Morgunblaðið - 28.09.2008, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Erla Ein-arsdóttir fædd-
ist í Vík í Mýrdal 4.
mars 1930. Hún lést
á sjúkradeild Heil-
brigðisstofnunar
Skagafjarðar
fimmtudaginn 11.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Einar
Erlendsson skrif-
stofumaður frá
Engigarði í Mýrdal,
f. 1. febrúar 1895, d.
13. mars 1987, og
Þorgerður Jónsdóttir húsmóðir
frá Höfðabrekku í Hvammshreppi
í Vestur-Skaftafellssýslu, f. 21.
janúar 1897, d. 22. júní 1991. Bróð-
ir Erlu var Erlendur forstjóri, f.
30. mars 1921, d. 18. mars 2002,
kvæntur Margréti Helgadóttur
húsmóður frá Seglbúðum í Land-
broti. Systir Erlu er Steinunn Fink
hjúkrunarfræðingur, f. 29. desem-
ber 1924, gift Albert Fink lækni,
búsett í Kaliforníu. Uppeld-
isbróðir Erlu var Björn Berg-
steinn Björnsson framkvæmda-
stjóri, f. 3. október 1918, d. 26.
nóvember 1986, kvæntur Ólöfu
Helgadóttur hjúkrunarfræðingi
frá Seglbúðum í Landbroti, þau
Björn voru einnig bræðrabörn.
Erla giftist 17.5. 1952 Gísla
Felixsyni rekstrarstjóra frá Húsey
í Vallhólmi í Skagafirði, f. 12.6.
25.10. 1971, er Vilhelm Henrý, f.
1.5. 2008. b) Steinunn, f. 10.11.
1980, í sambúð með Kenneth
Strauss, f. 7.4. 1978. c) Ragnar, f.
17.10. 1982, kvæntur Ingu Þóreyju
Óskarsdóttur, f. 20.10. 1983, dóttir
þeirra Unnur Efemía, f. 12.1.2008.
d) Þorgeir Gísli, f. 26.1. 1989. 3)
Ómar Logi heilbrigðisfulltrúi og
kennari, f. 1.7. 1958, kvæntur Ingi-
björgu Sigurðardóttur leikskóla-
kennara, f. 12.12. 1965, sonur
þeirra er Þorgeir, f. 16.6. 1991.
Fyrir átti Ingibjörg dótturina Kol-
brúnu Ýri, f. 12.3. 1987. Ómar
Logi á einnig tvö börn frá fyrra
hjónabandi með Ingibjörgu Haf-
berg, f. 29.7. 1961, Thelmu Silvíu,
f. 10.1. 1986 og Gísla Loga, f. 9.2.
1988.
Erla ólst upp í Vík í Mýrdal. Hún
stundaði nám við Barna- og ungl-
ingaskólann í Vík í Mýrdal,
Kvennaskólann í Reykjavík og út-
skrifaðist sem íþróttakennari frá
Íþróttakennaraskólanum á Laug-
arvatni 1950. Erla og Gísli bjuggu
tvö fyrstu hjúskaparárin á Dalvík
og fluttu þaðan til Sauðárkróks
árið 1954 þar sem þau hafa búið
síðan. Erla vann sem íþróttakenn-
ari fyrstu árin á Sauðárkróki, auk
þess sem hún kenndi á sund-
námskeiðum bæði á Sauðárkróki
og í Varmahlíð í Skagafirði. Árið
1970 hóf hún störf á skrifstofu
Kaupfélags Skagfirðinga þar sem
hún vann allt þar til hún hætti
störfum vegna aldurs árið 1997.
Útför Erlu fór fram frá Sauð-
árkrókskirkju 20. september, í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
1930. Foreldrar hans
voru Felix Jós-
afatsson kennari, f.
14.1. 1903, d. 21.2.
1974, og Efemía
Gísladóttir húsmóðir,
f. 4.3. 1902, d. 27.1.
