Skinfaxi - 01.12.1944, Qupperneq 24

96
SKINFAXI
hættu á næstu árum. Og í þessu efni verða ungmenna-
félögin að ganga á undan og tiafa áhrif livert í sinni
sveit.
En hvernig skal að þessu vinna?
Það er í rauninni mjög einfalt mál. Við höfuni í forn-
um þjóðarliáttum glögga og greinagóða bendingu um
það, livert lialda skal. Það var sú tíð, að í flestuin, sveit-
um landsins var ein andleg miðstöð, kirkjustaðurinn.
Þá daga, sem messað var á staðnum, fóru fram glímur
og aðrar íþróttir, og félagsþrá fólksins var fullnægt með
frjálsum samfundum. Allt var sameinað í eitt, og jafn-
vel ferðalöngun fólksins fékk útrás með því, að menn
riðu í önnur héruð í góðum kunningjahóp, voru þar
við messu, eignuðust góða kunningja, glímdu við þá
og sp'jölluðu, nutu góðviðris og fagurrar náttúru —
allt i senn. Sjálfsagt voru kirkjurnar misjafnar þá eins
og nú, en meira var í.þeim af fornlielgum gripum. Þar
var því oft einskonar kirkjulegt þjóðminjasafn hverrar
byggðar, og við marga hluti voru tengdar gamlar sög-
ur. Kirkjustaðurinn sjálfiir var ofl einn af lielztu sögu-
stöðum liéraðsins, stundum lielgisetur þess frá land-
námstíð.
Það er sagt, að í flestum nýjungum sé einhver end
urvakning hins gamla. Gömul liugsun, framkvæmd
með nýjum svip. Svo hefi ég einnig liugsað mér hér,
en hugmynd mín er svo einföld, að ég næstum því
kinoka mér við að skrifa um liana grein. Það er eins
og ég sé aS segja lesendum mínum það, sem þó allir
ætlu að vita: Við þurfum eina andlega og félagslega
miðstöð í hverju byggðarlagi. Þar á allt að vera sanian-
Jkomið, sem tilheyrir félagslcgri menningu:
1. Kirkjan.
2. Samkomuliúsið.
3. Skólinn.
4. Bókasafnið.
5. Minjasafn sveitarinnar.