Morgunblaðið - 04.04.2008, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elva, ég get endalaust ruglað í henni
með nafnið. Hún kom og varð strax
aðalnúmerið, svo bleik og dömuleg.
Þegar kominn var stöðugleiki í fjöl-
skyldumynstrið kom dagurinn sem
breytti öllu. Sorgin lagðist yfir og eft-
ir stöndum við og erum enn að ná átt-
um. Hvað gerðist? Af hverju?
Ég veit ekki hvað ég get sagt við
þig, Kalli. Hugur minn er hjá ykkur
og þessa stundina er nótt. Þegar frá
líður vona ég að sólin brenni nóttina
og lífið eigi eftir að verða ykkur hlið-
hollt.
Anna. Takk fyrir allt.
Ólafur Bragason.
Meðlimir í öllum fjölskyldum hafa
hlutverk. Ýmist taka einstaklingar
sér þau eða þá að þeim er úthlutað.
Önnu Jónsdóttur mágkonu minni var
úthlutað lykilhlutverki í fjölskyldunni
sem oft er kallað tengillinn þegar
fjallað er um hópstarf. Hún límdi
saman fjölskylduna, viðhélt henni og
nærði hljóðlaust og án þess að nokk-
ur tæki eftir, hvað þá að það væri
þakkað berum orðum. Slíkt er oft
ekki einfalt starf þegar fjölskyldur
eru samsettar úr börnum hjóna og
börnum úr fyrrum hjónaböndum for-
eldra. Anna var elsta barnið sem
Hrefna og Jón áttu saman og fylgdi
því nokkur ábyrgð og ýmis verkefni
sem hún hefði líklegast fegin viljað
vera án. Hún sá um að sinna veikum
föður sínum, hugsa um dásamlega
móður sína, tengja systkinin saman,
vera til staðar ef eitthvað kom uppá,
hlusta og gefa góð ráð. Allt þetta
gerði Anna auk þess að reka eigið
heimili og hugsa um Björn Ívar,
Kötlu, Berglindi og Elfu. Stúdenta-
garðar við Suðurgötu munu ávallt
tengjast minningu Önnu. Hún hóf
nám í hjúkrunarfræði um svipað leyti
og við Már fluttum til Íslands, bjó í
sama bæjarhluta og átti dóttur árinu
eldri en elsti sonur okkar. Slíkt gat
ekki annað en boðið upp á tækifæri til
að kynnast betur. Sem betur fer nýtt-
um við það vel. Í gegnum árin sáum
við til þess að börnin hittust og
byggju sameiginlega til skemmtileg-
ar minningar. Sjaldnast er rætt
hversu mikið átak það er fyrir for-
eldra sem eru einir með börn að taka
sig upp og fara í nám rétt eins og
Anna gerði. Hún setti undir sig haus-
inn, fór frá Eyjum og ákvað að búa
sér og Kötlu þá framtíð sem hún vildi.
Það tókst henni svo sannarlega. Hún
lauk hjúkrunarfræðiprófi með glæsi-
brag og fyrr en varði var hún flutt
aftur til Eyja. Við tók nýtt líf, líf með
Kalla og börnunum hans Birni Ívari
og Berglindi. Fyrr en varði voru þau
gift og Elfa litla fædd. Við tóku góð ár
hjá Önnu. Hún gekk Birni Ívari og
Berglindi í móðurstað og hugsaði um
þau eins og þau væru hennar eigin
börn og var vakin og sofin yfir velferð
þeirra. Hún flutti til Svíþjóðar með
fjölskylduna og þau Kalli menntuðu
sig meira. Hún fylgdist með Kötlu
fullorðnast og hefja búskap með
Hreini. Framundan var að ljúka námi
í KHÍ, fylgja Elfu litlu í sex ára bekk
og ýmis önnur ævintýri lífsins. Af því
varð því miður ekki.
Elsku Kalli, Björn Ívar, Katla,
Berglind og Elfa. Megi allar góðar
vættir vera með ykkur og styrkja.
Margrét Jónsdóttir.
Nú er Anna frænka dáin allt of
snemma. Anna var nánasta systir
mömmu og á svipuðum aldri þannig
að við vorum oft saman, þær voru svo
miklar vinkonur mamma og hún. Oft
var mikið hlegið þegar við hittumst
og þær voru svo hressar saman. Svo
var líka stutt á milli mín og Kötlu
dóttur hennar og erum við Katla góð-
ir vinir. Anna hugsaði alltaf mikið um
alla í kringum sig og var alltaf tilbúin
að hjálpa fólki ef eitthvað var að. Oft
var gaman þegar við hittumst öll
stórfjölskyldan hjá ömmu og afa í
Hátúni, þá var mikið hlegið saman og
mikil gleði.