1980. Erla og Gísli
eiga 3 börn: 1) Einar
deildarstjóri, f. 13.12.
1952, kvæntur Soffíu
Þorfinnsdóttur bók-
ara, f. 2.6. 1952, bú-
sett á Sauðárkróki.
Börn þeirra eru: a)
Erla, f. 24.3. 1972,
gift Karsten Rummelhoff, f. 13.10.
1973, dætur þeirra Soffía Hrafn-
hildur, f. 25.1. 2003 og Kirsten Sól,
f. 28.10. 2004. Erla á tvo syni frá
fyrri sambúð, Kristþór Ragn-
arsson, f. 7.5. 1990 og Gísla Felix
Ragnarsson, f. 28.4. 1993. Faðir
þeirra er Ragnar Einarsson, f.
25.8. 1968. b) Indriði Þór, f. 11.2.
1979, kvæntur Laufeyju Kristínu
Skúladóttur, f. 8.10. 1979, dóttir
þeirra Magnea Ósk, f. 9.11. 2007.
c) Ísak Sigurjón, f. 29.5. 1980, sam-
býliskona Pálína Ósk Hraundal, f.
8.3. 1982, dóttir þeirra Íris Ant-
onía, f. 3.5. 2005. d) Rannveig, f. 2.
5. 1986. 2) Efemía Hrönn skóla-
stjóri, f. 14.12. 1953, gift Skúla
Ragnarssyni kerfisfræðingi, f.
15.7. 1954. Börn þeirra eru: a) Elín
Sandra, f. 23.8. 1977, sonur henn-
ar og Hjalta Sigurðssonar, f.
Elsku Erla amma, það var erfitt
að þurfa að kveðja þig í sumar vit-
andi að við myndum aldrei njóta
samveru þinnar aftur. Þó var gott
að fá að eiga þessa kveðjustund og
leyfa þér að sjá litla gullmolann
okkar í síðasta sinn. Þér þótti svo
vænt um öll litlu ömmubörnin þín
og minntir okkur á hvað Magnea
litla væri mikil guðsgjöf. Fjölskyld-
an var þér afskaplega mikilvæg og
þú hugsaðir svo sannarlega vel um
allt þitt fólk. Að sjá hvernig þú
tókst á veikindum þínum var aðdá-
unarvert. Með sterkri trú, æðru-
leysi og jákvæði fórstu í gegnum
þennan tíma og kveiðst engu, þú
vissir að þín biði betri vist á öðrum
stað.
Þeir sem voru svo heppnir að fá
að kynnast þér fundu strax fyrir
hlýjunni og góðvildinni sem ein-
kenndi þig. Þú varst alltaf svo
glæsileg og falleg að utan sem inn-
an. Að koma til ykkar Gísla afa
bæði á Hólaveginn og í bústaðinn
voru okkar bestu stundir, okkur leið
alltaf vel í návist þinni.
Samverustundirnar í sumarbú-
staðnum koma strax upp í hugann
er við hugsum til þín elsku amma.
Þar hafið þið afi lagt hjarta ykkar
og sál í að skapa ævintýralegt um-
hverfi. Þessi staður er og verður
ykkar staður, þarna voruð þið á
heimavelli og nutuð hverrar einustu
stundar. Sumarbústaðurinn Höfða-
sel er líka okkar uppáhaldsstaður,
þaðan eigum við margar yndislegar
minningar. Það var mikil upplifun
fyrir lítinn strák að fá að dvelja hjá
ömmu og afa í sumarbústaðnum.
Minningar um veiðiskap, busl í
tjörnunum, berjatínslu, kvöldbænir
og veðurfréttir á rás 1 undir logum
olíulampanna á veggnum eru minn-
ingar sem ekki gleymast.
Að fá að gifta okkur á þessum
einstaka stað voru mikil forréttindi.
