Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 54

134
SKINFAXI
að islenzk alþýðustétt er ósamþykk iunbyrðis og þekk-
ir ekki rétt sinn og mátl.
Timarnir, sem við lifum á, þykja sumum ískyggi-
legir. Sérstaklega eru þeir ekki sem glæsilegastir fyr-
ir þá, sem lítið „komust áfram“ meðan betur lét i
ári. En við höfum kannske ástæðu lil að ætla, að þess-
ir timar, sem Jiafa svo margt miður þægilegt í för
með sér fyrir liina vinnandi alþýðu, reynist henni nolvk-
ur skóli; að þeir reynist henni fæðingarhríðir lil nýs
og betra lífs; að þeir kenni lienni að trúa á sjálfa sig,
rétt sinn og mátt; að þeir lcenni henni það, sem ætt-
jarðarsöngvar og áttliagatryggð liafa ekki getað kennt
Iienni, að vinna sig upp til þess, að verða hin ráð-
andi stélt þjóðfélagsins.
Halldór Kristjánsson lalar annað veifið i grein sinni
um liátt takmark. Sjái hann engan tilgang í því, að
beina „fólkinu sinu“ að þessu takmarki, þá er eg' ákaf-
lega vantrúaður á, að bonum takist að finna því við-
fangsefni á öðrum sviðum, sem grípa huga þess all-
an og óskiptan, eða bonum takisl að vinna alþýðu-
stéttina upp.
Eg liefi nefnl þessa greinarkafla „Kveðjur". Ekki er
j)að þó cingöngu vegna þeirra kveðja, sem eg hefi sent
þeim Halldóri Kristjánssyni og Sigurjóni Jónssyni með
þcssum línum.
Miklu fremur er það vegna liins, að eg liefi viljað
ávarpa stéttarsystlcini mín, alþýðufólkið úti um byggð-
ir þessa lands.
Eg hcfi viljað benda þvi á þær breyttu aðslæður og
þau breyltu lifsviðliorf, sem Iiinir síðustu tímar bafa
fengið okkur lil úrlausnar.
Eg liefi viljað benda því á, að vaka og vera á verði;
skilja það hlutverk, sem óhjákvæmilega hlýtur að bíða
þess á komandi árum.
Mér er það ljóst, að nú stendur fyrir dyrum endur-