Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 35

SKINFAXI
115
hún ber þar sjúlf svo langt af hinum öllum,
og tign og göfgi má ei lengur le.ijna,
með Ijússins gullna spöng um ennið hreina.
Nú ber hver líiil sölcij sumarskart
og sólarfull i daggarveigum tæmir.
Og Svartárvatnið skín svo skært og bjart;
sú skuggsjá bláum fjallahnjúkum sæmir.
Og nú er hátíð lífs á jörð og legi
og Ijóssins blessun gfir þessum degi.
En stundin líður, fyrr en óskað er,
með unað sinn og geisla sífellt nýja. j
Nú er sem blærinn beri mér og þér
frá blárra fjalla dísum kveðju hlýja.
Og þessi minning allra okkar geði
sé óþrjótandi lind með hreinni gleði.
Þórður J ó n s s o n, Brekknakoti.
Siðalög.
Tvennt er hvcrri þjóð nauðsynlegt til menningarlifs:
Siðalög og þroski til að lifa eftir þeim. Allar menn-
ingarþjóðir liafa átt sér siðalög. Því haí'a verið tak-
mörk sett, hvað mönnum var samboðið að dómi þeirra.
Vísir siðmenningarinnar er hugmyndin um skyldur
mannsins vegna félaga hans. Fyrstu menningarsporin
tru þau, að taka tillit lil annarra manna, láta ástæður
þeirra vera sér lög og droltna yfir sér.
Siðalög hafa verið margbreytt og ólík livcr öðrum.
En því fcgurri sem þau eru, því meiri fegurð getur
gróið í skjóli þeirra. Almanna lieill og vellíðan á sér
c*