Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 39

SKINFAXI
119
við snarkandi bál, storm af liafi eða að hún sé „við-
kvæm og bhð sem vinasátt og viðkomuþýð sem flosið
blátt“. Þetta er glóandi kvæði.
Önnur hlið á skáldskap Jóns á Arnarvatni er gaman-
semin og hnittnin. Og ekki má ganga framhjá því góð-
gæti, þegar minnzt er á liöf. Það nægir að setja hér smá-
kvæði, sem ort er út af sögu Gamla-testmentisins um
Davíð konung, til þess að finna bragðið að gamansemi
Jóns.
Aldrei mundi Úría
orðið hafa viðskila,
hefði ekki Batseba
baðað sig við lindina,
Davíð með sínu kvæðaklið
klifrað upp á húsþakið,
litið þennan sóma sið.
Svona er stundum hreinlætið!
Símaði Jóab heim i lilað:
„Hetítinn er orðinn spað!“
Ýmsir heyrðu eftir það
öðling spila margraddað.
Þá er þessi visa, sem er kveðin „i orðastað Drottins":
Ófyrirsynju oft er mér
eignuð mæða’ og senna;
en margt af því, sem rniður fer,
mönnunum er að kenna.
Eg hefi minnzt hér á nokkur kvæði og væri þó ástæða
til að geta um fleiri kvæði hans, og þá ekki sízt hesta-
vísur t. d. Litli-Rauður.
Læt eg það þó ógert, en vænti þess, að sem flestir
kynnist ljóðum þessa yfirlætislausa skálds, sem yrkir
ekki til þess að fylla ákveðna blaðsíðutölu í bók, heldur
af þörf, sem knýr á af öðrum ástæðum. Hann hefir
yfir frumleika að ráða á ýmsum sviðum og ekki sízt i
orðavali. Hann talar um „holskeflvængi við sand“,
„hvítbláa alvöru“, „rauðmunn rósanna“, „blómin geisla-