Ég vil kveðja hana með uppáhalds-
ljóði mömmu sem á svo vel við hana
Önnu frænku mína sem var svo góð
manneskja.
Anna, takk fyrir allt mín góða
frænka, við eigum eftir að sakna þín
mikið. Við eigum svo margar góðar
minningar um þig sem ylja okkur
þegar okkur líður illa.
Guð veri með þér elsku besta
frænka mín.
Biðjum Guð að vera með fjölskyld-
unni okkar á þessum erfiða tíma.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest
að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem aldrei sést,
ástúð í andartaki
augað sem glaðlegt hlær
hlýja í handartaki
hjarta sem örar slær
allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til
gef þú úr sálarsjóði
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfar Ragnarsson)
Pálmar frændi og Hanna.
Elsku Anna.
Á stundu sem þessari eru ekki til
orð sem lýsa öllum þeim tilfinningum
er renna í gegnum hugann.
Ég ylja mér við allar þær yndis-
legu minningar sem ég á um þig
elsku frænka og samstarfskona.
Fyrst unnum við saman á Bjarna-
borg en svo lágu leiðir okkar aftur
saman þegar þú byrjaðir að vinna
með okkur í Barnaskólanum. Það
hefur verið mér mikill styrkur að
hafa þig í skólanum, bæði í kennsl-
unni sem og persónulega. Ég hef orð-
ið þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
góðan aðgang að umhyggjusemi
þinni, hlýju og þinni góðu nærveru
undanfarin ár.
Elsku fjölskylda, Guð veri með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Elsku Anna, takk fyrir allt bæði í
gleði og í sorg.
Þín
Dóra Björk.
Elsku frænka. Þú varst tekin frá
okkur í blóma lífsins, svo ung, hraust
og lífsglöð kona. Það er svo margt í
þessu lífi sem maður skilur ekki og
fær víst aldrei svör við. Andlát þitt
bar brátt að. Ég sá þig tilsýndar dag-
inn áður og hugsaði: Næst þegar ég
kem til Eyja fer ég í kaffi til Önnu
frænku. En það verður ekkert næst!
Ef ég bara hefði lifað þennan dag
eins og hann væri sá síðasti. Þá hefði
ég „droppað“ í kaffi til þín. Fengið
enn eitt faðmlag og hlýjan koss á
kinn. Séð þitt bjarta bros og heyrt þig
kalla mig Kibbu Kristjáns í síðasta
sinn. Heyrt þig segja stolta frá því
sem börnin voru að gera og hvað bar
hæst í lífi ykkar Kalla. Og jafnvel
hefðum við farið að ræða næstu
þjóðhátíð. Ef ég bara hefði …
Ég mun ávallt sakna þín kæra
Anna frænka. Takk fyrir þinn tíma.
Hver lítil stjarna, sem lýsir og hrapar,
er ljóð, sem himinninn sjálfur skapar.
Hvert lítið blóm, sem ljósinu safnar,
er ljóð um kjarnann, sem vex og dafnar.
Hvert lítið orð, sem lífinu fagnar,
er ljóð við sönginn, sem aldrei þagnar.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Bið ég góðan Guð að veita fjöl-
skyldu og vinum Önnu styrk í þessari
miklu sorg.
Ingibjörg R. Bjarnadóttir.
Við Anna kynntumst í æsku, áttum
heima nálægt hvor annarri og vorum
saman í bekk. Við lékum okkur sam-
an eftir skóla og vorum stundum
samferða í íþróttahúsið. Þá var mikið
spjallað og einu sinni svo mikið að við
misstum af íþróttatíma. Anna var
mikill trúnaðarvinur og góður hlust-
andi, lífsglöð, kærleiksrík og svolítill
prakkari. Leiðir okkar skildu svo
smátt og smátt þegar Anna flutti í
annað hverfi og seinna þegar ég flutti
til Reykjavíkur.
En aftur lágu leiðir okkar saman,
þá orðnar fullorðnar konur, vorum
einstæðar mæður með dætur okkar.
Þá ákváðum við að fara til Reykjavík-
ur, saman í Háskólann og bjuggum
nálægt hvor annarri á stúdentagörð-
um. Samgangur var mikill.
Fljótlega kynntumst við fleiri
skólafélögum og það varð að föstum
lið að við, nokkrar stelpur, mættum
heima hjá Önnu eftir skóladag áður
en lærdómur hófst, nánast á hverjum
degi í kaffi. Anna var sterk og fljót-
lega varð hún kletturinn í hópnum.
