Skinfaxi - 01.10.1934, Síða 36

SKINTAXI
11(5
efni, en hann yrkir úl af samlífi síjin við náttúruna,
mennina o<« dýrin. Hann er barn náttúrunnar, sem
finnur ilm og yl jarðarinnar, sér fagra liti og línur
nær og fjær og skynjar iiina lifandi náttúru. Hann yrk-
ir sjaldan um annað en það, sem hann þekkir vel og er
honum nátengt eða hjartfólgið.
Þessvegna verða kvæði iians sönn.
Hann er alþýðumaður, sem vinnur hin daglegu störf
með gleði, en þegar erliðleikar sækja að, raular hann
stökur sér iil hugarhægðar. Og margt af kvæðum hans
er nátengt sv'eitinni, sem liefir alið hann, og mönnunum,
sem liann liefir lifað með. Phi einmitt af því að liöfund-
urinn hcfir ekki reynt að fara út fyrir takmörk sín,
verður hann meira og stærra skáld, sem lifa mun lengi.
Hrifnæmi fyrir náttúrunni og gamansemi úl af
hverdagsviðburðum skiptast á i kvæðum Jóns á Arnar-
vatni, og ganga eins og rauðir þræðir gegnum bókina.
Hann er aðra stundina hinn mesti fjörkálfur, sem bregð-
ur á ieik i vorsólinni, skvettir sér upp i loftið og dillar
af einskærri lifsgleði, ekki sizt hafi skáldið fengið „tár“,
sem oft virðist hafa lífgað það.
En eg get nú ekki að því gert,
eg öfunda kálfinn þann,
er fjörið og æskuna fann
og hleypur svona sælt um völl
unz sagan hans er öll
segir Jón sjálfur i hinu ágæta „Kálfskvæði“ sínu. í því
kvæði fær lífsgleði útrás, þegar hann lýsir kálfinum
hoppandi, svo að „litla liesið lians“ dillar, grönin kvikar
og hann snýr sér í kring og sér, að liann hcfir „í halan-
uni ljós, og heimurinn er bans fjós,“ og loks hniprar
liann „sig í barða kút og hendir klaufunum út“. Kvæðið
um kálfinn er óvenjulega skemmtilegt og vcrður vafa-
laust vinsælt.
Mörg önnur kvæði i bókinni eru prýðileg og sér-