Réttur - 01.04.1971, Blaðsíða 10

samfélagseiningar við umheiminn, um sjálfs-
forræði eða það að lúta forsjá annarra, kemur
þessu fólki við heimurinn utan hússins?
Mörgum hefur sýnzt sumt af táknmáli
bókarinnar æði torráðið. Hver var t.d. hinn ó-
kunni sem birtist í bókarlok, og nær með
tilvist sinni einni saman að vekja þeim öll-
um ugg og ótta. Þeim krossbregður, er hann
að lokum knýr dyra á jólum rétt í þann
mund sem þau eru að setjast að nægtaborði
hinna söddu eins og það getur ríkulegast ver-
ið, „jólaklukkurnar rétt búnar að hringja
matinn inn". Hvaða erindi gat hann átt?
Margt bendir til þess í frásögninni ,að því
fari fjarri, að hér með sé höfundur að setja
fram eins konar hliðstæðu við upphafið eða
gefa í skyn, að sagan muni endurtaka sig á
einhvern hátt og nýr ókunnur gesmr ryðjast
inn fyrir stafinn eins og leigjandinn, er hann
tók hús á þeim hjónum. Þvert á móti er allur
máti þessara tveggja, leigjandans og manns-
ins í fjörunni, svo gerólíkur, að naumast
verður þetta skilið öðruvísi en með því móti,
að þarna sé um eitthvað allt annað að ræða.
I þetta sinn verður frumkvæðið að vera hús-
ráðenda. Frá hinum ókunna berst engin vís-
bending.
„Sjáiði manninn'.Með þessum orðumhefst
sá hluti bókarinnar þar sem hinn ókunni með
svardökku og framandi yfirbragði kemur
fyrst til sögunnar. „Sjáið hér manninn, sjáið
nú þennan mann".
Þetta kynni að nægia til þess að við mynd-
um píslir og neyð mannsins, tilvist örsnauðra
þjóða. hungraðra og vanþróaðta.
Úr „Hvað er i blýhólknum?":
Efst: Guðrún Ásmundsdóttir og Bríet Héðinsdóttir.
Miðið: Briet og Sigurður Karlsson.
Neðst: Þórhallur Sigurðsson, Sigurður Skúlason
og Guðrún Guðlaugsdóttir.