Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 42

122
SKINFAXI
Nei, góðir hálsar! Hér liggja aðrar orsakir til grund-
vallar. Síerkari en ættjarðarsöngvar og átthagatryggð
er hin mikla bylting í atvinnuliáttum þjóðarinnar, sem
orðið hefir hin siðari ár. Það þýðir ekkert i þessu sam-
bandi, að fjasa um það, að þetta sé kannske ekki allt
til bóta. En inn á þá hlið málsins gefst ef til vill tæki-
færi lil að koma síðar i þessari ritgerð.
Þó skal H. Kr. bent á eitt, og öðrum, sem enn eru
ekki búnir að álta sig betur á þróun atvinnulífsins, en
jiað, að ])eir fjargviðrast yfir „flótta“ fólksins úr sveit-
unum.
Hvar stæðum við Islendingar nú í þessari kreppu,
þar sem afurðir landbúnaðarins hafa fallið í verði hlut-
fallslega langmest af framleiðslu landsmanna, ef t. d.
70—80% af þjóðinni lifði á landbúnaði? Eða mundi
það létta nokkuð á landbúnaðarkreppunni, ef um ná-
lega engan innlendan markað væri að ræða fyrir land-
búnaðaraf urðir ?
Það er kannske Ijótt, að leggja svona „matarlegar“
spurningar fyrir jafn hámenntaðan mann og Halldór
Kristjánsson. En eg vil samt hiðja liann að athuga þetta
ofurlítið nánar. Og eg vil vona, að hann lcomist að
þeirri niðurstöðu, að það sé ekki eintómt böl, sem þvi
er samfara, að flytja á mölina og lofa liugsjónum U.
M. F. að leggjast í bakpokann. Og mér þykir meira að
segja sennilegt, að hann eigi eftir að læra það, að þótt
liugsjónir U. M. F. séu fagrar og takmarkið hátt, þá
stoðar ])að ekki minnstu baun, þegar hinar risavöxnu
öldur atvinnuþróunarinnar skella á ströndum okkar
kæra lands, nema þvi aðeins, að U. M. F. eigi bann
kjark og þá víðsýni, sem þarf til þess að taka þær í
þjónustu sina, í slað þess að stritast við að veita þeim
viðnám, eins og öll orka þeirra hefir farið til, liingað
til.
Halldór Kristjánsson virðist halda, að það sé ein-
hver Iieilög dyggð, að una glaður við þau tiltölulega