Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 47

SKINFAXI
127
cru dauðir. Það er einn ávöxturinn af okkar ágæta
borgaralega uppeldi, að við erum svo ákaflega fíknir í
að hampa dauðum mönnum.
Svo má líka benda á aðra staðreynd, sem sagan
geymir. Reyndar er hún ekki eins f jölorð um þá hluti
og þær sagnir, sem fara af sigursælum byltingum.
Saml má ráða i það, að meiri lduti þess blóðs, sem út-
liellt liefir verið á þessari syndum spilltu jörð, er blóð
þeirra manna, einstaklinga, stétta, kynbálka og þjóða,
sem í’isu gegn kúgun, ófrelsi og ánauð, en voru barðir
niður af hinum, sem þóttust hafa rétt yfir þeim og
töldu það óviðeigandi, að þeir væru að fetta fingur út
í þau kjör, sem þeim væru búin. En um þessa hluti
er sagan oft fáorð. Það þykir ekki giftusamlegt að
hampa sigruðum hetjum og niðurbörðum uppreistar-
mönnum.
Af þessu ætli Sigurjón að geta séð, að illa gengur að
ræta byltingahneigðina burt úr mannkyninu. Hún er
ekkert nýtt fyrirbrigði og hún á jafnan sínar eðlilegu
orsakir, sem sæmra er að reyna til að skilja en að vera
að fjasa um að órannsökuðu máli. Og orsökin er altaf
sú sama. Fólkið, sem telur sig rangindum beitt af hinni
ráðandi stétt, verður óánægt — byltingasinnað.
En hinsvegar ætli Sigurjón að geta séð, að þvi er
kemur til foringja þessa fólks, að slíkt er að jafnaði lít-
ill framavegur.
Ef hin ráðandi öfl þjóðfélagsins ná að læsa klón-
um í þessa pilta, fylgja þau vanalega eftir eins og þeim
finnst bezt við eiga. Og þar sem byltingaforingjar eru
að jafnaði ekki mikið lieimskari en aðrir menn, t. d.
ekki heimskari en eg eða Sigurjón á Þorgeirsstöðnm,
]^á bljóta þeir að sjá, að það er ekki til þess að slá sér
upp á að takast slikt á hendur. Getur því í flestum til-
fellum ekki verið um annað að ræða, en að þeir trúi á
þann málstað, sem þeir berjast fyrir, þegar þeir í mörg-