Morgunblaðið - 04.04.2008, Síða 45

skemmtilegt brallað hjá okkur. Síðan
lá leiðin í framhaldsskóla og einnig
þar vorum við saman í vinahóp.
Það var alltaf gaman þar sem Anna
var, hún var hress, góð, yndisleg og
gaf mikið af sér. Hún er sú fyrsta sem
fellur frá í okkar árgangi. Við vorum
á árgangsmóti síðasta haust og við
vorum einmitt að þakka fyrir hvað við
værum heppin að þurfa ekki að fara
upp í kirkjugarð að leiði hjá einhverj-
um í árgangnum. En hlutirnir breyt-
ast hratt. Mig langar að þakka henni
fyrir alla góðar stundir sem við áttum
saman. Ég er þakklát fyrir að hafa
komið til hennar og átt góða stund
með henni aðeins þremur dögum fyr-
ir andlát hennar. Við vorum að spá í
hvað við ætluðum að gera á stóraf-
mælum okkar á árinu og við vorum að
gera ýmis plön fyrir haustið og ann-
að.
En enginn veit sína ævi fyrr en öll
er, sem betur fer. Ekki hvarflaði að
mér að þetta væri í síðasta skiptið
sem ég sæi hana. Mig langar að votta
Kalla og börnum þeirra mína innileg-
ustu samúð, og einnig foreldrum
hennar og systkinum og fjölskyldum
þeirra. Megi guð styrkja ykkur og
styðja.
Þín vinkona og bekkjarsystir,
Halla Einarsdóttir.
Að kvöldi hins 25. mars fékk ég
þær hörmulegu fréttir að Anna vin-
kona mín hefði látist fyrr um daginn,
aðeins rétt tæplega fertug að aldri.
Þetta símtal hefði miklu frekar átt
heima inni í framtíðinni, 50 árum
seinna, en ekki núna. Það er svo sterk
mynd af Önnu í huga mér sem heil-
brigðri, lífsglaðri og hamingjusamri
ungri konu, duglegri og samvisku-
samri, með yndislega fjölskyldu sem
hún unni afar heitt. Það er erfitt að
meðtaka að hún sé dáin.
Við Anna kynntumst haustið 1996
er við hófum nám í hjúkrunarfræði-
deild HÍ. Við vorum þá nágrannar á
Stúdentagörðunum, báðar einstæðar
á þeim tíma og áttum báðar svolítið
fyrirferðarmiklar en bráðskemmti-
legar stelpur. Það var alveg sérstakt
að búa á Stúdentagörðunum; þar
myndaðist ákveðin kommúnutilfinn-
ing, n.k. lítið samfélag þar sem allir
könnuðust við alla og þarna var gam-
an að búa. Krakkarnir skoppuðu á
milli íbúða í heimsóknir til vina sinna
án þess að þurfa að fara í útiföt, og að
mörgu leyti var þetta svipað með
okkur fullorðna fólkið. Það voru svo
sannarlega ófáar stundirnar sem
maður skrapp til Önnu í kaffi, hvort
sem það var til að slappa aðeins af í
miðjum próflestri (jafnvel um miðjar
nætur), fá lánaðar glósur eftir að
hafa misst úr tíma, væla yfir órétt-
læti kennaranna, eða bara til að
spjalla um daginn og veginn. Það
sem var svo sérstakt við Önnu var
hversu vel manni leið með henni.
Alltaf var maður velkominn og hún
var boðin og búin að hjálpa ef maður
þurfti á aðstoð að halda. Ef mann
vantaði öxl til að gráta við var Anna
strax búin að bjóða hana fram, og
ávallt hitti hún á réttu orðin til að
hressa mann við og hvetja áfram.
Hress og skemmtileg var hún og
einnig hörkudugleg, hvort sem það
sneri að því að sinna fjölskyldunni,
náminu eða vinnu. Hún var traust og
góð vinkona, enda vinmörg og laðaði
að sér fólk.
