Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 24

104
SKINFAXI
Inn í afdalinn.
— Úr dagbók. —
I dag eru allar hendur á loí'ti og hver liefir nóg á
sinni könnu og meira en það. Nú á að reka féð á af-
rétt, laugardaginn fyrsta í júlí.
I dag er líka hærinn á Gili mannlaus tímum saman,
en fjárréttin er full — full af fé og fólki. Þangað vildu
allir komast til þess að sjá safnið áður en það er rekið
burtu þangað sem það á að una sumarmánuðina sem i
liönd fara.
Nú er lokið að mestu umstangi öllu og undirhúningi.
Síðuslu ærnar hafa vcrið rúnar. Ullarhingurinn liggur
við réttarvegginn. Og lömbin hafa verið handsömuð
eitt og eitt til þess að ganga úr skugga um, að mörkin
séu nú eins og þau eiga að vera, því að annars gætu
litlu vesalingarnir lent á hrakning um haustið — ef til
vill tapazt fyrir fullt og allt. —
Safninu er hleypt úl úr réttinni. Hávaðinn keyrir úr
öllu liófi fyrsl í stað. Það heyrist ekki mannsins mál,
því að jarmurinn yfirgnæfir allt annað. En innan
skamms kemst nokkur lcyrrð á. Fénu er beitt um stund
í nesinu niður við ána. Þar á það að fylla sig og livílast.
Og þar finna lömbin aftur mæður sínar — að minnsta
kosti mörg þeirra. —
Þetta er einn hinn fegursti dagur sumarsins, þessa
fagra sumars, sem nú liefir sett merki sitt hvarvetna:
Hafgolan streymir inn yfir landið, og grasið bylgjast
fyrir blænum. Geislar hádegissólarinnar glampa og glóa
á vatninu litla í miðjum dalnum, og hafgolan gárar það
lítið eitt. Nú er sól yfir landi og varla ber skugga á
nokkursstaðar. Jafnvel hamrarnir hrikalegu i fjöllun-
um vestan megin dalsins eru nú laugaðir i skini sum-
arsólarinnar, hjörgin sem oftast eru þó svo þögul og
þunghúin, að það er sem þau lirindi frá sér öliu því,