Skinfaxi - 01.10.1934, Síða 30

110
SIvINFAXI
og lítum dálítið í kringum okkur. Við höfum ekki
komið áður á þennan stað og þarna erum við þvi
að kanna ókunnuga sligu. Fyrst lítum við á bæjarrúst-
irnar. Bærinn hefir verið litill og byggður í gömlum
stíl. Veggirnir standa enn að mestu, en þó eru skörð
komin í þá liér og þar. Bæjardyr liafa snúið á móti
austri, skemma til iiægri handar þegar inn er geng'ið.
Löng göng hafa verið til baðstofu, búr til vinstri hand-
ar en eldhús til hægri. Ot úr eldhúsinu hefir verið of-
urlítill kofi. Til livers mundi liann hafa verið notað-
ur? Jú, við sjáum það. Hann hefir verið byggður yfir
bæjarlækinn, svo að innangengt hefir verið í vatns-
bólið i vetrarhörkunum. Það voru þá þægindi, þótt i
smáum stíl væri. Baðstofan hefir verið litil og aðeins
eitt herbergi. Þar hafa í mesta lagi verið fjögur rúm.
— Fjós hefir vérið undir palli, og „þar liafa þeir haft
liitann úr“.
Við skoðum túnið, það er lítið og alll þýft að lieita
má. 1 mesta lagi liefir það fóðrað eina kú. Fáein tóttar-
brot standa hingað og þangað um túnið. Þarna licfir
verið lieslhús, á öðrum slað lambhúskofi, þriðja tótt-
in er rústir af ærliúsi o. s. frv. Öll eru þau fallin fyrir
iöngu og veggir vallgrónir.
Áin rennur neðan við túnið. Við göngum fram á
brekkubrúnina, ofan við ána. Hún rennur þarna í
þröngu gili og djúpu. Hún er nú grunn. Allur vorvöxt-
ur er nú um garð genginn. Stórgrýtið stendur upp úr
strengjunum liingað og þangað.
Eyðikot. — — Vísl licfir það sína sögu að segja. En
hún er nú orðin gömul og sjálfsagt mörgum gleymd.
Þelta er saga þrauta og baráttu, baráttu við ósigrandi
erfiðleika oft og tíðum, saga þeirra maniia sem sjaldan
áttu sigri að lirósa, þvi miður, en lutu oftar í lægra
íialdi fyrir ofureflinu. —
Og þó voru þeir þrekmenn, bændurnir þarna iiíni í
afdalnum, ]ieir sem bjuggu í kotinu litla, Iiver eftir