Morgunblaðið - 22.01.2006, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JANÚAR 2006 55
MINNINGAR
✝ Guðrún (Ham-elý) Ottesen
Óskarsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 8.
febrúar 1930. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
17. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Óskar
Georg Halldórsson,
útgerðarmaður, f.
17. júní 1893, d. 15.
janúar 1953, og
Guðný Ottesen
Ólafsdóttir, f. 27.
nóvember 1893, d. 21. ágúst
1939. Systkin Guðrúnar eru: 1)
Guðný eldri, f. 1916, d. 1922. 2)
Theódór Óskar Ottesen, f. 1918,
d. 1941. 3) Þóra Ottesen, f. 1919,
d. 2001, maki Þorsteinn Egilsson,
f. 1910, d. 1987. 4) Guðný Otte-
sen, f. 1921, d. 1993, maki Gunn-
ar Halldórsson, f. 1921, d. 1973.
5) Ólafur Ottesen, f. 1922, d.
1995, maki Hanna Kristín Gísla-
dóttir, f. 1924, d. 1985. 6) Guð-
ríður Erna Ottesen, f. 1924, maki
Jón S. Ólafsson, f. 1919, d. 1984.
7) Halldóra Ottesen, f. 1925,
d.1993, maki Melvin Water, þau
skildu, seinni eiginmaður Einar
Sigurðsson, f. 1923, d. 1994.
Guðrún giftist 9. nóvember
1954 Milutin Kojic,
ræðismanni Júgó-
slavíu, f. 26. febr-
úar 1922, d. 19.
nóvember 1990.
Börn þeirra eru: 1)
Irena Guðrún, f. 6.
júlí 1956. Sonur
hennar og Jóns Ár-
manns Guðmunds-
sonar er Ármann
Kojic, f. 19. júlí
1977. Dóttir hennar
og Ragnars G.
Hilmarssonar er
Guðrún Mira, f. 29.
desember 1996. 2) Helena Dóra,
f. 27. maí 1957, gift Jovan Ilic, f.
1961. Sonur þeirra er Nikola
Óskar, f. 17. mars 1996. Dóttir
Helenu og fyrrverandi sambýlis-
manns, Þorgríms Skjaldarsonar,
er Persída Guðný, f. 11. mars
1986. 3) Erna Milunka, f. 8. jan-
úar 1964, gift Karli Aspelund,
þau skildu. Börn þeirra eru Júlía
Guðrún og Karl Milutin, f. 9. jan-
úar 1995. 4) Aleksandra Hamelý
Ósk, f. 19. júní 1974, gift Heiðari
Ásberg Atlasyni, f. 1975. Sonur
þeirra er Arnar Milutin, f. 8.
ágúst 2003.
Útför Guðrúnar var gerð frá
Fossvogskapellu 21. janúar – í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Í sveitinni minni Zakutu eru árs-
tíðirnar breytilegar, sumrinu fylgir
mikil gleði – þá kemur sólin, dag-
arnir lengjast og lömbin fæðast og
með sumrinu kom Milutin með
fjölskyldu sína eins og farfuglarnir
frá landi langt í burtu sem við
sveitafólkið vissum ekkert um.
Sem sveitastrákur er mér hún
Hamelý svo minnisstæð þegar hún
kom, þessi ljóshærða, brosmilda,
útlenska kona. Þá kynntist maður
einhverju sem var ekki til í okkur
fólkinu í þessari afskekktu sveit í
Serbíu þar sem konurnar eru bara
vinnukonur og undirgefnar mönn-
um sínum.
Ég man einu sinni að þegar ég
var lítill strákur var ég ásamt vini
mínum að tína kirsuber. Við vorum
með fulla körfu og ákváðum að
fara og gefa Hamelý og Milutin
berin. Hamelý varð svo glöð og
vildi gefa okkur eitthvað í staðinn.
Hún fer inn og kemur með kók-
flöskur (það var sjaldséður drykk-
ur í sveitinni). Þá segir Milutin
henni að það sé ekki drukkin kók
með kirsuberjum. Þá fór hún til
baka með kókina, kemur aftur og
við sitjum svolitla stund og tölum
saman og borðum kirsuber (fyrir
henni var allt fólk eins). Svo fer
hún inn aftur, nær í kókflöskurnar
og gaf okkur þegar við vorum að
fara. Ég nefni þetta því mig langar
að segja að það voru aldrei til nein
vandamál hjá henni. Hún vildi
þakka okkur fyrir kirsuberin og
gefa okkur eitthvað í staðinn, alveg
sama þó það ætti ekki við.
