Réttur - 01.04.1985, Side 16

inn væri til að hjálpa, en sjúkdómar
mundu geisa meðal fólks, sem væri orðið
veiklað af geislun og hungri. Grös og
skordýr eru þær lífverur sem helst mundu
lifa af þau ósköp.
Sjá menn að sér?
Sumir hafa látið sér detta í hug, að
þessi vitneskja yrði til þess að kjarnorku-
veldin sæju að sér, þar sem víðtæk styrj-
öld væri ekkert annað er sjálfsmorð. Það
er því miður sennilega alltof mikil bjart-
sýni. Margt bendir til, að nú beinist öll at-
hygli herfræðinga að því að búa sig undir
snögga árás á óvininn, án þess að þurfa að
sprengja svo mikið, að af því mundi leiða
stórkostlega kælingu. Á fáeinum mínút-
um þyrfti þá að ráða niðurlögum nær allra
eldflaugastöðva andstæðingsins, í lofti, á
láði og Iegi. Auðveldast væri að ráða við
fastastöðvar á landi, en kafbátar væru erf-
iðari viðfangs. Til að eyða þeim á
skömmum tíma þyrfti mikið kerfi.
Það er varla tilviljun, að allra síðustu ár
virðast Bandaríkjamenn vera að leggja
aukinn þunga í vígbúnað sinn á íslandi,
ekki síst með tilliti til kafbátaflota Sovét-
manna á Atlantshafi og í íshafinu. Það
væri með ólíkindum, ef kjarnorkuvopn
ættu ekki að vera þungamiðjan í þeirri
starfsemi. Um leið er þetta auðvitað
bending um, að Sovétmenn muni búa sig
undir átökin sem best þeir geta. Sannast
að segja má það vera, að vitneskjan um
gereyðingarhættuna vegna kjarnorku-
vetrar hafi þannig gert heimsástandið
ennþá hættulegra og viðkvæmara en ella
hefði orðið.
Hvað er til ráða?
Við þessu dugar auðvitað ekkert annað
en alls herjar eyðing kjarnorkuvopna.
Það er eina leiðin til þess að bægja hætt-
unni frá að kjarnorkusprengjur verði að
minnsta kosti ekki fleiri en svo, að þær
valdi ekki þeirri dómsdagseyðingu, sem
kjarnorkuvetur hefði í för með sér. En
eins og önnur myndin sýnir, stefnir alls
ekki í það. Kjarnorkuveldin eru ekki á
þeim buxunum að hefja þessa afvopnun.
Ekkert annað er gífurlega sterkt almenn-
ingsálit í öllum löndum getur tryggt að
snúið verði frá helstefnunni. Þess vegna
er fræðsla um þetta efni svo bráð nauð-
syn.
í bók bóka, Biblíunni, er fræg frásögn,
sem nú er ástæða til að rifja upp. Belsas-
ar, sem er talinn hafa verið dóttursonur
Nebukadnesar konungs, hélt þeim upp-
tekna hætti afa síns að taka fram fyrir
hendurnar á Guði, lífláta þá sem hann
vildi, en láta þá lifa sem hann vildi. Þá var
við hann mælt. Fingur þínir verða af þér
teknir og látnir skrifa á vegginn: Mene,
tekel, ufarsin. Það er eins konar rósamál.
Bókstaflega þýðir það: Telja - vega -
deila, en útleggst: „Dagar þínir eru taldir.
Þú ert veginn og léttvægur fundinn. Ríki
þínu verður deilt og það gefið öðrum“.
Spádómurinn rættist. Þannig þurfafriðar-
hreyfingar í öllu löndum að taka fram fyr-
ir hendur kjainorkuherranna og láta fing-
ur þeirra skrifa: Mene, tekel, ufarsin.
HELSTA HEIMILD:
Christopher Meredith, Owen Green & Mike
Pentz, 1984: Nuclear winter. A new dimension
for the Nuclear Debate. Útgefandi: Scientists
agains nuclear war, Milton Keynes.
80