Við munum aldrei gleyma því sem
þú sagðir okkur að þú hefðir kveikt
á kerti úti á palli mörg kvöld og
beðið fyrir okkur og deginum okk-
ar. Það gekk allt vel, dagurinn var
yndislegur og við fengum fullkomið
veður. Þú varst alltaf í góðu sam-
bandi við æðri máttarvöld.
Það var svo fallegt að fylgjast
með sambandi ykkar Gísla afa, svo
samstiga og einhuga í öllu sem þið
tókuð ykkur fyrir hendur og studd-
uð hvort annað ef eitthvað bjátaði á.
Það var yndislegt að sjá ykkur leið-
ast hönd í hönd í einum af ykkar
mörgu göngutúrum um bæinn. Þið
voruð okkur fyrirmynd í einu og
öllu.
Við þökkum Guði fyrir allar sam-
verustundir okkar með þér og biðj-
um hann að styrkja Gísla afa í sorg-
inni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Indriði, Laufey og Magnea Ósk.
Við systkinin viljum minnast
ömmu okkar í nokkrum fátæklegum
orðum. Elsku Erla amma það er
skrítið að hugsa til þess að þú sért
ekki lengur á Hólaveginum eða í
sumarbústaðnum. Hins vegar erum
við jafn viss og þú varst um að þú
sért nú á enn betri stað. Stað þar
sem þú getur fylgst með okkur eins
og englarnir sem þú sagðir okkur
að pössuðu okkur þegar við þyrftum
á að halda. Við áttum ekki von á því
þegar við fórum norður í sumar að
sú samverustund okkar yrði sú síð-
asta.
Það var alltaf yndislegt að fá að
vera hjá ykkur á töfrastaðnum í
Skagafirðinum. Fá að veiða með
afa, fara í gönguferðir í fjörunni,
reka beljur á Höfða, skoða fuglana,
veiða síli og tína ber. Það var alltaf
hægt að treysta á töfrastaðinn
Höfðasel og treysta á Erlu ömmu.
Við minnumst þín elsku amma sem
mikillar konu sem vissi hvað skipti
máli í lífinu. Þú hugsaðir ávallt vel
um þína og við erum þakklát fyrir
að þú sért amma okkar. Það er okk-
ur mikils virði að þú hafir haft tæki-
færi til að sjá börnin okkar, Unni
Efemíu og Vilhelm Henrý. Það
hryggir okkur hins vegar að sú
kynni séu ekki lengri. Þú lítur
kannski eftir þeim fyrir okkur ef þú
mátt vera að. Við biðjum að heilsa
Falínu ef þú sérð hana. Þín barna-
börn,
Elín Sandra og Ragnar.
Í gær, laugardaginn 20. septem-
ber, var hér á Sauðárkróki borin til
hinstu hvílu Erla Einarsdóttir. Ég
kynntist Erlu nokkru fyrir síðustu
aldamót. Hún var kona Gísla Fel-
ixsonar yfirmanns míns er ég vann
hjá Vegagerð ríkisins á Sauðár-
króki. Þannig stóð á að maður
hennar veiktist og þurfti að fara á
sjúkrahús. Hann bað mig að leysa
sig af á skrifstofunni sem ég gerði.
Þá kemur hún á skrifstofuna til mín
og spyr mig að því hvort ég væri
ekki fáanlegur til að létta eitthvað á
manni sínum á skrifstofunni er
hann kæmi aftur til vinnu. Svona
var Erla, hún hugsaði fyrst og
fremst um velferð síns ástkæra eig-
inmanns og að reyna með einhverj-
um hætti að létta honum lífsbarátt-
una. Eftir að ég hætti á
vinnumarkaðnum kynntist ég þeim
hjónum betur er ég heimsótti þau á
heimili þeirra eða í sumarbústaðinn
sem þau dvöldu langdvölum í á
sumrin. Alltaf sýndi hún mér vin-
skap og hlýhug í hvert sinn er ég
heimsótti þau hjónin. Hún lifði heil-
brigðu lífi alla tíð og hreyfði sig
mikið.
