Skinfaxi - 01.11.1947, Side 63

SKINFAXI
127
fyrstu frjóangar bjarkarinnar skjóta upp kollinum frá skauti
móður jarðar, þegar snjólivítir vængjaðir elskendur svifa
með jöfnum léttum vængjatökum frá hafi til lieiða, þá er
vor á íslandi.
Dagurinn i dag, 17. júni, er einn af þessum ljósu löngu
dögum, sem vér börn norðursins þráum svo mjög, eftir sólar-
litla daga og svartar skammdegisnætur. Og gifta vor er sú,
að þessi heiði júnídagur er oss annað og meira en bjartui
vordagur. Hann er þjóð vorri frelsis- og fagnaðardagur.
Þegar vér í dag litumst um af sjónarhól sögunnar, þá svipt-
ast þar um völdin húm og skin. Fyrir nær 11 öldum var
þjóðin, sem býr i landinu næst okkur i austri, sundruð og
ósamtaka, svo valdagefnum lierkonungi tókst að beygja hana
til hlýðni við vilja sinn. En noklcur hluti þessarar þjóðar
kaus fremur að yfirgefa áttliaga og óðal en selja frelsi sitt.
Og ísland, einbúinn yzt við norðurhaf, varð hið fyrirheitna
land iiinna frelsisunnandi manna og kvenna. í hyllingum
heiðbjartra vorkvelda skynjaði þetta fólk sem i draumsýn þetta
ónumda land Iiandan hafsins, og frelsisþráin vísaði á bug
öllum kvíða við hættur ferðalagsins. ógnir Ægis voru þvi ekk-
ert á móti ógn þeirrar ánauðar, sem beið þess i heimalandinu.
En frelsisdraumur frumbyggjanna rættist alltof skammt, og
á þeim margra alda végi, sem liggur á milli nútiðar og for-
tiðar, er leiðin víða grýtt og ógreiðfær. Sundurlyndi og met-
orðagirnd hinna sterkari þjóðfélagsborgara, gaf erlendri yfir-
drotnunarstefnu fyrr en varði möguleika til áhrifa og íhlut-
unar, og undirbjó þannig þá illu örlagadóma, sem upp voru
kveðnir yfir þjóðinni. Oss finnst oft sem kalt kcnni frá
veðrabrigðum hins íslenzka vetrar, þegar hamfarir náttúr-
unnar leggja klakafjötur um land vort, en engan slíkan fimbul-
vetur liefur þó móðir náttúra lniið oss, sem þann er sundrung
og gæfuleysi örlagavalda þjóðarinnar skóp Iienni, þegar hún
glataði sjálfsákvörðunarrétti sínum í hendur erlends valds.
Þetta er oss gott að muna, þegar véi i dag fögnum yfir
hinum endurlieimta frelsisarfi og hlýðum kalli vorsins undir
skini rísandi sólar.
„Aldrei verður þroski þjóðar
þróttmikill og frjáls,
meðan erlent ok hún þolir
um sinn lotna háls.
Fólksins blessnn býr í tungu
brjóst og liönd þess sjálfs.“