Skinfaxi - 01.04.1949, Qupperneq 24

SKINFAXI
2A
Sigríður Valgeirsdóttir, M.A.:
Uppruni og þróiin dan§in$.
Fyrsta grein.
Álitið er, að áður en maðurinn gat látið í Ijósi
tilfinningar sínar og hugsanir með orðum, hafi hann
aðallega látið þær í ljósi með hreyfingum. Eftir að
þróun málsins liófst, minnkuðu ástæður til lýsandi
hreyfinga, en þó var haldið áfram að gripa til hreyf-
inga til lýsinga á sterkum tilfinningum, til uppeldis,
til frásagnar af athurðum eða vegna ánægju af hreyf-
ingunum sjálfum. Hreyfingar þessar voru bundnar
vissum reglum og hafa verið kallaðar einu nafni
dans.
Til aukins skilnings á þróun þjóðdansa og annarra
dansflokka, skal vikið hér nokkuð nánar að dönsum
frumstæðra manna.
Heimildir þær, sem fyrir liendi eru af dönsum
frumstæðra manna, eru frá frumstæðum þjóðflokk-
um í Afríku, Suðurhafseyjum, Ástralíu og Ameríku.
Réttilega eða ranglega ályktum við, að lifnaðarhættir
forn-frumstæðra manna hafi verið með svipuðum
liætti og þessara þjóðflokka, en út 'frá þeim forscnd-
um er þróunarsaga dansins raldn.
Dans meðal frumstæðra manna er ekki eingöngu
skemmtun, heldur hluti af lífi þeirra, daglegum á-
hyggjum, trúarl'egri tilbeiðslu, gleði og sorgum. Dans-
inn miðast að vissu markmiði, eins og að aukinni
uppskeru, að sigri i hardögum, fjölgun bústofnsins o.
fl. Trúardansar eru einhver veigamesti þáttur frum-
stæðra dansa. Menn dönsuðu til að biðja guðina bóna,
til að færa þeim þakkir og til að sýna þeim lotningu.
Stríðsdansa má telja til þessa flokks, en þeir voru iðk-
aðir til að örva menn til bardaga, til að þjálfa þá
líkamlega og til að tryggja vernd guðanna í orustum.