Eftir að ég giftist dóttur hennar
og flutti til Íslands spyr hún alltaf
um mömmu mína þegar við hitt-
umst.
Hamelý var svo þægileg.
Hamelý, hún var öðruvísi.
Hún Hamelý, hún gaf svo mikið
af sér.
Hún skilur svo mikið eftir sig.
Við vorum sérstaklega góðir vin-
ir. Hún hefur verið mér sem móðir
síðastliðin 15 ár.
Puno hvala draga Hamelý.
Guð geymi þig.
Þinn tengdasonur,
Jovan.
Ég kveð elskulega vinkonu mína,
Guðrúnu O. Óskarsdóttur, með
sárum söknuði en hún lést á Land-
spítala 17. janúar sl. Blóðtappi í
heila gerir ekki boð á undan sér.
Tveimur dögum áður vorum við í
glöðum hópi skólasystra úr Verzl-
unarskóla Íslands sem útskrifaðist
árið 1949.
Einlæg vinátta okkar, sem hófst
í öðrum bekk í Verzlunarskólanum,
þegar hún lagði til að við sætum
saman í skólanum, hefur varað alla
tíð síðan. Árin eru orðin yfir 60 svo
margs er að minnast og gott að
ylja sér við góðar minningar. Hún
var lífsglöð og kát og dró að sér
fólk með glaðværð sinni. Hún lífg-
aði mig upp sem var hlédræg og
óframfærin.
Þegar Verzlunarskólaárunum
lauk 1949 lá leið okkar í skóla í
London að hennar frumkvæði. Þar
vorum við árið 1950 í St. Godrich’s
Secretarial College. Það var mikið
ævintýri að dvelja heilt ár í fram-
andi landi, sem engan veginn hafði
náð sér svo skömmu eftir lok
heimsstyrjaldarinnar síðari. Matur
var skammtaður og hörgull á ýms-
um nauðsynjum sem við höfðum
vanist hér á stríðsárunum. Þarna
kom gjafmildi hennar og hugul-
semi vel í ljós því hún deildi með
mér því sem faðir hennar sendi
henni, en ég átti ekki kost á neinu
slíku.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum hana heldur líf og fjör.
Aldrei var áfengi haft um hönd
heldur drukkum við kaffi eða gos á
skemmtunum, en mikið var alltaf
hlegið. Þá vorum við ákveðnar í að
fara til Bandaríkjanna. Mínar
ákvarðanir breyttust, en hún fór
og þar hitti hún sinn lífsförunaut,
Milutin Kojic. Þau giftu sig 1954
og settust að í byrjun í Belgrad í
Júgóslavíu, en leiðin lá síðan hing-
að heim þar sem þau bjuggu alla
tíð. Milutin starfaði við viðskipti,
var ræðismaður Júgóslavíu og
ávann sér fljótt traust og vináttu.
Fjölskyldu minni var hann kær og
var hans sárt saknað þegar hann
féll frá 1990. Árið 1970 lá leið okk-
ar enn í skóla en þá sóttum við
leiðsögumannanámskeið og tókum
leiðsögumannapróf. Við vorum
meðal stofnenda Félags leiðsögu-
manna við stofnun þess 1972. Hún
hafði áhuga á að fræðast um landið
okkar til þess að geta miðlað þeim
fróðleik til þeirra gesta sem staða
eiginmannsins færði henni.
Þegar voraði lá leið allrar fjöl-
skyldunnar til Serbíu á heimaslóð-
ir Milutin þar sem þau byggðu sér
sumardvalarstað. Hún féll vel að
öllum siðum þar í sveitinni og elsk-
aði staðinn. Hún sýndi ávallt fjöl-
skyldu eiginmannsins mikla ástúð
og virðingu og tengdamóður sína
dáði hún. Hún lærði fljótt serb-
nesku svo þær náðu góðu sam-
bandi hvor við aðra. Dæturnar
urðu fjórar og eru allar aldar upp
að hluta á æskuslóðum föðurins,
sem þær unna af öllu hjarta. Allar
tala þær serbnesku eins og inn-
fæddar. Þær töluðu serbnesku allt-
af við föður sinn, en við móður sína
íslensku, en þar sem foreldrarnir
töluðu ensku saman urðu þær allar
þrítyngdar.
