Morgunblaðið - 18.12.2005, Side 26

26 SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
Þ
egar Þórunn Jens-
dóttir, 32 ára, fór í
sína hinstu ferð frá
Bolungarvík til Ísa-
fjarðar 11. febrúar
1928 urðu eftir
heima í dagsfóstri
fjögur ung börn
hennar, þeirra yngst var brjóst-
mylkingurinn Ingibjörg Kristjáns-
dóttir, aðeins 4 mánaða og sú eina
sem er lifandi af þessum systkinum.
Ingibjörg býr nú við Kirkjusand í
Reykjavík.
„Vegna Bolvíkinga og barna
þeirra hef ég mikinn áhuga á að
lagður verði vegur í gegnum göng
frá Syðridal út í Tungudal, þetta
væri varanleg lausn sem myndi
forða íbúunum þarna frá þeirri
slysahættu sem löngum hefur ógnað
mannaferðum fyrir Óshlíðina af
völdum grjóthruns og snjóflóða,“
segir Ingibjörg.
Hún á sem fyrr greinir um sárt að
binda vegna þessa.
„Ég var aðeins fjögurra mánaða
þegar ég missti móður mína og það
hafði mikil áhrif á líf mitt og fjöl-
skyldu minnar,“ segir hún.
Fjölskyldan tvístrast
„Fráfall móður minnar varð til
þess að við systkinin tvístruðumst
og ólumst ekki upp saman, við fórum
í fóstur. Elst okkar var Margrét 8
ára. Hún giftist síðar Baldvini Dung-
al í Pennanum. Henni var eftir slysið
komið í fóstur á Ísafjörð til kennara
sem hét Karitas og bjó í Sundstræti
25. Amma okkar Guðrún Þórðar-
dóttir tók nöfnu sína 6 ára, hún gift-
ist síðar Halldóri Blöndal frá Siglu-
firði. Jakob bróðir okkar, 4 ára, lenti
í nokkrum hrakningi. Hann var sjón-
skertur og gekk því illa að læra að
lesa. Hann stofnaði síðar körfugerð
blindra við Hamrahlíð, kona hans
var Sigríður Jónsdóttir. Af mér er
það að segja að ég fór til hjóna á Ósi í
Bolungarvík.
Fósturmóðir mín dó þegar ég var
fimm ára og ég man varla eftir
henni, en dóttir hennar Marín Valdi-
marsdóttir tók þá við uppeldi mínu,
hún var mér mjög góð. Hún giftist
og eignaðist son en maður hennar
fórst í sjóslysi þegar drengurinn var
tveggja ára, þá var ég komin suður
til Reykjavíkur.
Fékk berkla í hálsinn
og dvaldi á Landakoti
Ég fór frá Bolungarvík þegar ég
var á fimmtánda ári. Þá gengu
berklar í Víkinni og tvær fóstursyst-
ur mínar dóu úr þeim sjúkdómi á
Vífilsstöðum. Marín sem fóstraði
mig fékk berkla í bakið en ég fékk
berkla í kirtla upp úr hettusótt. Það
gróf í þessu og það vildi ekki lagast.
Við Marín fórum saman til Reykja-
víkur til lækninga og vorum báðar
lagðar inn á Landakot. Þar lá Marín
í gifsi í hátt á annað ár þangað til hún
var spengd á baki. Ég var á Landa-
kot í tvö og hálft ár því ég átti ekkert
heimili í Reykjavík. Systurnar á
Landakoti voru mér mjög góðar.
Berklasárin á hálsinum á mér greru
ekki fyrr en berklalyfin komu til sög-
unnar þegar ég var á átjánda ári.
Þegar berklasárin voru gróin árið
1945 fór ég til Margrétar systur
minnar, ég þekkti hana lítið, hafði
séð hana endrum og sinnum þegar
hún kom vestur. Haustið eftir að ég
kom til Margrétar fékk ég vinnu hjá
Baldvini manni hennar í Pennanum,
þar vann ég í 53 ár.
Ég kynntist ung smiði, Ásmundi
Guðlaugssyni síðar byggingameist-
ara, sem starfaði þá við sumarhúsa-
byggingu við Þingvallavatn fyrir
Baldvin mág minn. Við giftumst og
eignuðumst eina dóttur. Hún á þrjú
börn. Við Ásmundur reistum okkur
hús við Rauðalæk en urðum að selja
það eftir áratuga búsetu þar, þegar
hann lamaðist í kjölfar veikinda. Eft-
ir það fluttum við hingað á Kirkju-
sand en nú dvelur hann á Hrafnistu.
Vegna fráfalls móður minnar
missti ég samband við systkini mín,
föður og skyldfólk. Fjarlægðirnar
voru aðrar þegar ég var að alast upp.
Faðir minn kom örsjaldan í heim-
sókn en hann var undur góður við
mig þegar við hittumst. Hann var
sjómaður og fluttist til Ísafjarðar
eftir að mamma dó og giftist ekki
aftur.
