Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 58

138
SKIXFAXI
því, að félögin ganga á snið við „stórabola“ samtíðar-
innar, sjálf atvinnumálin, lífsskilyrði sveitanna? Ætli
það gæti til dæmis ekki brey-tt viðliorfi drengjanna
í daliuim til ungmennafélags sveitarinnar, ef félagið
ætti nógu öfluga trú til að koma lil þeirra í krafti
þess sannleika, að þeir ættu að lcenna feðnun sínum
að rækta korn, eins og Bandaríkjadrengirnir kenndu
sínum feðrum að ræktá maís -— og hljóta sjálfir gagn
og gróða af.
Forystlunenn ungmennafélaganna þurfa að leita
svara við fralnangreindum 'spUrningum — ög finna
þau. Ef okkur vantar menn og æska sveitanna er
þreklítil og viljasljó kynslóð, þá er'.ekki annað að
gera en „gráta Björn bónda“. En cf æskan er sterk,
en óviss á áttum, sem líklegast er, þá á að „safna
liði“, og veila þvi liði þá forvstu, sem það þarf, lil
dáða og sigra.
íslenzkt korn.
Það er ekki af tilviljun né út í loftið, að jiað er
nefnt í greininni liér að framan sem vænlegt lilut-
vérk íslenzkra ungmenna, að yrkja korn í íslenzkri
mold. Fjölbreytt framleiðsla þeirra gæða, sem þjóð-
in þarf til lífsframfæris, á ræktuðu landi, hlýtur að
verða lausnin á vandamálum landhúnaðarins. Korn-
yrkja til innanlandsþarfa er meðal þess, sem líklegt
er að gefi bráðastan óg lieztan arð.
Talið hefir verið, að korn þrífist ekki á Islandi, og
sú er enn trú þorra þjóðarinnar, úrelt að vísu og
háskaleg, eins og öll ótrú. Klentenz Kristjánsson á
á Sámsstöðum, hinn merkilegi hrautryðjandi íslenzkr-
ar jarðyrkju, liefir unnið það „kraftaverk“, að gera
liygg og liafra og jafnvel rúg að íslenzkum jurtum - -
og liver veit, nema hveiti bætizt í liópinn, áður lang-
ir límar líða. Hann hefir fundið, flutt lieim og tam-
ið við íslenzk skilyrði korntegundir, sem ná fulluni