Réttur - 01.10.1971, Blaðsíða 9

Viðhorf ungs fólks til alþjóðamála eru
gjörólík sjóndeildarhring hinna eldri. Þessi
gjörólíku viðhorf skýra jafnframt, hví ný kyn-
tafl stórveldanna. Með samþykkt Atlantshafs-
samningsins skuldbatt Island sig til þess að
gerast sjálfkrafa ófriðarþjóð, ef til styrjaldar
kæmi. I maí 1951 var afsal landsréttindanna
innsiglað með bandaríska hernáminu. Opin-
berlega er að vísu talað um bandaríska herinn
sem varnartið og varnarstöð, en á tímum
kjarnorkuvopna er aðeins hœgt að líta á her-
stöðvar sem árásarstöðvar. Aflsmunur her-
velda í dag er aðeins fólginn í mismunandi
mcetti til að eyðileggja aðra. Allar varnir
reynast harla fánýtar. Nú kann einhver að
reyna að hugga sig við það, að barizt verði
á gamaldags vísu, en ekki gripið til kjarn-
orkuvopna. Þeim sem þannig hugsa er skylt
að minnast þess, að allar hernaðaráætlanir
risaveldanna miðast við notkun gjöreyðingar-
vopna. Herstöðvar á Islandi gera landið að
skotmarki í slíkum hernaðaráætlunum og því
er fásinna að bendla hugtakið öryggi við her-
stöðvarmálið. Tilvist kjarnorkuvopnabirgða
stórveldanna, sem duga ríflega til að leggja
heiminn í rúst, hefur á síðari árum ýtt undir
þá afstöðu einkum nýfrjálsra ríkja að lýsa yfir
hlutleysi í átökum stórveldanna og friðlýsa
svæði sín gagnvart hernaðarbrölti.
Þegar Island var innlimað í hernaðarnet
bandaríska herveldisins, þá kölluðu margir
mætir menn þjóðina til varnar og verndar
íslenzku þjóðerni. Sumir þessara herramanna,
eru ekki í baráttunni meðal okkar í dag, þeir
hafa sofnað á verðinum. Hins vegar hefnr
ný kynslóð kvatt sér hljóðs, kynslóð er titur
á það sem lífsskyldu sína að endurheimta
landsréttindin.