Heimilið hennar var alltaf opið öllum.
Það var alltaf tilhlökkun að mæta eft-
ir tíma og ræða saman um allt sem
snerti okkur á þessum tíma, börnin
okkar, námið og persónuleg mál.
Aftur fjarlægðumst við í nokkur
ár. Anna flutti til Eyja og ég varð eft-
ir í Reykjavík. Í september síðast-
liðnum hittumst við á árgangsmóti í
Eyjum. Þá áttuðum við okkur á því
hvað við söknuðum hvor annarrar
mikið. Við hittumst síðan fyrir tilvilj-
un nokkrum dögum fyrir páska og
bauð Anna mér að kíkja við, sem ég
og gerði. Ég þakka Guði fyrir að hafa
fengið að hitta hana áður en hún dó.
Ekki óraði mig fyrir að þetta væri
okkar síðasta stund saman.
Elsku Anna mín, gleði mín yfir því
að hitta þig aftur var mikil. Þú geisl-
aðir af hamingju og þrátt fyrir að-
skilnaðinn öðru hverju voru böndin á
milli okkar alltaf jafn sterk. Eitt var
alveg á hreinu; okkur skorti aldrei
umræðuefni. Ég mun alltaf minnast
faðmlagsins, kærleikans og gleðinnar
sem í þér bjó. Þú varst traustur vin-
ur, sem mér þótti vænt um. Ég mun
minnast þín með söknuði. Ég votta
Kalla, börnunum, Hrefnu, Jóni og
allri fjölskyldunni samúð mína. Megi
Guð styrkja og umvefja ykkur í sorg-
inni.
Anna Lilja Marshall.
Elsku Kalli, Björn Ívar, Katla,
Berglind og Elfa – ykkur og öllum
öðrum aðstandendum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Heimsins vegur hulinn er
huga manns og vilja,
enginn þarf að ætla sér
örlög sín að skilja.
Trúin hrein og hugsun djörf
hjálpa mest í raunum,
þakkir fyrir fögur störf
flyt ég þér að launum.
(S.B.)
Kveðja,
saumaklúbburinn.
Ég get ekki lýst sársaukanum sem
kom í kjölfar fréttarinnar um að hún
Anna, mín besta æskuvinkona, væri
dáin langt um aldur fram.
Síðast þegar ég sá Önnu var í fer-
tugsafmælinu mínu fyrir tveimur
mánuðum. Þar hélt hún mjög einlæga
og fallega ræðu um hve nánar og góð-
ar vinkonur við höfum alltaf verið.
Enda hefur alltaf verið svo kært á
milli okkar. Þá hefði mig ekki grunað
að þetta væru hennar kveðjuorð.
Önnu kynntist ég fyrir 30 árum,
um það leyti sem fjölskyldan hennar
flutti upp í Hátún. Þá vorum við 10
ára. Við urðum strax góðar vinkonur,
eins og tvíburasystur. Við vorum
nánast alltaf saman, ég taldi kenn-
arann minn á að leyfa Önnu að koma í
bekkinn minn svo við gætum verið
meira saman, það gekk eftir þrátt
fyrir að bekkurinn væri fjölmennast-
ur og yfirfullur.
Okkur fannst svo margt tengja
okkur, við eignuðumst báðar dætur
mjög ungar, Sigurbjörg, eldri dóttir
mín, er fædd í sama stjörnumerki og
Anna, Katla, elsta dóttir hennar, í
mínu stjörnumerki. Þetta fannst okk-
ur alltaf svolítið merkilegt.
Anna var besta manneskja sem ég
hef á ævinni kynnst, hún var kær-
leiksrík, hlý, falleg og skemmtileg,
vildi öllum alltaf vel. Hún var
draumavinkona. Ég heyrði hana
aldrei tala illa um nokkra manneskju,
alltaf svo skilningsrík í garð annarra.
Hún studdi mig þegar eitthvað bját-
aði á, það var auðvelt að láta sér líða
vel í návist hennar.
Því miður hittumst við ekki eins oft
og við hefðum viljað enda bjuggum
við ekki á sama stað, hún í Eyjum og
ég í Reykjavík. Við hringdum þó hvor
í aðra og það var alltaf eins og við
hefðum talað saman síðast í gær.
Undanfarnir dagar hafa verið erf-
iðir, það er mikill missir að Önnu, svo
mikill að engin orð fá því lýst.
Ég votta Kalla, Kötlu, Birni Ívari,
Berglindi, Elfu, Hrefnu, Jóni, Jó-
hönnu, Guðmundu, Hrabbý, Mása,
Orra og aðstandendum mína dýpstu
samúð. Okkar huggun verður sú að
minningin um stórbrotna konu mun
lifa áfram í hjörtum okkar allra.