Sveitalífið átti vel við hana en
hún hafði dvalið í Deildartungu í
Borgarfirði í sjö sumur þegar hún
var á barns- og unglingsaldri. Hús-
móðurina þar, Sigurbjörgu, þótti
henni mjög vænt um og dætur
hennar fjórar voru miklar vinkon-
ur hennar. Það sýnir best um-
hyggjusemi hennar hvað hún bast
mikilli tryggð við Sigurbjörgu,
móður mína Kristínu og tengda-
móður sína Milunku, en hún lét sér
annt um að gera þeim dagamun á
efri árum og sá mikið eftir þeim
þegar þær féllu frá.
Börnin okkar eru öll á líkum
aldri og yngstu dæturnar eru
tengdar sterkum vináttuböndum,
sem glöddu okkur mjög.
Þegar litið er yfir farinn veg
hafa árin liðið undurfljótt en því
miður ekki áfallalaust. Milutin
varð bráðkvaddur fyrir 15 árum
vegna blóðtappa sem hann fékk
eftir aðgerð er hann lenti í bílslysi.
Helena dóttir hennar slasaðist al-
varlega tvisvar, í fyrra skiptið lífs-
hættulega daginn sem systir henn-
ar Aleksandra fæddist. Mágur
hennar Jón varð bráðkvaddur, en
hann hafði alla tíð reynst henni
sem besti vinur. Henni var mjög
annt um systkini sín og harmaði
mjög þegar þau féllu frá og systir
hennar Erna fékk alvarlegt áfall.
Átökin í fyrrum Júgóslavíu tók
hún mjög nærri sér og gat ekki
með nokkru móti skilið að slíkar
hörmungar skyldu ganga yfir þetta
yndislega land. Hún var viðkvæm
sál og þessi áföll settu mark sitt á
hana. Þegar frá leið vildi hún helst
una við minningar úr fortíðinni.
Hún naut góðrar umhyggju allra
dætra sinna þegar heilsan fór
þverrandi. Minningin um ævarandi
tryggð góðrar vinkonu lifir með
okkur.
Ég bið Guð að styrkja dæturnar
og fjölskyldur þeirra og sendi þeim
innilegar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning hennar.
Margrét K. Sigurðardóttir
(Kiddý).
Elsku Hamley. Þakka þér fyrir
góð kynni og góðmennskuna sem
þú hefur ávallt sýnt mér og mín-
um.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
hitta þig ekki, meðal annars hjá
Aleks eða koma til þín að pússa
silfrið, drekka kaffi og gantast með
það að við færum í heimsókn í
sveitina þína í Serbíu.
Ég bið guð að styrkja fjölskyld-
una þína á þessum erfiðu tímum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Guðrún Þórey Gunnarsdóttir.
GUÐRÚN (HAMELÝ)
O. ÓSKARSDÓTTIR
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, sími 565 5892
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Sverrir
Einarsson
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
SIGURÐUR JÓNSSON,
Álfaskeiði 127,
Hafnarfirði,
sem lést á líknardeildinni í Kópavogi mánudaginn
16. janúar, verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju í
Garðabæ miðvikudaginn 25. janúar kl. 13.00.
Sigríður Sesselja Oddsdóttir,
Lára Björk Sigurðardóttir, Sigursteinn Björn Sævarsson,
Sigríður Þórunn Ragnarsdóttir, Birna Björk Sigursteinsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN (HAMELÝ) O. ÓSKARSDÓTTIR,
Flyðrugranda 20,
Reykjavík,
lést á gæsludeild Landspítala háskólasjúkrahúss
þriðjudaginn 19. janúar.
Útförin fór fram frá Fossvogskapellu laugardaginn
21. janúar í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Írena Guðrún Kojic,
Helena Dóra Kojic, Jovan Ilic,
Erna Milunka Kojic,
Aleksandra Hamelý Kojic, Heiðar Ásberg Atlason
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTINN PÁLSSON
fyrrum verslunarstjóri,
áður til heimilis í Löngumýri 14,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjaldarvík þriðjudaginn 17. janúar.
Magnea Júlíusdóttir,
Sverrir Kristinsson,
Snorri S. Kristinsson, Lísbet Davíðsdóttir,
Álfheiður Pála Magnúsdóttir, Björn Brimar Hákonarson,
Arnheiður Vala Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
UNNUR GUÐJÓNSDÓTTIR
frá Kleifum,
andaðist á dvalarheimilinu Silfurtúni, Búðardal,
aðfaranótt þriðjudagsins 17. janúar.
Útför hennar verður gerð frá Garpsdalskirkju laug-
ardaginn 28. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Stefán Jóhannesson,
Hermann Jóhannesson, Kolbrún Ingólfsdóttir.