Réttur - 02.05.1950, Qupperneq 37

RÉTTUR
117
standi á verðinum um þessa einingu og leyfi engum að
rjúfa hana.
Það er og nauðsynlegt að vera á verði gagnvart blekk-
ingum hinna borgaralegu og smáborgaralegu hagfræðinga,
sem halda því að verkalýðnum, að tilgangslaust sé fyrir
hann að fá kauphækkanir, því að þær séu jafnóðum af
honum teknar, og í öðru lagi, að kauphækkun, sem einn
hópur verkamanna nái, sé tekinn úr vasa annarra launþega.
Hvorttveggja kenningin er töluð beint úr hjarta stórat-
vinnurekenda.
Sú fyrri miðar að því áð innstilla verkalýðinn á póli-
tísku baráttuna eingöngu, vel vitandi það, að verkalýður-
inn er stjórnmálalega sundraður.
Hin síðari miðar að því að sá sundurþykkju og úlfúð
meðal hinna ýmsu hópa launþega og stemma líka þannig
stigu fyrir baráttu verkalýðsins fyrir bættum lífskjörum.
Enn er ekki hægt að segja, hvernig sú kaupgjaldsbar-
átta mótast, sem hvatt 'hefur verið til. I eðli sínu er hún ekki
aðeins spurning um kaupgjaldið, heldur einnig um afstöð-
una til gengislækkunarlaganna, þ. e. til ráðandi stefnu í at-
vinnu- og fjárhagslífi þjóðarinnar. Það er því auðsynlegt
að vera við því búinn, að þessi barátta þróist upp í pólitísk
átök, þar sem barizt verði um þá stefnu, er verkalýðsráð-
stefnan markaði síðastliðinn vetur.
Framundan er ekki aðeins sú kaupgjaldsbarátta, sem
verkalýðsfélögin eru að undirbúa.
Framundan er einnig nýtt Alþýðusambandsþing, sem
þarf að verða baráttuþing íslenzku verkalýðsstéttarinnar,
þing, sem verður fært um að velja sér nýja forystu, er
njóti trausts yfirgnæfandi meirihluta stéttarinnar.
Á það þing má enginn gengislækkunarmaður komast.
Á það þing má enginn sá verða valinn, sem verkalýðurinn
getur ekki treyst til að stjórna baráttu hans fyrir bættum
kjörum og fyrir stefnubreytingu í þjóðmálum í samræmi
við ákvarðanir verklýðsráðstefnunnar.