Ég hef aldrei séð Önnu eins ham-
ingjusama og þegar þau Kalli tóku
saman. Þarna hafði hún fundið sálu-
félaga sinn. Ekki eru allir svo heppn-
ir að upplifa þetta, en Anna var ein af
þeim. Kalli átti tvö börn af fyrra sam-
bandi og Anna eina dóttur. Það er
ekki alltaf auðvelt að láta samsettar
fjölskyldur ganga upp en Önnu og
Kalla tókst það með glæsibrag. Alltaf
þegar ég heyrði í Önnu var hún svo
ánægð með þessa yndislegu fjöl-
skyldu sína og ekki minnkaði gleðin
þegar yngsta dóttirin fæddist þeim
hjónum árið 2002. Í síðasta jólakorti
var einmitt mynd af þeim systrum
Elfu og Berglindi, og það sló mig
skemmtilega hvað Elfa ber mikinn
svip af mömmu sinni.
Þegar ég hugsa til Önnu núna
kemur upp mynd af henni brosandi í
eldhúsinu á Eggertsgötunni (að hella
upp á kaffi handa mér) og ég heyri
hlátur hennar óma í huga mér. Smát-
ár læðast niður kinnar mínar, en ég
brosi líka. Og ég skil þessi orð úr Spá-
manninum eftir Kahlil Gibram svo
vel:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“
Lilja Sigurðardóttir.
„Dáin, horfin“ – harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgr.)
Mikið getur lífið stundum verið
óútreiknanlegt.
Ennþá lítum við hvert á annað og
hristum höfuðið af sorg og undrun.
Það er erfitt að trúa því að í dag sitj-
um við og skrifum hinstu kveðju til
hennar Önnu, vinkonu okkar og
starfsfélaga.
Anna skilur eftir sig stórt skarð í
skólanum okkar og við söknum henn-
ar sárt. Nemendur okkar sakna nær-
veru hennar, umhyggju og vináttu og
margir þeirra litu á hana sem einn af
sínum bestu vinum í skólanum. Við
sögðum stundum að Anna kynni að
setja plástur á allt frá litlum skrám-
um og upp í meiðsli á sálinni og nem-
endur sóttu til hennar huggun í alls
konar kringumstæðum, enda lét hún
sér mjög annt um þá.
Við, fullorðna fólkið, erum einnig
full saknaðar. Við söknum lífsglaðrar,
jákvæðrar og traustrar vinkonu og
það er undarleg tilhugsun að við höf-
um misst hana frá okkur fyrir fullt og
allt. Á þessari stundu erum við þó líka
þakklát fyrir allar stundirnar sem við
höfum átt með Önnu á liðnum árum.
Góðar minningar eru gulls ígildi og
við munum varðveita þær í hjörtum
okkar.
Við þökkum Önnu fyrir samfylgd-
ina og vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð.
Samstarfsfólk við
Grunnskóla Vest-
mannaeyja.
Elsku Anna.
Lífið er hverfult og öll eigum við
eftir að yfirgefa þetta líf, ég var
óþyrmilega minnt á það við andlát
þitt. Það er ótrúlegt að þú sért farin,
að fá ekki að hitta þig í vinnunni á
morgun, næsta saumaklúbbi eða
setjast með þér yfir kaffibolla þegar
stelpurnar okkar hittast að leika.
Það var alveg sama hvenær maður
leitaði til þín, alltaf varst þú reiðubú-
in að leiðbeina og aðstoða. Á svona
stundum leitar hugurinn til baka og
maður fer að rifja upp þær góðu
stundir sem maður átti með þér,
minningar sem aldrei gleymast.
Kalli, Björn Ívar, Katla, Berglind
og Elfa, sorg ykkar og missir er mik-
ill og bið ég Guð að styrkja ykkur á
þeirri erfiðu leið sem framundan er.
Foreldrum og systkinum Önnu sendi
ég líka samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Bryndís Bogadóttir.
Kynni okkar af Önnu Jónsdóttur
voru ekki löng en þau voru mjög
ánægjuleg. Eitt ár á sænskri grundu
kenndi okkur að Anna var í senn
skemmtileg, ljúf og hlý manneskja. Í
stuttu máli sagt auðgaði Anna tilveru
þeirra sem hana þekktu og við sjáum
á eftir henni með miklum söknuði.
Mestur er missir þeirra sem stóðu
henni næst og vottum við Karli og
börnum þeirra og öllum ættingjum
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Önnu Jónsdóttur.
Guðmundur Sverrir Þór
og Dana Magnúsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 2008 45
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar,
EDITH HELENU SIGURÐSSON,
Eiðsvallagötu 26,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á hjúkrunar-
heimilinu Seli fyrir góða umönnun.