Týndi fjölskyldu
Ég hef mjög takmarkaðar upplýs-
ingar um móður mína og raunar alla
fjölskylduna nema Margréti og börn
hennar. Ég veit þó að móðir mín var
í húsmæðraskólanum á Ísafirði, þar
er til mynd af henni. Ég veit líka að
hún þótti sérlega glæsileg kona. Ég
veit svona lítið um foreldra mína af
því að ég týndi mínu frændfólki í
uppvextinum.
Fremri-Ós í Hólshreppi var frem-
ur einangraður bær og stundum
þurfti Marín að fylgja mér yfir sand-
inn þegar ég var á leið í skóla eða
kenna mér sjálf ef ófært var, með
þeim árangri að ég var yfirleitt í
fyrsta eða öðru sæti í mínum bekk.
Stundum komst ég ekki heim að
Ósi vegna veðurs og gisti þá í Víkinni
hjá Hildi vinkonu minni, sem er ein
af börnum Einars Guðfinnssonar
sem var voldugur maður í Bolung-
arvík á mínum uppvaxtarárum.
Vegna þess hve ég fékk frábært
fóstur og var ung þegar móðir mín
dó hafði móðurmissirin minni áhrif á
mig en ella hefði verið. Eigi að síður
olli þetta hörmulega slys því að fjöl-
skylda mín leystist upp og ég hef
fram á þennan dag lítið samband
haft við fólkið mitt, nema Margréti
systur mína og hennar börn.“
Móðurmissirinn
leysti upp fjölskylduna
Móðurmissir og upplausn fjölskyldunnar varð hlutskipti
Ingibjargar Kristjánsdóttur. Hún segir hér Guðrúnu Guð-
laugsdóttur frá afleiðingum hörmulegs snjóflóðs sem móð-
ir hennar fórst í 11. febrúar 1928 og þeim afleiðingum sem
slysið hafði á lífshlaup hennar.
Horft yfir Bolungarvík úr lofti. Mikil hætta hefur löngum stafað af snjóflóðum og grjóthruni úr Óshlíðinni sem leiðin milli
Bolungarvíkur og Ísafjarðar liggur um.
Ingibjörg um fermingu með Margréti systur sinni.
Þórunn Jensdóttir fórst í snjóflóði 32
ára gömul hinn 11. febrúar 1928.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Ingibjörg Kristjánsdóttir segist hafa misst samband við skyldfólk sitt við fráfall
móður sinnar sem fórst í snjóflóði.
UNDIRBÚNINGUR er að hefjast við
vegaframkvæmdir í Óshlíð á leið-
inni milli Ísafjarðar og Bolung-
arvíkur, að sögn Gísla Eiríkssonar,
umdæmisstjóra hjá Vegagerðinni.
„Það er gömul hugmynd að
grafa tvenn göng í Óshlíð og nú
hefur ríkisstjórn Íslands ákveðið að
hrinda þessu í framkvæmd. Byrjað
verður á fyrri göngunum í Óshyrnu
sem eiga að vera 1,2 kílómetrar að
lengd. Engin áætlun hefur verið
samþykkt um seinni göngin sem
rætt hefur verið um að kæmu und-
ir Arafjalli,“ sagði Gísli.
Telur þú að þessi framkvæmd sé
nægilega góð til frambúðar?
„Hún getur verið hluti af góðri
lausn. Göng milli Syðridals og
Tungudals yrðu helmingi lengri og
því um það bil helmingi dýrari. Sú
lausn hefur ekki verið skoðuð en
vitað er að Syðridalur er mjög snjó-
þungur og þar er veruleg snjóflóða-
hætta. Hvort hægt væri að komast
hjá henni er ekki vitað. Ég tel að
hugmyndin að tvennum göngum
sé mjög frambærileg lausn.“
Göngin tvenn
góð lausn
Í FRÉTTUM að und-
anförnu hefur vegalagn-
ing fyrir Óshlíð nokkuð
verið rædd. Skiptar
skoðanir eru um þessa
fyrirhuguðu vegafram-
kvæmd. Ætlunin er að
grafa stutt göng undir
verstu kaflana, þar sem
oft hefur orðið grjóthrun
og snjóflóð. En margir af
íbúum Bolungarvíkur
eru ósáttir við þessa
ráðagerð. Einn íbúanna
er Soffía Vagnsdóttir
sem á sæti í bæjarráði
Bolungarvíkur.
„Ég vil segja að síð-
ustu daga hefur sannast svo um munar
að þær framkvæmdir sem fyrirhugaðar
eru í Óshlíð leysa engan vanda. Það er
búið að vera mikið hrun
þarna í kjölfar mikilla rign-
inga og má telja guðs
mildi að ekki hafa hlotist
af stórslys en mörg
minniháttar slys hafa átt
sér stað þarna síðustu
daga. Ég bið um það fyrir
hönd okkar íbúanna
hérna að þessi ákvörðun
um vegalagningu verði
endurskoðuð og að við
fáum að sjá fram á var-
anlega lausn, sem er að
mínu mati ein göng alla
leið, frá Syðridal í Bolung-
arvík undir fjallið og inn í
Tungudal á Ísafirði. Þann-
ig myndi byggðin á norðanverðum
Vestfjörðum sameinast,“ sagði Soffía
Vagnsdóttir.
Biðja um endurskoðun
vegalagningar fyrir Óshlíð
Soffía Vagnsdóttir