
vegna aldurs. Hann var alla tíð
hraustur maður. Fyrir fjórum árum
fékk hann heilablóðfall sem dró úr
honum allan mátt og vilja. Hann
varð aldrei samur eftir það.
Ég kveð bróður minn með sökn-
uði.
Hörður Pétursson.
GUNNAR SALOMON
PÉTURSSON
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
✝ Sigríður EyrúnGuðjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. maí 1948. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
föstudaginn 12. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Gunn-
laugsson frá Hóls-
húsum í Höfnum, f.
6.2. 1886, d. 21.5.
1949 og Anna Sölva-
dóttir frá Vallholti á
Árskógströnd, f.
20.8. 1909, d. 4.9.
1989. Tveggja ára gömul var Sig-
ríður tekin í fóstur af þeim Re-
bekku Eiríksdóttur og Halldóri
Kristjánssyni og ólst upp hjá þeim
að Kirkjubóli í Bjarnadal í Önund-
arfirði. Alsystkini Sigríðar eru
Borghildur f. 16.1. 1939, Sólveig f.
24.4. 1940, Sigurður, f. 1.11. 1941,
börn þeirra Magnús, f. 23.12. 1987,
Katla, f. 13.5. 1988, Þóra Björg, f.
26.5. 1993, Anna María, f. 29.1.
1997, og Bjarni Sævar, f. 14.7.
2000. 3) Sólveig Jóna, f. 12.4. 1970,
maður hennar var Arngrímur
Atlason, f. 31.8. 1976, d. 14.2. 2001,
börn þeirra eru Arngrímur Sævar,
f. 13.3. 1994, Ragnheiður Kristín,
f. 28.6. 1997 og Ísleifur Orri, f.
26.7. 1999. Maki og fósturfaðir
barna Sólveigar er Valur Hansson.
4) Helga Guðrún, f.18.5. 1978. 5)
Dóra Rebekka, f. 11.7. 1985. 6)
Kristín Bessa, f. 5.8. 1991.
Sigríður stundaði nám við
Grunnskólann í Holti í Önundar-
firði og síðar við Héraðsskólann að
Reykjum í Hrútarfirði. Hún var
fyrstu hjúskaparárin húsmóðir á
Kirkjubóli 1971-1977. Fjölskyldan
flutti það ár til Grindavíkur og bjó
á Vesturbraut 1 þar í byggð. Auk
húsmóðurstarfa vann Sigríður um
tíma hjá Þorbirni h/f og stundaði
minnkaveiðar með eiginmanni sín-
um.
Sigríður greindist með Parkin-
sonveikina árið 1991.
Útför Sigríður var gerð frá
Grindavíkurkirkju 20. desember.
d. 22.7. 1943, Sigurð-
ur, f. 1.3. 1943, Kol-
brún, f. 5.6. 1944, og
Ársæll, f.5.12. 1945.
Hálfsystir í móðurætt
er Árný Sigríður, f.
16.4. 1950. Hálfsystk-
ini í föðurætt: á lífi er
Þórdís en látin eru
Jón, Ari, Lovísa, Svan-
fríður og Þorbjörg.
Sigríður giftist 12.
desember 1970 Sæv-
ari Sigurðssyni verka-
manni, f. í Vorsabæ í
Austur-Landeyjum
15. apríl 1942. For-
eldrar hans voru þau Sigríður
Jónsdóttir og Sigurður Jónsson.
Dætur Sigríðar og Sævars eru sex:
1) Anna Ágústa, f. 10.3. 1969, gift
Heiðari Erni Sverrissyni, dóttir
þeirra er Gyða Dögg, f. 2.3. 1999.
2) Guðbjörg Særún, f. 12.4. 1970,
maki Þóroddur Halldórsson og
Elsku mamma, þá er komið að
leiðarlokum, þú ert orðinn frjáls
eins og fuglinn og getur farið þínar
eigin leiðir og hvert sem er, ég er
fegin fyrir þína hönd að baráttuni
við veikindin er lokið en ég sakna
þín sárt ég get ekki lýst því með
orðum.
