Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 19

SKINFAXI
99'
hennar barna. Haldi þið, að allir megi vera rifnir og
drullugir eins og þið. Svei ykkur aftur lieim.“
En drengirnir stóðu og göptu, meðan Gústa rausaði.
Þeir iitu á sig og sáu að þetta var satt, þeir voru í ljót-
um buxum, drullugum og ljótum hlússum, sem voru
rifnar á olnbogunum. Og systir þeirra var óhemju reið,
svo að þeir stóðu kyrrir í sömu sporum, meðan Gústa
liljóp lil konsúlsbarnanna og fór að dusta af kápunni
telpunnar og strjúka hnén á barninu. Og enn stóðu
þeir eins og dæmdir, þegar Gústa lagði aftur af stað
með börnin og flýtti sér yfir götuna með þau.
Þarna sleiktu þeir fingurna og nöguðu neglurnar, en
gátu ómögulega skilið inn í þann mikla leyndardóm,
sem var fólginn í orðum Gústu, þegar liún talaði um
konsúlsbörnin.
Sumir fingur bræðranna voru orðnir tárlireinir, þegar
J)eir sneru við.
Grétar var á sjölla árinu, þegar hann dó.
Aldrei gat Konni skilið i því, hvað orðið var af Grét-
ari. Dreiigurinn gat selið tímunum saman á gangstétt-
inni og horft á götuiðið, en alllaf verið að hugsa um
Grétar. —■ Hann gat ruslað í moldinni, án þess að taka
eftir því, að hann var búinn að moka yfir hnén og lær-
in, en alllaf verið að hugsa um Grétar. Og hann gat
legið hálfa og hcila timana úti i gluggakistunni, þegar
regnið lamdi rúðurnar, án þess að taka eftir því, að
mannna hans var ótal, ólal sinnum búin að segja hon-
um að Iiátla. Þetla var af því, að liann var sifellt að
Iiugsa um Grétar.
Stundum lagðist drengurinn endilangur í moldar-
flagið í portinu, velti sér á bakið og hliðarnar og rýndi
upp í skýin eða bláan himininn, sem grisjaði i gegnum
gluggskýin. Þegar drengurinn reis upp, var hann allur
ataður, hárið úfið og moldugt og haugur af óhreinind-
um kringum munninn og nefið.