Þau hjón voru afar samrýmd og
var hjónaband þeirra til stakrar fyr-
irmyndar. Þau sáust ganga langar
göngur hlið við hlið á hverjum degi
sem sæmilegt veður var. Ég komst
að því að Erla var trúuð kona. Hún
trúði því og var alveg viss um að líf
væri eftir þetta líf. Hún veiktist í
sumar af ólæknandi sjúkdóm sem
dró hana til dauða eftir stutta legu á
Sjúkrahúsi Sauðárkróks. Það sló
mig illa er ég frétti að Erla lægi
mikið veik á sjúkrahúsinu ég ákvað
að heimsækja hana vegna gamalla
og góðra kynna. Við spjölluðum
saman og sagði hún mér frá sjúk-
dómi sínum og að ekkert biði sín
nema þetta eina sem bíður okkar
allra. Svona er lífið sagði hún.
Þarna kynntist ég því hvað Erla
var sterk kona. Hún talaði við mig
um það sem framundan væri hjá
sér og að hún kviði ekki endalok-
unum. Ég heimsótti hana nokkrum
sinnum og sá að lífsþrótturinn dvín-
aði nokkuð ört. Því miður skortir
mig orð til að lýsa til hlítar þessari
andlega sterku og trúuðu konu. Ég
er þakklátur fyrir að hafa átt Erlu
og Gísla fyrir vini. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Ég bið almáttugan guð að styrkja
eftirlifandi mann hennar og afkom-
endur þeirra á þessum sorgartím-
um. Missir þeirra er mikill.
Alfreð Jónsson,
fyrrverandi vegaverkstjóri.
Erla Einarsdóttir lést eftir stutta
en snarpa baráttu við krabbamein
að morgni fimmtudagsins 11. sept-
ember.
Þótt fjölskyldu hennar og vinum
hafi verið ljóst nánast frá því meinið
var greint að lækning væri varla
möguleg og endalokanna ekki langt
að bíða er það nú ævinlega þannig,
að þegar stundin rennur upp eru
allir jafn óviðbúnir.
Enginn má þó sköpum renna og
það væri vissulega ekki í hennar
anda að láta hugfallast, en halda
fremur til haga góðum minningum
um gengna heiðurskonu.
Sá sem þessar línur ritar var um
árabil starfsfélagi Erlu heitinnar og
ef lýsa ætti henni sem samstarfs-
manni í þremur orðum koma upp í
hugann iðjusemi, vandvirkni og
skyldurækni framar öðru. Erla var
alúðleg við samstarfsfólk sitt, og
viðmótsgóð og hreinskiptin við þá
sem hún átti samskipti við í starfi.
Henni var ákaflega annt um að allt
sem hún kom að væri óaðfinnanlega
af hendi leyst og vönd að virðingu
sinni í hvívetna. Gísli, eiginmaður
hennar, sinnti lengst af ákaflega er-
ilsömu starfi sem rekstrarstjóri
Vegagerðarinnar hér um slóðir og
má segja að starfið hafi elt hann
nánast allan sólarhringinn, hvar
sem hann var staddur. Erla veitti
honum það lið sem hún mátti í ann-
ríki daganna og ekki síst með því að
hann gat alltaf átt víst skjól á sínu
góða heimili. Gísli hefur nú um ára-
bil átt við vanheilsu að stríða og
hefur verið aðdáunarvert að fylgjast
með því hvernig Erla nánast lagði
allt í sölurnar til að honum gæti lið-
ið sem best, þrátt fyrir veikindin.
Hans er nú missirinn mestur, þótt
ekki sé dregið úr því að öll fjöl-
skyldan sér nú á bak því lífsakkeri,
sem Erla var þeim öllum. –
Að leiðarlokum eru Erlu færðar
þakkir fyrir áratuga vináttu og
samstarf um leið og Gísla og öðrum
í fjölskyldunni eru fluttar innilegar
samúðarkveðjur.
