Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 30

110
SKINFAXI
runa og fer svo nærri íslenzkri stafsetningu, sem fær-
eysk sérkenni og framburður framast leyfa. Þótti ýms-
um hann seilasl of langt í þessu, enda er réttritun lians
næsta erfið fyrir ómálfróðan almenning. En hún er
enn í gildi, næstum óbreylt, og þjóðin hefir vanizt
lienni. Verður að telja það mjög heppilegt, því að
hennar vegna geta Færeyingar lesið íslenzkt fornmál
fyrirhafnarlítið — þeir eiga örðugra með nútíðarmál-
ið, vegna aukins orðaforða — og íslendingar geta les-
ið færeysku. En svo ólikur er færeyskur framburður
íslenzkum, að íslenzkur almenningur skilur ekki fær-
eysku, að lieyra talaða eða sjá liana ritaða eftir fram-
burði, nema með æfingu.
Það er fyrst í byrjun þessarar aldar, sem hægl er
að tala um, að Færeyingar riti og gefi lit bækur á
móðurmáli sínu. Auðvilað eru bókmenntir þeirra
hvorki fjölskrúðugar né fyrirferðarmiklar. Það er eng-
inn hægðarleikur fyrir 20—30 þúsunda þjóð, að halda
uppi bókmenntum, sem að kveður. Upplög hóka hljóla
að vera lítil, þegar fáir eru til að kaupa, þær þar af
leiðandi dýrar og útgefandinn fær htið eða ekki fyrir
snúð sinn. Eigi minnkar það örðugleikaná, að livert
mannsbarn i eyjunum lærir dönsku og liefir aðgang
að dönskum bókmenntum. Þegar á alll er litið, má
það heita fullkomið furðuefni hvað færeyskar bók-
menntir eru að vöxtum og gæðum.
Þvi hefir verið lýst liér á undan, live þýðingarmik-
ill þáttur kvæðin eru í menningu og andlegu lífi Fær-
eyinga. Þjóð með slíka menningarlega mótun hlýtur
að vera ljóðgcfiu og skáldhneigð. Enda fer mikið fyr-
ir Ijóðagerð í nýfæreyskum bókmenntum. Kveður svo
rammt að þvi, að það má heita undantekning, ef
menntamaður þar eða meiriháttar áhrifamaður cr ckki
skáld. Og fullkomlega þola færeysk ljóð samanburð
við ])að, sem ort er meðal annarra Norðurlandaþjóða.
Af ljóðabókum einstakra höfunda, kveður mest að