Elsku vinkona, ég trúi því að sterk-
asta afl í þessum heimi sé kærleik-
urinn. Í honum felst allt, þ.e. vinátt-
an, fyrirgefningin, gleðin og sorgin.
Elsku Anna mín, alltaf sýndir þú mér
þennan kærleik í orði og verki. Ég
dáðist alltaf að dugnaði þínum, vin-
áttu, gjafmildi, skilningi og elsku til
allra manna.
Ég kýs að sjá litróf þessara orða
sem lýsa einhverju tæru og fallegu
þegar þeim er gefið gildi á svo ynd-
islegan hátt sem þér var lagið að
gera. Að vera sönn í því smæsta og í
því stærsta.
Ég kveð þig, elsku Anna, með orð-
um úr ritningunni og bið Guð að varð-
veita þig.
Því að ég er þess fullviss, að hvorki dauði né
líf, englar né tignir, hvorki hið yfirstand-
andi né hið ókomna, hvorki kraftar, hæð né
dýpt, né nokkuð annað skapað muni geta
gjört oss viðskila við kærleika Guðs, sem
birtist í Kristi Jesú Drottni vorum. (Róm. 8:
38-39.)
Ég mun aldrei gleyma þér, elsku
Anna.
Þín besta vinkona,
Guðrún Ó.
Það er með söknuði sem ég sest
niður og skrifa minningarorð um
Önnu.
Kynni okkar hófust í gegnum sam-
starf á Heilbrigðisstofnuninni í Vest-
mannaeyjum þegar Anna kom þar til
starfa sem hjúkrunarfræðingur.
Bjart bros og lífleg framkoma ein-
kenndu Önnu og fljótlega tókst með
okkur góður vinskapur. Hún var
traustur vinur sem hægt var að ræða
við um heima og geima og átti auðvelt
með að sjá spaugilegu hliðina á hlut-
unum.
Við unnum saman í stjórn Vest-
mannaeyjadeildar Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga. Stjórnin sat svo
til óbreytt í mörg ár og bauð sig ítrek-
að fram til endurkjörs. Samvinnan
gekk vel og það var oft gaman á
stjórnarfundunum. Eitt af skemmti-
legri verkefnum stjórnarinnar var að
skipuleggja vísinda- og skemmtiferð
hjúkrunarfræðinga til Kaupmanna-
hafnar og í minningunni frá ferðinni
hljómar hlátur og létt spjall.
Anna, Kalli og fjölskylda fluttu til
Svíþjóðar um tíma en eftir heimkom-
una kom Anna til vinnu á heilsu-
gæslustöðinni og í skólahjúkrun.
Skólahjúkrun er ekki einfalt starf,
hjúkrunarfræðingur þarf að sinna
margvíslegum verkefnum og eiga í
samskiptum við nemendur, foreldra,
starfsfólk skólans og aðra. Kostir
Önnu; hlýja, skipulagshæfileikar og
leikni í samskiptum, nutu sín vel á
þessum vettvangi. Hún bar hag nem-
enda fyrir brjósti og sinnti verkefn-
um sínum af áhuga og alúð. Anna
hafði gaman af að takast á við ný
verkefni. Síðastliðið haust hóf hún
nám í kennsluréttindum við Háskóla
Íslands, hún vildi bæta færni sína í
starfi og fræðsla og kennsla eru mik-
ilvægur þáttur skólahjúkrunar.
En það var ekki erfitt að sjá hvað
var hjarta hennar næst. Það geislaði
af Önnu þegar hún var að tala um
börnin sín fjögur, Kalla og fjölskyld-
una. Fjölskyldan skipti hana miklu
máli og hún var dugleg að rækta sam-
skiptin við fjölskyldu, vini og kunn-
ingja.
Ég kveð góða samstarfskonu og
kæra vinkonu.
Börnunum, Kötlu, Birni Ívari,
Berglindi og Elfu, Kalla og fjölskyld-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Guðný Bogadóttir.
Elsku Anna.
Lífið er hverfult, svo mikið er víst.
Þegar ungt fólk í blóma lífsins er hrif-
ið á brott með svo snöggum hætti þá
er spurt um tilganginn. Flesta daga
er lífið í góðum farvegi, sumir dagar
eru slæmir, – miklu verri en aðrir.
Þannig var sá dagur þegar við feng-
um fregnir af sviplegu andláti þínu.
Allt starfsfólk og heimilisfólk Hraun-
búða varð harmi slegið.