Guðbr. Þorkell Guðbrandsson,
Sauðárkróki.
Okkar kæra vinkona, Erla Ein-
arsdóttir, er látin.
Kynni okkar hófust fyrir hartnær
40 árum þegar fastmælum var
bundið að Erla og Gísli, maður
hennar, byggðu sér sumarhús í
landi okkar. Sú ákvörðun varð upp-
hafið að einlægri vináttu sem hald-
ist hefur óslitin síðan. Í Höfðaseli
byggðu Erla og Gísli upp sælureit
sem varð þeirra griðastaður. Fjöl-
skyldan öll kom að uppbyggingu
staðarins og dvaldi þar löngum með
Erlu og Gísla. Aldrei var Erla glað-
ari en þegar fjölskyldan var öll sam-
ankomin. Oft var einnig gestkvæmt
hjá þeim enda höfðingjar heim að
sækja. Samheldnari hjón var vart
hægt að finna og báru þau mikla
virðingu hvort fyrir öðru. Í dag er
Höfðasel gróðurvin og mikil prýði í
landinu. Erla unni þessum reit og
sagði oft að þetta væri fallegasti
staðurinn í Skagafirði. Hún var
mikill náttúruunnandi og kunni
hvergi betur við sig en í mónum við
berjatínslu. Í okkar huga er það
táknrænt að þegar Erla kveður
skarta haustlitirnir sínu fegursta í
hvamminum hennar.
Erla var vönduð kona, sterkur og
traustur persónuleiki. Trygglyndi
og hjálpsemi var henni í blóð borin.
Hún hafði sterkar skoðanir og var
fylgin þeim og sínum málstað. Erla
fylgdist grannt með sínum nánustu
og þeim sem henni þótti vænt um
og greiddi þeirra götu sem best hún
gat. Við ásamt börnum okkar fórum
ekki varhluta af þeirri gæsku og
fyrir það fáum við aldrei fullþakkað.
Upp í hugann koma margar
minningar því ófáar samverustundir
áttum við saman, ferðalög, matar-
boð eða notalegt spjall á fallegu
kvöldi. Allar þessar minningar eiga
það sammerkt að vera fallegar og
ljúfar og þær geymum við vel. Síð-
astliðin ár, þegar hausta tók, var
það orðin hefð að eyða saman síð-
kvöldum uppi í Höfðaseli og meðal
annars voru þá ráðnar gátur. Þá var
glatt á hjalla, gruflað og hlegið
langt fram á kvöld. Að sjálfsögðu
voru svo veitingar bornar fram að
hætti Erlu áður en heim var haldið.
Kæri Gísli, missir þinn er mikill.
Það er okkar einlæg ósk að þú finn-
ir þér farveg til að halda áfram og
að þú getir áfram notið þess að
koma í Höfðasel og átt þar góðar
stundir með fjölskyldunni, á staðinn
sem þið Erla byggðuð upp saman
og þótti svo vænt um.
Við söknum vinkonu okkar og
kveðjum hana með sorg í hjarta og
þakklæti fyrir allt. Fjölskyldunni
allri vottum við okkar dýpstu sam-
úð.
Kvöldskinið gullna dofnar senn og dvín,
dagsljósið verður óðum rauðar glætur.
Laufþreytu trjánna leggur inn til þín
– þig langar ekki framar að vaka um næt-
ur.
Í köldum veðrum veitist lítið hlé,
visnar hvert lauf og burtu feykjast lætur.
Ó að þú hefðir eins og þessi tré
eignazt á liðnu sumri dýpri rætur.
(Ólafur Jóh. Sigurðsson)
Guðrún og Friðrik, Höfða.
Erla Einarsdóttir, kær vinkona,
er látin. Við systkinin minnumst
hennar með djúpri virðingu og
þakklæti fyrir þá umhyggju og
hlýju sem hún sýndi okkur alla tíð.
