Réttur - 01.01.1950, Síða 2

þótti mér spurt
eins og lygndi í logni.
Hver ertu?
þótti mér hrópað
í næstu nánd
— og kyrrðin í kyrrðinni
varð ein heyrn
hlustandi eyrna,
ein sjón
starandi sjóna,
ein kvika
skynjaðs og skynjandi lífs.
En eins og andráin meðal stundanna
heyrir aldanna róm
og skelfist, *
eins og skýið í sorta skýjanna
finnur sterkviðrið nálgast
og nötrar,
eins og djúpinu’ í djúpunum ægir,
er það kennir sér elds
í kverkum,
svo skelfdist ég —
spyrjandi’ og spurður,
vitund,
sofandi vakin,
grotnunar,
feyskju
og grósku,
sektar
og gjalds —
mig sjálfan,
mitt óvit,
mitt svar.