Skinfaxi - 01.10.1934, Síða 22

102
SKINFAXI
honum a'ð lcika sér úti, ])ví að hún vildi ekki láta dreng-
inn siá tár sín.
En Konni ranglaði eirðarlaus úli og var sífelll að
iuigsa um, livað nýja liúfan hans Grétars var svört og
livað Grétar var hvitur i framan.
— — — Svo kom hin minningin, sem Konni gat
aldrei gleymt.
Það stóð ljóslifandi í lmgskoti drengsins, þegar Grét-
ar var látinn í kirkjugarðinn.
Það var haust og það var kalt. Það var varla farandi
með hörn ú! í knldann, en þegar Jjúið er að ákveða
svona atliöfn, verður allt að standa eins og stafur á
hók.
Og þar stóðu þau öll i næðingnum i kirkjugarðin-
um, Sölvi og Vilfríður og börnin, því að Gústa hafði
fengið frí i konsúlshúsinu og Jói vissi livað til stóð,
svo að liann hélt sig lieimavið um morguninn.
Það er kalt að gráta úti á svona köldum degi. En
móðirin getur ekki gerl við því, faðirinn getur ekki
heldur gcrt við því, og Hákon litli grætur líka, þó að
það só ónotalegt. Það koma alltaf i hann grátkippir í
hvert skipli, sem hann liugsar um það, að Grétar sé
Jjarna í kistunni, sem eigi að fara í moldina.
En svo liæltir drengurinn aðra stundina að gráta,
liann liugsar um himnaríkisharnið, sem mamma hans
hefir stundum laiað um. Grétar er ekki i kistunni,
Grétar fer ekki ofan í moldina, til þess að liggja þar.
Konni skal aldrei, aldrei trúa því. Þá er betra að vera
lífandi. — En mamma segir, að það sé betra fyrir Grét-
ar að vera dáinn, heldur en vera hjá henni.
Þegar fjölskyldan, föl og guggin, yfirgefur kirkju-
garoinn, leiða hjónin Ilákon á milli sin. Það er svo
undur einkennilegt að vera leiddur svona um allar
götur. Drengurinn þarf ekki að liugsa um annað en að
bera fæturna. — En hann er að hugsa um kirkjugarð-
inn og manninn í siða kuflinum svarla með hvíta krag-