Réttur - 01.10.1971, Blaðsíða 15

valdsþjóðfélags okkar tíma á þær stéttir, það
fólk, sem við teljum okkur málsvara fyrir og
á okkur sjálfa, — smitun þess að því er
varðar afstöðu og hugsunarhátt. Og þar sem
að þessu er vikið í stefnuskránni, er það oft
fremur í skýringar- og afsökunar- en gagn-
rýni-skyni, mótstöðuaflið, andstöðuviljinn
ekki brýndur nógsamlega.
Þar mættum við hafa fastar í huga orð
Marx í 3- thesu hans eða athugagrein um
heimspeki Lúðvíks Feuerbachs þess efnis
að menn eru ekki aðeins mótaðir af aðstæð-
um og uppeldi, heldur og sjálfir mótendur
þessara þátta. Þeir eru hvort tveggja í senn
þolendur og gerendur, og ytri áorkan sníður
jxárn ekki eingöngu stakk, heldur vekur þá
líka til andófs til að sprengja hann af sér,
sníða hann upp á nýtt með skapandi starfi.
Og að lokum þetta. Skilrík og glögg
stefnuskrá er að vísu góð og nauðsynleg, en
fjarri því að vera einhlít. Og þótt okkur hefði
tekizt, sem ekki er, að smíða þar góðan leið-
arvísi, er þar með síður en svo allt fengið.
Það er með stefnuskrá, eins og allar kenn-
ingar, t.d. siðfræðina, að jafnvel þótt svo
vel hafi tiltekizt, að þær hafi samsamazt
vitund okkar, kemur lífið jafnan til manns
í margbreytilegri myndum og við flóknari
aðstæður en fræðin gera ráð fyrir. Það er við-
fangsefni einstaklinga og samtaka að snúast
við því, svo sem bezt má verða, daglegt
viðfangsefni, sem miklu skiptir að vel sé rækt.
Þetta er mannlegur vandi, — vandi þess
að lifa, — vandi sem engin kenning eða
stefnuskrá getur af okkur létt, en má hins
vegar verða okkur þar til stuðnings, ef frum-
kvæði og starfsvilji okkar sjálfra koma til.
Og á því ríður samtökum okkar nú meir en
nokkru sinni fyrr.
191