Skinfaxi - 01.10.1934, Síða 38

118
SKINFAXI
fegurð. Og honuni teksl aðdáanlega vel að hugfanga
lesendur sína og láta þá minnast liinna fegurstu nátt-
úrufyrirbrigða — ef lil vill l'rá bernsku sinni.
í kvæðinu „Tibrá“ er þessi undurfagra mvnd:
Það blánar fram með fjöllunum,
þar fjarlægð gengur heim;
en vorsins grænka á völlunum
sig vefur upp að þeim.
Hver er sá íslendingur, sem ekki minnist slikrar
myndar, þar sem Jón á Arnarvatni lítur fjarlægðina,
eins og bláklædda veru, sem gengur hljóðlát í kyrrð-
inni og liverfur inn að fjöllunum, sem vefjast grænum
litum bið neðra.
Slikri mynd bregða ekki aðrir upp en skáld.
Þá er þessi vísa meðal margra annarra, sem benda í
sömu átt:
Þessum brekkubrjóstum hjá,
beztu gekk ég sporin,
þegar hrá mér eintal á
albjört nótt á vorin.
„Miðsumarnótt 1915“ er eitt af fegurstu kvæðum
höf. Það er í senn einliver ljúfasta náttúrulýsing og liin
óvenjulegustu eftirmæli, því að kvæðið er í raun og
veru kveðja eftir að Þorgils Gjallandi er fallinn frá.
Þetta er fyrsta vísa kvæðisins:
Bliðara og fegurra kvöldi ei kynnist
kvistur á hciði né gára á sjó;
nálægð við fjarlægð í faðmlögum minnist.
Fjallræðan ómar frá sérhverri tó.
Eins er þó varnað, hvað var það sem dó?
Þá er kvæðið „Til íslenzkunnar“ óvenju breint, djarft
og snjallt, þar sem höf. hefir á takteinum nýstárlegar
bráðsnjallar samlíkingar. Lýsir bann íslenzkunni ýmist