Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 16

SKINFAXI
06
En Iíonni og Grétar lilupu fram með vagninum,
gripu höndunum sinn hvorum megin í hann og gægðust
til barnsins.
„Áll þú þetta?“ spurði Konni.
Konan brosti Ijúflega.
„Já, er ég ekki rík?“
„Eru þeir ríkir, sem eiga börn? Pabbi .og mamma
iiafa átt mikiu fleiri.“
„Allir eru ríldr, sem eiga góð börn.“
Konan ýtti vagninum með hægð og drengirnir héldu
i vagnhliðarnar og fylgdust með.
„Mannna á ekki svona vagn,“ sagði Konni eftir
slutta stund.
„Mamma þín á kannske ekki svona lílið.“
„Nc—ei, en ég hefi aldrei komið upp í svona vagn,“
sagði drengurinn.
„Manstu eftir þvi, snáði?“
„Alveg satt — ég veit það.“
Svo fylgdust þau þegjandi nokkra stund, þangað til
konan sagði:
„Nú vill mamma ykkar, að þið farið ekki lengra.
Eg ælla að bíða hérna og horfa á ykkur hlaupa heim.“
En hvað þetla var undarlegt. Allir vissu, hvað
mamma þeirra vildi. Allir vissu, livað þeir máttu fara
langt. Fullorðna fólkið vissi víst allt.
Drengirnir stóðu agnarstund með opna munnana
og horfðu á konuna. Svo gripu þeir höndum saman og
trítluðu heimleiðis eftir gangstéttinni.
Þeir hægðu á sér og litu við. Konan var lögð af slað
með vagninn.
„Ekki seijast,“ sagði Konni og kippti í hönd hróð-
ur síns.
„Nei, ekki seliast."
„Lengra áfram — þangað.“
„Já, lengra — þangað.“
Nú var gaman. Þeir voru enn með áfengan hrjóst-