Ekki er hægt að skrifa um Erlu án
þess að minnast á Gísla, eiginmann
hennar. Hjónaband þeirra var afar
farsælt og einkenndist af ást, vin-
áttu og samheldni. Leiðir þeirra
heiðurshjóna og foreldra okkar lágu
saman fyrir nær fjórum áratugum
þegar Erla og Gísli föluðust eftir
jarðskika til að byggja sér sum-
arbústað á. Sumarbústaðurinn reis í
fallegum hvammi upp með Höfða-
ánni og varð að sannkallaðri paradís
og ber þeim hjónum vitni um
smekklegheit, natni og mikla vinnu.
Þau byrjuðu strax að gróðursetja
runna og tré sem nú eru mörg hver
margar mannhæðir. Allt virtist vaxa
og dafna í höndum þeirra í annars
grýttum jarðvegi. Erla ræktaði líka
grænmeti og matjurtir að ógleymd-
um jarðarberjunum sem við fengum
oft að njóta með þeyttum rjóma. En
þau Erla og Gísli ræktuðu fleira en
garðinn sinn. Þau lögðu mikla rækt
við okkur systkinin á Höfða og
fengum við öll að njóta elsku þeirra
hvert á sinn hátt. Þótt langt sé á
milli elsta og yngsta systkinisins
eiga minningar okkar samhljóm. Á
ákveðnu þroskaskeiði í lífi okkar
vorum við daglegir gestir í sum-
arbústaðnum og allaf var tekið jafn
vel á móti okkur. Hlýtt bros, góðar
veitingar og spjall var allaf í boði.
Berja- og fjöruferðir með þeim
voru ævintýri svo ekki sé talað um
bátsferðirnar út í Þórðarhöfða. Allt-
af bauðst Erla til að sjá um nestið
og við hlökkuðum mikið til að sjá
hvað leyndist í nestispakkanum. Við
urðum aldrei fyrir vonbrigðum því
hún hafði einstaka hæfileika til að
töfra fram bakkelsi og góðan mat
og gegnum tíðina fengum við oft að
njóta þess. Um helgar var okkur oft
boðið í sund út í Fljót og eftir sund-
ið var ævinlega komið við á Ket-
ilásnum og boðið upp á ís eða jafn-
vel pylsu og kók. Það voru ófáar
stundirnar sem við áttum með Erlu
og Gísla og þegar við hugsum til
baka finnst okkur allaf hafa verið
sól og gott veður.
Eftir að við urðum fullorðin og
komum á heimaslóðirnar fóru börn-
in okkar að venja komur sínar í
sumarbústaðinn, sérstaklega voru
„póstferðirnar“ þangað vinsælar.
Tjörnin, lækurinn og gæska fólksins
sem þar dvaldi dró þau til sín líkt og
okkur. Nokkur þeirra eiga líka
minningar um sundferðir og báts-
ferðir út á vatnið. Með jólakortinu
frá Erlu og Gísla höfum við oft
fengið fallega ljósmynd, stundum af
börnunum okkar, sem geymir fal-
legt augnablik frá liðnu sumri.
Sterk vinátta myndaðist milli for-
eldra okkar og Erlu og Gísla. Þegar
þau hættu að vinna dvöldu þau
meira í sumarbústaðnum og þá
gafst betri tími til samvista. Slík
vinátta er ómetanleg og fyrir hana
viljum við systkinin þakka. Foreldr-
ar okkar hafa misst kæra vinkonu
en vonandi getur Gísli áfram átt
stundir í hvamminum sínum.
Elsku Gísli og fjölskylda. Við
vottum okkar dýpstu samúð. Minn-
ing Erlu mun lifa í hjarta okkar.
Systkinin frá Höfða,
Grétar, Þórleif, Guðný, Anna
Steinunn og Elfa Hrönn.
Erla Einarsdóttir