Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 67

SIvlNFAXI
147
ir hann, og einhvcrjir skuggar hreyföust í liálfmyrkrinu í
kring.
„Flýltu hér að komast eftir, hvort ekki er læknir meöal
farbeganna i lestinni." var sagt í skipunarrómi og ljósið
slökkt um leið.
„IlafiS l>ér engar áhyggjur af mér. Eg verð góður eftir
nokkrar mínútur," hvísla Tómas, og undraðist um leið, hve
röddin í honum var vesaldarleg. „Var lestiji stöðvuð?" hvisl-
aði hann svo hásri röddu. „Brúin er nefnilega ónýt.“
„Nú, hað var hað, sem að var,“ sagði l^á einhver. „Já, lest-
in stanzaði, vinur minn.“ Og maðurinn laut alveg niður að
Tómasi.
En hvað var hann nú að tauta fyrir munni sér, hessi
vaski skáti? „Vertn viðbúinn/ Villi. Ef eg hefði ekki — verið
skáti —- þá hefði eg — ekki vitað, hvar — eg mátti skera, án
þess að — hitta á slagæð — svo að -— nú geturðu séð . . .
Röddina þraut. En það ljómaði gleðibros um varir Tóm-
asar, l)eg'ar leið yfir hann á ný.
í þ r ó tti r.
Skinfaxi birtir hér skrá yfir öll núgildandi (20. sept. 1934)
íslandsmet í íþróttum, svo að íþróttamenn i ungmennafélög-
um úti um land hafi þau að miða við, er þeir meta frækni
sína. Að vísu er annað gildi íþrótta miklu þýðingarmeira en
það, að þær veita mönnum tækifæri til að vinna afrek og
setja met, þ. e. gildi þeirra til þroska og stælingar líkama
manna og anda. Þó er sjálfsagt hverju ungmenni að meta sig
við keppinauta og reyna að gerast sem fremstur í röð. Og þó
að menn yfirstígi ekki met héraðs né lands, er alltaf von um
að geta liækkað sitt eigið met.
Menn hljóta að veita því athygli, er þeir lesa metaskrána,
að Reykvíkingar og Vestmannaeyingar eiga öll metin. Að vísu
eiga kaupstaðabúar miklu hægra um þjálfun og nám íþrótta
en sveitamenn, en þó er næsta ólíklegt, að þeir fyrnefndu
séu hinum jafnmikið betur íþróttum búnir og metaskráin gef-
ur í skyn. Ilitt er sennilegra, að í sveitum sé minna hirt um
að mæla nákvæmlega, vottfesta og fá staðfest afrek íþrótta-
manna. Væri ekki rétt að bæta úr því?