Réttur - 01.01.1950, Qupperneq 26

26
RÉTTUR
„Þú ert svo sæt,“ sagði hann bara. Og svo ly£ti hann henni
alveg upp á legubekkinn og....
„Nei, þetta máttu ekki! “
„Ekki? Ég hélt að þú ætlaðir að vera góð við mig.“
Nokkurra augnablika þögn. Hugsanir, sem þjóta með eldingar-
hr^ða um fjarvíddir hugans í árangurslausri leit að svari. — Hjart-
sláttur — ótti.
Og þó var það þetta, sem hún vildi, að hann langaði til — það
er að segja að undangengnum þeim nauðsynlega formála, að hann
bæði hennar. Að þessu sinni yrði hún að hafa eitthvað til að fóta
sig á — eitthvað, sem hún skildi til fulls og hægt var að treysta.
„Sigga, líkar þér illa við mig?“ (Því sagði hann ekki eitt orð
um, að sér þætti vænt um hana, eða spurði hana, hvort henni þætti
vænt um hann? Gat það verið, að honum þætti ekki vænt um
hana? Hún trúði því varla. Hvers vegna sótti hann þá svona mikið
eftir félagsskap hennar? Var það bara.... ?)
Hún fann hönd hans strjúkast upp eftir fótlegg sínum undir
kjólnupi og upp fyrir hnéð. Aftur fór æsandi kennd um vitund
hennar. En hún mátti ekki — mátti ekki láta hana ná valdi yfir sér.
1 hug hennar börðust tvær ólíkar tilfinningar, óljós óánægja við
þennan mann, sem vildi krefjast þess, sem hann hafði ekki ennþá
unnið sér til réttar að njóta, og löngun hennar eftir atlotum karl-
mannsins, því að vissulega var hún kona og þetta var karlmaður,
sem hún gat fellt sig við, meira að segja lítið eitt ásthrifin af. En nú
reið á að gæta varúðar....
Hægt en ákveðið fjarlægði hún kitlandi hönd hans og ýtti hon-
um frá sér.
Uti á götunni flautaði bíll.
Hún tók ákvörðun. Hún ætlaði að standa á fætur og segja hon-
um, að hún væri að fara. Þá byrjaði hann að tala — ekki um hana,
heldur sjálfan sig. Hann var allt í einu orðinn alvarlegur og sjálfs-
meðaumkvun í rödd hans.