Þegar við tölum um þig þá minn-
umst við bjarta brossins þíns sem
alltaf náði til augnanna. Kætinnar og
gleðinnar sem alltaf var á vöktum,
mikið hlegið og menn ekki að taka sig
of hátíðlega. Þolinmæðinnar og hlýj-
unnar sem þú sýndir öllum hér. Skör-
ungsskapurinn og dugnaðurinn sem
einkenndi vinnuna þína er okkur
einnig umtalsefni.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við heiðra minnngu þína og þakka
fyrir allt og allt.
Elsku Kalli, Katla, Björn Ívar,
Berglind og Elfa, missir eiginkonu og
móður er þvílíkt áfall að við kunnum
vart orð að mæla.
Elsku Hrefna og fjölskylda, ykkar
söknuður er mikill og biðjum við Guð
að styðja ykkur og styrkja í sorginni.
Við kveðjum með söknuði góðan
vinnufélaga.
Starfsfólk Hraunbúða.
Anna snerti líf okkar fyrir um
þremur árum þegar dætur okkar
urðu bestu vinkonur, þriggja ára
gamlar. Á þessum stutta tíma sem við
náðum að kynnast Önnu sást strax
hvaða perla hún var. Hún var einstök
á allan hátt. Yndisleg mamma, góð
vinkona, falleg að innan sem utan, svo
hjartahlý, einlæg og heil. Við Anna
gátum endalaust talað um stelpurnar
okkar, vinkonurnar sem okkur fannst
svo flottar saman. Þær voru okkar
sameiginlega áhugamál, þeirra vin-
átta. Okkur var það báðum mikilvægt
að ná að halda þeim saman og hjálpa
þeim að efla vináttuna.
Mér finnst sárt, afar sárt að þurfa
að kveðja hana Önnu mína í blóma
lífsins. Ég var búin að sjá fyrir mér að
hún yrði samferða mér í lífinu í gegn-
um stelpurnar og það var sko ekki
amalegur félagsskapur. Á örskots-
stund er allt breytt og líf fallegu fjöl-
skyldunnar hennar Önnu verður ekki
samt. Anna kemur ekki aftur en hún
á sér góðan stað í hjarta okkar allra
sem vorum svo lánsöm að kynnast
henni.
Elsku Kalli, Björn Ívar, Katla,
Berglind og Elfa okkar, megi Guð
vaka yfir ykkur og styrkja.
Matthildur, Brynjar
og Linda Björk.
Kær vinkona er fallin frá löngu
fyrr en nokkurn gat órað fyrir –
löngu áður en eðlilegt er fyrir nokk-
urn mann að kveðja jarðlífið …
Leiðir okkar lágu saman á stúd-
entagörðunum, er við vorum í hjúkr-
unarnáminu. Þar hófst með okkur
mjög góð vinátta og þrátt fyrir það að
við byggjum ekki alltaf á sama lands-
horninu þá voru sterk vináttubönd
okkar á milli og hafa þau verið mér
ómetanleg allar götur síðan.
Mannkostir Önnu voru margir.
Hún var mjög elskuleg, skilningsrík,
hjálpfús og traustur vinur. Hún var
stór í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Það var ekki hennar háttur að
bíða eftir að aðrir gengju í hlutina
heldur tókst hún á við öll verkefni af
einstakri ósérhlífni, kjarki og einurð.
Hún hafði einstaka skipulagshæfi-
leika og viljastyrk enda náði hún
langt í starfi þar sem hún naut mikils
trausts og virðingar.
Anna var mjög lífsglöð og alltaf
stutt í glettnina hjá henni. Gaman var
að hlæja með henni og hlusta á
skemmtilegar frásagnir af líðandi
stund. Það er mikill söknuður að sjá á
bak svo góðri vinkonu.
Elsku Anna, um leið og ég er svo
sorgmædd yfir því að þú sért farin er
ég þakklát yfir því að hafa fengið að
kynnast þér og vera vinkona þín.
Nú er komið að kveðjustund,
tárin fram streyma.
Minning þín lifir í huga mér,
aldrei mun ég þér gleyma.
Votta ég aðstandendum Önnu
mína dýpstu samúð.
Sigurrós Úlla.
Mig langar að minnast ástkæru
vinkonu og bekkjarsystur minnar
sem lést núna 25. mars, langt fyrir
aldur fram. Ég man að þegar hún
kom inn í bekkinn minn var ég svo
glöð því þá var ég ekki lengur stærsta
stelpan í bekknum. En svo var mjög
skemmtilegt að hafa hana í okkar
samheldna bekk. Það var ýmislegt
Anna Jónsdóttir