Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 52

132
SKINFAXI
Heitir iiann á konurnar, giftar og ógiftar, að duga
nú vel, ala börnin, sem þær eiga, eða kunna að eign-
ast með lijálp guðs og góðra borgara, upp í borgara-
legu velsæmi, og sleppa þeim ckki, hvað sem tautar,
i greipar byltingarmanna.
Að lokum vil eg svo segja þessum ágæla höfundi
eitt: Það cr liægt að kalla hugmyndasmið einstakra
manna draumóra og vitleysu. En það er þýðingarlaust
að varpa slíkum ummælum gegn menningarstefnum,
sem bornar eru uppi af miljónum manna um lieim
allan. Þær standa jafnréttar eftir sem áður.
III.
Það er ekki vegna þess, að eg sc að sækjast el’tir
þvi, að skattyrðast við Halldór Kristjánsson eða Sig-
urjón Jónsson, að eg' skrifa þessa grein.
Það er ekki af því, að eg liafi neina sérslaka ánægju
af þvi, að rífa niður þessar ágætu ritsmíðar, að eg
liefi látið þau orð falla i undanfarandi köflum, sem
eg hefi gert.
Mig langaði aðeins lil að gera nokkrar athuganir í
lieimi íslenzkra vormanna og eg notaði þessa ágætu
liöfunda fyrir nokkurskonar miðunarstöðvar. Eg liefði
vitanlega getað „miðað“ við margt annað, en eg tók
þá, af því að þeir voru hendi næst og af þvi að hug-
vekjur jieirra gáfu mér nokkurt tilefni til umhugs-
unar.
Á einiun stað í grein Halldórs Kristjánssonar djarf-
ar fyrir einstaklega mannrænni bugsun. Hann talar
um, að „vinna alþýðustéttina upp“. Þetta er stór lmgs-
un og drengileg og sannarlega þess verð, að á lofti sé
haldið. En ljóður fylgir henni frá hendi höf. og liann
stór. Plann þorir ekki að Imgsa hana til cnda. Hann
tæpir rétt á henni og hún liverfur að lokum lijá hon-
um i þoku hárra takmarka og fagurra liugsjóna.