Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 29

SKINFAXI
109
Þessi leið er aldrei liættulaus. Jafnvel ekki núna í
hliðn og kyrrð sumarnæturinnar. Allt i einu fellur steinn
úr bjarginu ofan í skriðurnar. Hann staðnæmist í stór-
grýtinu nokkurn spöl fyrir ofan aðalhópinn. En með
honum eru fylgifiskar, nokkrir smásteinar sem veita
lengra ofan. Eiiin þeirra liittir hausinn á einu lambinu,
og í'eliur það við liöggið. Við Jjúumst við, að það sé
dautt. En bráðlega rís það á fætur og röltir áfram.
Það sem liefir bjargað því frá bráðum hana er það,
að steinninn kom elcki lieint að ofan, lieldur valt með
jörðinni svo að segja, vciLli þvi lilla lambið litla mót-
stöðu og valt um koll. — Stundum falla steinar lieint
ofan úr liengifluginu, og verði einliver fyrir mun liann
ekki segja frá tíðindum. -— Við erum nú annars svo
lieppnir núna, að lítið er um grjótflug, þvi að þurrkar
Jiafa gengið undanfarið og þá er litið um það. Er það
ætið mest i rigningu.
Þetta gengur allt slysalaust. Innan skamms komum
við upp úr fjörunum og hamranir eru að baki okkur.
Opnast nú allmikill dalur, sem skerst inn í hálendið.
Hann er á vinstri liónd og þangað er ferðinni lieitið.
Hann er nú óbyggður, en það er ekki langt siðan, að
þar var byggð. í miðjum dalnum eru bæjarrústir.
Við höfum hugsað okkur að sleppa fénu á túninu, þar
er áfangastaðurinn að ]iessu sinni.
Við komum þangað lillu eftir miðnætti, þegar „sólin
er Iiálf i liafi“, og slær rauðum lilæ á linjúka og liolt,
víkur og' voga.
Við nemum staðar á túninu og sleppum fénu. Það
verður að vísu frelsinu fegið, en þó fer það ékki langt
að sinni. Sjö slunda rekstur hefir tekið úr því mesta
fjörið í bráð og nú leggjast margar kindur þar sem
þær eru komnar, og fvr en varir er allt hljótl um-
iiverfis.
Við seljumst niður undir bæjarveggnum og liorð-
uni neslið okkar. Að því lolvim stöndum við á fætur