Skinfaxi - 01.11.1933, Blaðsíða 26

106
SKINFAXI
Lat tær góðan hugin siga,
aftur mun eg koma,
elska tær ikki annan mann,
ei heldur eg mær konu.
Tað var Guðrun Ósvívsdóttir,
ið reyðagull bar á hond,
fylgir lion Kjartan Ólavssyni
niður á sjóvarstrond.
So letur Kjartan Ólavsson
síni skipini búgva,
allar letur hann streingirnar
av reyðagulli snúgva.
Viðlagið er:
Leggið nýjar árar út,
tað flýtur ein snekkja for hertugans garða,
hon er sig av almvið og eikin hin liarða,
leggið nýjar árar út.
Áður en skilið er við fornkvæðin, er rétt að nefna
eitt dæmi, sem er merkilegt og táknandi, bæði um
það andlega samband, sem verið liefir milli íslands
og Færeyja fram á siðaskipti, og um ást Færeyinga
á Ijóðum og geymni þeirra á þau. Kvæðið Ljómur eft-
ir Jón biskup Arason harst til Færeyja og varð þar
þjóðareign. Hefir drjúgur hluti af því, furðulítið brengl-
aður, varðveitzt í færeysku þjóðarminni til þessa, eða
um full 300 ár.-------
Það kann að þykja dálítið undarlegt, þegar sagt er,
að það sé f æ r e y s k a d a n s i n u m að þakka, að
Færeyingum liefir tekizt að varðveita tungu sina jafn-
vel og raun ber vitni. En svoria er þetta samt. Kvæðin
voru kveðin undir dansinum, og vegna þess liafa þau
geymzt og gengið frá kyni til kyns og' verið tungunni
ómetanleg stoð. Og ekki nóg með það. Dansinn liefir