Réttur - 01.01.1971, Blaðsíða 15

Siðasti bardagi kommúnarðanna.
jafnt I opinberri stjórn sem í dómstólum og skólum,
og máttu hlutaðeigandi ógilda kjörið hvenær sem
þeim þætti tilefni til. Verkamannalaun skyldu koma
fyrir öll störf, „æðri sem lægri".
Annaðhvort fyrirskipaði Kommúnan „umbætur,
sem hin lýðveldissinnaða borgarastétt hafði van-
rækt í bleyðiskap sínum, en voru ómissandi grund-
völlur að frjálsum athöfnum verkalýðsstéttarinnar,
t d. framkvæmd þess ákvæðis að gagnvart ríkinu
væru trúarbrögð einkamál; ellegar hún gaf út til-
skipanir, sem voru beinlínis i þágu verkalýðsstétt-
arinnar og mörkuðu sumpart djúp spor í hið gamla
þjóðskipulag."1)
Barátta kommúnarðanna fyrir frelsun vinnunnar
’) F. Engels og K. Marx: Op. cit. bls. 228.
og félagslegu jafnrétti vakti hatur og skelfingu rik-
isstjórnar Thiers, sem sat í umboði stórborgara og
stórbænda. Haturshugurinn lýsti sér í grimmilegu
framferði Versalahersins, bæði áður og þó sérstak-
lega eftir að honum tókst að brjótast inn fyrir borg-
armúra Parísar, en það gerðist 21. maí. I vikunni
þar á eftir, „blóðugu vikunni", þrengdist hringur-
inn stöðugt um kommúnarðana, unz síðasta vigi
þeirra, Belleville, féll sunnudaginn 28. maí. Þungur
hrammur hinnar borgaralegu bælingar lagðist yfir
borgina. Áður en bardögum lauk, sagði Thiers
hlakkandi: „Jörðin er alþakin líkum þeirra (komm-
únarðanna). Þessi skelfilega sýn verður þeim þörf
lexía". En þrátt fyrir unninn sigur, þótti borgara-
stéttinni ekki nóg að gert. Eitt helzta málgagn
hennar, Le Figaro, gaf eftirfarandi hollráð í júní-
byrjun: „Herra Thiers á þýðingarmikið verk óunnið:
15