Réttur - 01.04.1971, Page 58

hmsm
nik’t'mi
hUixteA’l
BMFtal
fW.<Píw
íkÆííss’S
og skiðfær svo, að engi má við hann keppast."
Ullr hefur verið vinsæll guð og mörg staðarnöfn
í Noregi og Sviþjóð bera heiti hans. I Danmörku
eru þau fá, en eitt af þeim eftirtektarvert: bónda-
bærinn Ulvig, því skammt frá honum, við Bromalle
— stendur 1500 ára gamall ýr. Og ýr er hið helga
tré Ullar, þvi hann var góður í boga. En hugmyndir
Ólafs um skíði eru skritnar, máske verið lítið um
skíði í grenndinni.
Námugröftur goðsagna. Þar stendur: Hér borar
Baugi, bróðir Suttungs, Hnitbjörg með nafrinum
Rata eftir beiðni Bölverks, er Öðinn var reyndar.
Svo sem segir i sextugustu og fyrstu dæmisögu
Eddu." Á persónunum stendur Baugi og Bölverkur,
á bornum Rati og björgunum Hnitbjörg. Myndin
segir frá sögu þeirri, er hefst með sköpun Kvásis.
Æsir og Vanir höfðu samið frið og settu á þá
lund að hvorirtveggju gengu til kers eins og spýttu
í, og skópu úr því Kvási, er var svo vitur, að engi
spyr hann þeirra hluta er eigi kann hann úrlausn.
Dvergar tveir drápu hann og blönduðu blóð hans
með hunangi og varð af mjöður sá, er hver, sem
af drakk, varð skáld eða fræðamaður.
Suttungur nær mjöðinum og geymir hann í Hnit-
björgum en setur dóttur sína Gunnlöðu til gæzlu
hans. Óðinn spurði hvar mjöðurinn var niður kom-
inn, fór hann til Bauga jötuns, bróður Suttungs, og
hitti þræla hans niu, er slógu hey. Óðinn bauð að
brýna Ijái þeirra. Þótti þeim hein hans svo góð
að allir vildu hafa, kastaði Óðinn henni í loft upp
og vildu allir henda í einu og brá hver Ijánum á
hnls öðrum. Leitaði Óðinn nú náttstaðar hjá Bauga,
er bar sig illa, er þrælar hans höfðu drepist og
taldi sig ei vita sér von verkmanna. Óðinn nefnd-
ist Bölverkur og bauðst tll að vinna nlu manna
verk fyrir Bauga, en mæltl sér til kaups elnn drykk
af Suttungs-miði. Að sumri loknu fara þeir til Sutt-
ungs, en hann synjar hvers dropa. Bölverkur gaf
nú Bauga nafarinn og bað hann bora i bergið.
Brást Bölverkur svo í ormslíki og skreið i nafar-
raufina og til Gunnlaðar og lá hjá henni þrjá nætur,
drakk svo allan mjöðinn og flaug brott i arnarham.
Er Æsir sáu hvar Óðinn flaug, settu þeir út ker
sín og spýtti hann miðinum í þau, en Suttungur,
sem elti hann, var svo nærri honum að hann sendi
aftur suman mjöðinn. Þessvegna er til tvenns-
konar „Suttungs-mjöður". Hin góðu skáld fengu
hinn góða mjöð, en þau, sem fengu hinn, skáld-
fiflin, kunna illa að yrkja.