Réttur - 01.01.1950, Page 4

feiknum fyllt
bergmál brostinnar raddar
hrópandi mér yfir höfuð
minn refsidóm
— kallandi’ á hrannir hafsins:
slökkvið minn funa!
á hraunanna hvítu elfur:
bræðið minn ís!
á hamrariðin:
hrynjið
og týnið mér!
— mér,
sem ekki er ég, i
heldur ógn mín og ofboð,
mitt álas,
mín dauðasynd,
mín gáta —
til glötunar ráðin.
— Ó, þögn,
myrkur og moldir,
búið mér gröf!
Þögn?
Myrkur?
Þögn!
Er þruma þrumanna
— hróp heima og geima —
er hún ei þögnin
sem stillir sérhvern streng,
drekkir hverju hljóði
í hyldýpi sínu?
— Og fær ei þaggað
né lægt hið lægsta andvarp?
Daufu hlustir!