Magnea Steingrímsdóttir, Baldvin Valdemarsson,
Ingibjörn Steingrímsson, Anna Sólveig Sigurjónsdóttir,
Sveinn Steingrímsson, Inga Heimisdóttir,
Mónika Steingrímsdóttir, Jón Ingi Jónsson,
Magnús Steingrímsson, Elsa Lára Arnardóttir,
Edvin Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
Skrifstofur okkar verða lokaðar í dag frá kl. 10-14 vegna
jarðarfarar ÓLAFS RAGNARSSONAR, bókaútgefanda.
Bókaforlögin Bjartur og Veröld.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og
langalangafa,
ELÍASAR VALGEIRSSONAR
fyrrverandi rafveitustjóra,
Ólafsvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Dalbraut 27.
Magdalena Sigríður Elíasdóttir, Theodór Marinósson,
Sigurður Rúnar Elíasson, Edda Sveinbjörnsdóttir,
Valdimar Elíasson, Hong Shen,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.
✝
Innilegar þakkir þeim sem sýndu okkur samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar eigin-
konu minnar, móður, tengdamóður, dóttur, systur,
tengdadóttur og mágkonu,
ÁSTU INGVARSDÓTTUR
skrifstofustjóra,
Leiðhömrum 44,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Karitas heimahjúkrunar og
starfsfólk deildar 11 E Landspítalans við Hringbraut.
Brynjólfur Eyvindsson,
Auður Brynjólfsdóttir, Haraldur Ágúst Sigurðsson,
Inga Lillý Brynjólfsdóttir, Þorsteinn Gunnarsson,
Bjarni Brynjólfsson, Sigrún Ívarsdóttir,
Ingvar Þorsteinsson, Steinunn G. Geirsdóttir,
Bergljót Ingvarsdóttir, Bjarni Eyvindsson,
Þorsteinn Ingvarsson, Ragna Gústafsdóttir,
Geir Örn Ingvarsson, Hallveig Ragnarsdóttir,
Bjarndís Bjarnadóttir,
Einar Á. Kristinsson,
Camilla Ása Eyvindsdóttir, Pétur Óli Pétursson.
✝ Elín KristínKristinsdóttir
fæddist á Akranesi
31. desember 1924.
Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Akra-
ness fimmtudaginn
27. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Krist-
inn Gíslason og
Guðrún Erlends-
dóttir í Geirmund-
arbæ. Bróðir Elínar
Kristínar var Gísli
Teitur, f. 29.8. 1921,
d. 1.3. 2005.
Elín Kristín giftist Ólafi Guð-
er Garðar Guðjónsson blaðamað-
ur, f. 18.4. 1963. Dóttir þeirra er
Emilía Íris, f 14.1. 1981. Eig-
inmaður hennar er Bragi Stein-
grímsson, f. 13.1. 1980, og synir
þeirra Garðar Snær og Ólafur
Kristinn.
Elín Kristín stundaði ýmis störf
á yngri árum en lengst var hún
starfsmaður í Harðarbakaríi á
Akranesi og lauk þar starfsævi
sinni. Hún lauk prófi frá Hús-
mæðraskóla Ísafjarðar vorið 1944
og tók þátt í starfi Lionsklúbbsins
Eðnu.
Útför Elínar Kristínar verður
gerð frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
brandssyni, f. 9.9.
1923, d. 3.5. 2002.
Foreldrar hans voru
Guðbrandur Þor-
steinsson og Valborg
Bjarnadóttir. Elín
Kristín og Ólafur
voru barnlaus en
Kristín Líndal Hall-
björnsdóttir, f. 9.8.
1963, dóttir Hall-
björns Sigurðssonar
heitins og Emilíu
Gísladóttur, bróð-
urdóttur Elínar
Kristínar, ólst upp á
heimili þeirra á Merkurteigi 1 frá
unga aldri. Eiginmaður Kristínar
Þáttaskil urðu í lífi mínu og fjöl-
skyldu minnar þegar Stína tengda-
móðir mín fékk þrautalaust og hægt
andlát í síðustu viku. Hún hafði verið
ekkja síðan eiginmaður hennar,
Ólafur Guðbrandsson, kvaddi okkur
hinsta sinni í maí fyrir bráðum sex
árum. Nú er hún sjálf öll. Ég er al-
veg sátt við að fara núna, ég hef átt
góða ævi, einskis er að iðrast, ekkert
að óttast, sagði hún þegar henni varð
ljóst að kveðjustundin var nærri.
