Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 49

SKINFAXI
129
áraglammi, svo langt inn á sandinn eða leiruna, sem
liægt er, helzt þannig, að sem flestir hvalanna stökkvi
á grunn og missi sundtökin að meira eða minna leyti.
Þegar hvalavaðan varð atlögunnar vör, ærðist liún
gjörsamlega, og varð ekki annað séð, en að liver
skepna Iiefði það fnllkomlega á tilfinningunni, að
liér var um lifið að tel'la. Sló grindin nú um sig með
sporðum og bægslum, hlæstri og sogum, svo að allt
virtist í hili sem ein óviðráðanleg hringiða. Hér um
segir Mikkjal á Ryggi:
Óð gjördist grindin, hon östið við blakið.
Hvein ein, og hátt hann við sveivini sló;
fram rendi bólkur við sjógvi á baki,
gruggið hann upp ífrá grunninum gróv.
Sprænurin hvítur
frá kúlunum brýtur,
guvandi, goysandi,
froðandi, froysandi
reisir seg hylgjan við huldrandi ljóð.
Þcgar flestir livalirnir voru reknir á grunn, þustu
veiðimenn úr bátunum með brugðnum bröndum.
Syntu þeir ýmist eða óðu blóðlitaðan sjóinn, allt til
axla, og særðu livalina holundarsárum, þeim, er að
benjum gerðust.
Hávaði og aðgangur er svo mikill, að ógerla má
greina hvað frá öðru. Sporðaköst, snoppungar, pústr-
ar, óp og áraglamm, brak og brestir, liróp og köll,
hafrót og hvalablástur svífur í loft upp vl'ir blóðlit-
uðu sjávarlöðrinu.
Snarir menn og áræðnir höggva nú og leggja á
báðar hendur, drifnir sjó og blóði. Þó má enginn
ætla, að vopnaburðurinn sé af handahófi; nei, liver
sá sem aflífar hval öðru vísi en eftir vissuin regl-
um, má eftirá sæta hinu naprasta háði og spéi. Ef
hvalur er aflífaður á réttan hátt, er það gert með
eins konar svæfingarstungu og er skjótur dauði. Ein-