Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 52

1.‘32
SKINFAXI
fólkið margt. Gengum við nú af stað, en sáum brátt,
að við vorum of seinir í tíðinni, því að illt var að
rífa sig frá hinu veitula og innilega fólki i Sanda-
vogi.
Ríkard Long fundúm við aftur i Sandavogi. Hann
var okkar léttfærastur og stökk upp á fullan flutn-
ingsbíl, og ællaðist til, að við kæmumst mcð, en þess
var enginn kostur. Þegar við Djurhuus vorum komn-
ir nokkuð áleiðis, kemur enn i'ólki lilaðinn flutnings-
Jjíll frá Sandavogi, og meður því að skáldið er liáll
og hreitt og aðsópsmikið, tókst honum með liarð-
sækni mikilli að stöðva bílinn, og þó aðeins með
því einu móti, að standa eins og veggur í götunni
beint fyrir framan bilinn, svo að bílstjórinn ótti að-
eins um tvo kosti að velja, að verða skáldabani,
l)æta okkur á bílinn ellegar, og kaus liann hinn sið-
ari. Uppi á bílnum sat livað undir öðru, lcarlmenn
og „konufólk" á vixl, eftir því sem á stóð, og var eg
að vísu mjög heppinn þar i stað. En samt var þetta
sú háskalegasta l)ílferð, sem eg hefi nokkru sinni far-
ið, i hábyggðum, margyfirblöðnum flutningsbilskrjóð,
sem bjó niðri öðru bvoru af loftleysi, á mjóum vegi,
í bröttum hliðlialla, með gínandi sjávarbamra tveim-
ur eða þremur bílveltum neðar.
Á heimleiðinni var eldfjörugur Færeyjadans á
Tjaldinum, sem kom til Þórshafnar undir morgun,
og frétti eg el'tir á, að ekki hcfði öllum orðið svefn-
samt i Þórsliöfn, um ])að bil sem grindaleiðangurs-
menn voru að dreifast um borgina og komast til náða.
Skáldið hafði innritað okkur háða sem veiðimenn
í Miðvogi, og fékk eg einnig hlut minn sendan með
kurt til Þórshafnar.
Ríkarður Jónsson.