Ég get bara hugsað til baka, allar
skemmtilegu stundirnar, allar
veislurnar hjá ættingjum og vinum,
þú fórst í þær sem flestar, það
fannst þér gaman, alltaf tókstu
góða skapið með þér, þú kenndir
mér að það væri mikilvægara en
keypt gjöf. Öll ferðalögin um landið
frá því ég man eftir mér sem barn
voru skemmtileg og skildu mikið
eftir bæði sem skemmtun og fróð-
leikur, það voru ótrúlegustu hlutir
sem þú fræddir mig um landið og
allt fólkið sem við kynntumst og
margt af því voru vinir þínir til
lokadags. Þú varst líka fróð um ætt-
ingja þína og vildir kynnast þeim
sem flestum. Mér er ofarlega í huga
veislan sem við systurnar og pabbi
héldum þér síðastliðið vor er þú
varðst 55 ára og buðum nokkrum
ættingjum og vinum. Þér þótti
mjög vænt um það. Mér þótti gott
að hafa gefið þér þá gleðistund og
tekið þátt í þeirri gleði sem það gaf
þér og skilur eftir í hjarta mínu
ásamt mörgu öðru en nú skiljast
leiðir og megi guð vernda þig og
halda utan um þig sínum hlýju
höndum.
Þú átt að vernda og verja
þótt virðist það ekki fært
allt, sem er hug þínum heilagt
og hjarta þínu kært.
vonlaust getur það verið,
þótt vörn þín sé djörf og traust
en afrek í ósigrum lífsins
er aldrei tilgangslaust.
(Guðmundur Ingi Kristjánsson.)
Með söknuð í hjarta, þín dóttir.
Guðbjörg Særún.
Elsku mamma mín. Það er alltaf
erfitt að kveðja. Þú kvaddir okkur
12. desember, ég hefði aldrei trúað
að til væru svona mörg tár sem hafa
fallið niður vanga minn síðustu
daga og gera enn. Að hugsa til þess
að sjá þig ekki aftur og heyra ekki
röddina þína er hlutur sem ég er
ekki tilbúin að takast á við. En þú
varst orðin svo veik og kvalin af
verkjum að þú þurftir á hvíldinni að
halda. Elsku mamma mín, minning-
arnar um þig verða alltaf geymdar í
hjarta mínu.
Mamma hafði gaman af að
ferðast, hún var mikið náttúrubarn,
ég veit ekki um þann stað sem hún
hefur ekki farið á. Síðustu ferðirnar
voru 3ferðir upp á hálendið sem
hún fór í sumar með fjölskyldunni.
Henni leið best í ferðalögum, þau
hjónin stunduðu minkaveiðar frá
árunum 1971-1999. Og var þá
ferðast á húsbíl með börnunum um
allt landið, það var lagt af stað í maí
og komið heim í ágúst. Eftir 1999
var heilsan orðin of slæm til að
ferðast svona lengi. Hagmælt var
hún og eru til margar vísur eftir
hana sem gaman er að glugga í.
Hún var alltaf fyrst til að rétta
hjálparhönd ef eitthvað bjátaði á,
og engu aumu mátti hún vita af og
hefur hún mörgum hjálpað yfir ár-
in. Hún hafði mikið gaman af
veislum og hefur haldið margar yfir
árin. Við fjölskyldan héldum upp á
55 ára afmælið hennar í maí og þá
var glatt á hjalla hjá henni og var
hún langt fram á kvöld þrátt fyrir
veikindin.
Minningarnar um mömmu eru
margar og þær fyrstu eru þegar
hún kom á kvöldin og breiddi sæng-
ina yfir mig og söng eða sagði mér
sögur, það er minning sem mun
alltaf verða efst í hjarta mínu.
Elsku mamma mín, ég kveð þig
nú með tárin í augunum, en nú veit
ég að þér líður betur.
Hvað er völd og auður?
Hvað er vín og rósir?
Hvað er sætur söngur?
Ekki neitt án þín.
Hvað er virðing fólksins?
Hvorki frægð né frami
finnst mér nokkurs virði
ef þú hverfur frá mér.
Vináttunni þinni
vil ég aldrei glata
hún er líkt og klettur,
land að stíga á.
Alltaf er ég villist,
á í vök að verjast
þú ert þá virki mitt og skjól
ég bið þig.
Gef mér ekki græna skóga
gef mér heldur mjúkan lófa
sem þú leggur á öxl mér
gef mér brosið þitt bjart
ég vil ekki gull og glingur
gef mér heldur hlátur og hlýju
gef mér faðm þinn svo fæðist ég að nýju.
Hvað er náðargáfa?
Hvað er þrek og styrkur?
Hvað er vit og viska?
Ef þú hverfur frá mér?
(Karl Ágúst Úlfsson.)
Þín dóttir
Helga Guðrún Sævarsdóttir.
SIGRÍÐUR EYRÚN
GUÐJÓNSDÓTTIR