Andlegu atgervi hélt hún óskertu
fram á síðasta dag og því var hún af-
ar fegin.
Stelpan úr Geirmundarbæ hleypti
aldrei heimdraganum heldur byggði
ásamt eiginmanni sínum hús á blett-
inum þar sem hún fæddist og ól síð-
an allan sinn aldur. Þar var Merk-
urteigur eitt, einbýlishús á tveimur
hæðum, auk kjallara, þar sem þau
Óli bjuggu nær alla sína búskapar-
tíð.
Kristín Líndal Hallbjörnsdóttir
ákvað barnung að búa hjá frænku
sinni, henni leist eitthvað svo vel á
þau hjónin og þeim á hana. Ég var
strákur af Efri-Skaga, fyrir ofan
hringtorg, þegar ég kynntist þessu
Neðri-Skaga fólki og hóf að venja
komur mínar á Merkurteiginn.
Einkadóttir þeirra virkaði á mig eins
og segull og með því hófust kynni
okkar Stínu sem stóðu í ríflega þrjá
áratugi.
Stína var ákaflega vinnusöm og
jarðbundin manneskja, trú sínum
uppruna og holl sínum nánustu. Hún
gerði sér engar grillur um lífið og til-
veruna en sinnti sínu og sínum af
trúmennsku og vandvirkni. Hún var
flink í höndunum og kunni vel til allr-
ar handavinnu.
Stínu leið vel heima á Skipaskaga
en hún naut þess jafnframt að
ferðast um landið sitt. Þau Óli lögðu
líka kapp á að komast sem oftast í or-
lof við strendur Spánar og á Emilía
Íris dóttir mín margar góðar minn-
ingar um samvistir við þau þar eins
og heima á Merkurteignum. Við
hana tóku þau ástfóstri ekki síður en
konu mína.
Stína hafði í heiðri ýmis gildi sem
ég óttast að séu heldur á undanhaldi
á síðari tímum. Snyrtimennska var
eitt þeirra. Óreiðu varð ég aldrei var
við á heimili hennar. Hún hafði aldr-
ei uppþvottavél sér til fulltingis en
samt hvarf óhreina tauið jafnharðan
upp í skápa og ofan í skúffur. Svo
rammt kvað jafnvel að þessu að mað-
ur náði ekki að nota sömu teskeiðina
tvisvar til að hræra sykri út í kaffið.
Stína var ekki gefin fyrir að fresta
því sem hægt var að gera strax.
Örlæti var annar meginþáttur í
fari Stínu. Þau Óli vissu fátt betra en
að vera í góðra vina hópi og veita
gestum vel. Ég var um langt árabil
tíður matargestur hjá þeim. Hvunn-
dags var snætt í borðkróknum inn af
eldhúsinu en um helgar og á hátíðum
var dúkað borð í borðstofu og betri
borðbúnaður lagður á borð, allt eftir
kúnstarinnar reglum. Við sérstök
tækifæri tjaldaði Stína öllu til, postu-
líni, kristal og vel pússuðu silfri og
var þá gjarna haft margréttað, til
dæmis matarmikil súpa til að byrja
með, svo steik með öllu tilheyrandi
og loks eftirréttur og kaffi. Það var
ekki til einskis að ganga í húsmæðra-
skóla. Ég á margar matarminningar
af Merkurteignum sem fá bragð-
laukana til að ólmast enn í dag.
Stína var síðustu árin til heimilis
að Dvalarheimilinu Höfða þar sem
hún bjó við góðan aðbúnað en allra
síðustu dagana hlúði starfsfólkið á
Sjúkrahúsi Akraness að henni af
hlýju og stakri fagmennsku. Bestu
þakkir til ykkar allra á Höfða og
sjúkrahúsinu.
Við fjölskyldan áttum margar ljúf-
ar stundir með Stínu og Óla. Okkur
var heiður að því að vera þeim sam-
ferða um drjúgan hluta af lífinu.
Minningin um þau hverfur okkur
aldrei.
Garðar H. Guðjónsson.
Elín Kristín Kristinsdóttir